10η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ
ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 26 Ιουνίου 2022
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Το Ευαγγέλιο της Θείας Λειτουργίας αυτής της Κυριακής μας μιλά για ένα σημείο καμπής. Λέει το εξής: «Ενώ πλησίαζαν να συμπληρωθούν οι μέρες που ο Ιησούς θα άφηνε αυτόν τον κόσμο, πήρε την απόφαση να πάει στην Ιερουσαλήμ» (Λκ 9,51). Έτσι ξεκινά το «μεγάλο ταξίδι» προς την ιερή πόλη, το οποίο απαιτεί μια ειδική απόφαση διότι είναι το τελευταίο. Οι μαθητές, γεμάτοι ενθουσιασμό που είναι ακόμη πολύ εγκόσμιος, ονειρεύονται ότι ο Διδάσκαλος θα πάει προς τον θρίαμβο. Ο Ιησούς, αντιθέτως, γνωρίζει ότι στην Ιερουσαλήμ τον περιμένουν η απόρριψη και ο θάνατος (βλ. Λκ 9,22.43β-45). Ξέρει ότι θα πρέπει να υποφέρει πολύ, και αυτό απαιτεί μια σταθερή απόφαση. Έτσι ο Ιησούς πηγαίνει με ένα αποφασιστικό βήμα προς την Ιερουσαλήμ. Είναι η ίδια απόφαση που κι εμείς πρέπει να πάρουμε αν θέλουμε να είμαστε μαθητές του Ιησού. Σε τι συνίσταται αυτή η απόφαση; Επειδή εμείς οφείλουμε να είμαστε μαθητές του Ιησού στα σοβαρά, με αληθινή απόφαση, όχι -όπως είπε μια ηλικιωμένη γυναίκα που γνώρισα- «Χριστιανοί ροδόνερο». Όχι! Χριστιανοί αποφασισμένοι. Και αυτό μας βοηθά να το καταλάβουμε το επεισόδιο που διηγείται αμέσως μετά ο Ευαγγελιστής Λουκάς.
Ενώ προχωρούσαν, ένα χωριό Σαμαρειτών, έχοντας μάθει ότι ο Ιησούς κατευθυνόταν προς την Ιερουσαλήμ -που ήταν η εχθρική πόλη- δεν τον δέχεται. Οι απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης, αγανακτισμένοι, προτείνουν στον Ιησού να τιμωρήσει αυτούς τους ανθρώπους κάνοντας να κατέβει φωτιά από τον ουρανό. Ο Ιησούς όχι μόνο δεν δέχεται την πρόταση, αλλά επιπλήττει τα δύο αδέλφια. Θέλουν να τον εμπλέξουν στην επιθυμία τους για εκδίκηση και δεν συμφωνεί (βλ. στ. 52-55). Η «φωτιά» που Αυτός ήρθε να φέρει στη γη είναι άλλη, (βλ. Λκ 12,49) είναι η ευσπλαχνική αγάπη του Πατέρα. Και για να κατέβει αυτή η φωτιά, χρειάζεται υπομονή, χρειάζεται σταθερότητα, χρειάζεται πνεύμα μετανοίας.
Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, από την άλλη, αφήνονται να παρασυρθούν από τον θυμό. Και αυτό συμβαίνει και σε εμάς, όταν, παρότι κάνουνε το καλό, και μάλιστα με θυσία, αντί για υποδοχή βρίσκουμε μια κλειστή πόρτα. Τότε έρχεται η οργή: προσπαθούμε ακόμη και να εμπλέξουμε τον ίδιο τον Θεό, απειλώντας με ουράνιες τιμωρίες. Ο Ιησούς, αντιθέτως, ακολουθεί έναν άλλο δρόμο, όχι την οδό του θυμού, αλλά την οδό της σταθερής απόφασης να προχωρήσει μπροστά, κάτι που όχι μόνο δεν μεταφράζεται σε σκληρότητα, αλλά συνεπάγεται ηρεμία, υπομονή, μακροθυμία, χωρίς ωστόσο την παραμικρή χαλάρωση στη δέσμευση για την επιτέλεση του καλού. Αυτός ο τρόπος ύπαρξης δεν υποδηλώνει αδυναμία αλλά, τουναντίον, μεγάλη εσωτερική δύναμη. Το να κυριεύεσαι από τον θυμό στις αντιξοότητες είναι εύκολο, είναι ενστικτώδες. Το δύσκολο, ωστόσο, είναι να κυριαρχήσεις στον εαυτό σου, ενεργώντας όπως ο Ιησούς ο οποίος -λέει το Ευαγγέλιο- έφυγε «για άλλο χωριό» (στ. 56). Αυτό σημαίνει ότι, όταν βρίσκουμε κλειστές πόρτες, πρέπει να στραφούμε στο να κάνουμε το καλό αλλού, χωρίς αντεγκλήσεις. Έτσι ο Ιησούς μας βοηθά να είμαστε γαλήνιοι άνθρωποι, χαρούμενοι με τα καλά που έχουν επιτευχθεί και που δεν επιζητούν την ανθρώπινη επιδοκιμασία.
Τώρα ας αναρωτηθούμε: εμείς σε ποιο σημείο είμαστε; Πού βρισκόμαστε; Μπροστά στις αντιξοότητες, τις παρεξηγήσεις, απευθυνόμαστε στον Κύριο, του ζητάμε τη σταθερότητά του στο καλό; Ή μήπως αναζητούμε επιβεβαίωση στο χειροκρότημα, καταλήγοντας να είμαστε σκληροί και αγανακτισμένοι όταν δεν το ακούμε; Πόσες φορές, λίγο πολύ συνειδητά, επιζητούμε το χειροκρότημα, την επιδοκιμασία των άλλων; Το κάνουμε αυτό για το χειροκρότημα; Όχι, δεν λειτουργεί έτσι. Πρέπει να κάνουμε το καλό για την υπηρεσία και όχι για να επιδιώκουμε το χειροκρότημα. Μερικές φορές πιστεύουμε ότι ο ζήλος μας οφείλεται στο αίσθημα της δικαιοσύνης για έναν καλό σκοπό, αλλά στην πραγματικότητα τις περισσότερες φορές δεν είναι τίποτα άλλο από περηφάνια, σε συνδυασμό με αδυναμία, επίδειξη και ανυπομονησία. Ας ζητήσουμε λοιπόν από τον Ιησού τη δύναμη να γίνουμε όπως Αυτός, να τον ακολουθήσουμε με σταθερή απόφαση σε αυτόν τον δρόμο της υπηρεσίας. Να μην είμαστε εκδικητικοί, να μην είμαστε μισαλλόδοξοι όταν προκύπτουν δυσκολίες, όταν αναλωνόμαστε για το καλό και οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν, και μάλιστα, όταν μας αποκλείουν. Όχι, σιωπή και συνεχίζουμε.
Είθε η Παναγία να μας βοηθήσει να πάρουμε τη σταθερή απόφαση του Ιησού να παραμείνουμε στην αγάπη μέχρι το τέλος.
———————
Μετάφραση: π.Λ
