Όπως γνωρίζετε έχω καθορίσει ως Προσκυνήματα της Εκκλησιαστικής μας επαρχίας στην Τήνο τον Καθεδρικό μας ναό, όπου σήμερα κάναμε το Ιωβηλαίο μας, το Ναό της Ιεράς Καρδίας στο Εξώμβουργο, όπου θα γίνει η Αφιέρωση της Ελλάδας στην Ιερά Καρδία κατά την πανήγυρή της στις 13 Ιουλίου από όλους τους Καθολικούς Επισκόπους της Ελλάδας. Τον ναό της Παναγίας της Βρυσιώτισσας όπου με την καθιερωμένη λιτανεία από το Ταραμπάδο θα κάνουμε Ιωβηλαίο στις 4 Μαΐου και στον Άγιο Ιωσήφ την 1η Μαΐου για να είναι πιο γλυκός ο καιρός. Επίσης στο Βρυσί στις 22 Αυγούστου οι ασθενείς και οι ηλικιωμένοι θα έχουν το δικό τους Ιωβηλαίο Προσκύνημα. Αυτά θα είναι τα Παντηνιακά Ιωβηλαία προσκυνήματα. Στις Ενορίες θα καθορίσουν οι εφημέριοι τις ημερομηνίες και θα ανακοινωθούν στην ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής.
Επίσης, όπως αποφάσισαν οι εφημέριοι και η Επιτροπή για την Κατήχηση, τα παιδιά του Γυμνασίου φέτος θα κάνουν την ομολογία της Πίστεώς τους.
Πέρα από τα Παντηνιακά και τα ενοριακά προσκυνήματα, ο κάθε πιστός καλείται να κάνει το δικό του Ιωβηλαίο με την Εξομολόγηση και την συμμετοχή του στο Μυστήριο της Συμφιλίωσης και να προσφέρει τα καλά του έργα και την προσευχή του για τα λυσίποινα των αγαπημένων του προσώπων που μας έχουν προηγηθεί προς την Βασιλεία του Θεού. Επιπλέον του Παντηνιακού Δρόμου του Σταυρού οι πιστοί θα έχουν την ευκαιρία να προσέλθουν στο Μυστήριο της Εξομολόγησης πριν από τις μεγάλες πανηγύρεις αλλά και όποτε το ζητήσουν στους εφημερίους τους. Ο Πάπας Φραγκίσκος, σχολιάζοντας την φράση του Πάτερ ημών – και αφες ημείν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών – μας θυμίζει: όπως γνωρίζουμε από προσωπική εμπειρία, η αμαρτία “αφήνει τα σημάδια της”, φέρει μαζί της συνέπειες: όχι μόνο εξωτερικές, ως συνέπειες του κακού που διαπράχθηκε, αλλά και εσωτερικές, εφόσον “κάθε αμαρτία, ακόμη και η ελαφριά, προκαλεί μια ανθυγιεινή προσκόλληση στα πλάσματα, και χρειάζεται κάθαρση, τόσο εδώ κάτω όσο και μετά τον θάνατο, στην κατάσταση που ονομάζεται Καθαρτήριο”.[1] Παραμένουν, λοιπόν, μέσα στην αδύναμη ανθρώπινη φύση μας, που έλκεται από το κακό, “υπολείμματα της αμαρτίας”. Αυτά απομακρύνονται με τα λυσίποινα, πάντοτε διά της χάριτος του Χριστού, ο οποίος, όπως έγραψε ο Άγιος Παύλος ΣΤ’, είναι «η “λύση των ποινών” μας».[2]
Μια τέτοια εμπειρία γεμάτη συγχώρεση δεν μπορεί παρά να ανοίξει την καρδιά και τον νου μας στο να συγχωρούμε. Η συγχώρεση δεν αλλάζει το παρελθόν, δεν μπορεί να τροποποιήσει αυτό που έχει ήδη συμβεί· και όμως, η συγχώρεση μπορεί να επιτρέψει σε κάποιον να αλλάξει το μέλλον και να ζήσει διαφορετικά, χωρίς μνησικακία, αγανάκτηση και εκδίκηση. Το μέλλον, που φωτίζεται από τη συγχώρεση, επιτρέπει σε κάποιον να διαβάσει το παρελθόν με διαφορετικά, πιο γαλήνια μάτια, παρότι ακόμη αυλακιασμένα από τα δάκρυα.
Σας καλώ ο καθένας μας να δεσμευτεί ώστε αυτό το Ιωβηλαίο έτος να είναι καρποφόρο για τον εαυτό του.
[1] Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, αρ. 1472.
[2] Παύλος ΣΤ΄, Αποστολική επιστολή Apostolorum limina, 23 Μαΐου 1974, II.
