Αδ. Alois του Ταιζέ στον Πάπα Φραγκίσκο
Δύο ημέρες μετά την δημοσίευση της Αποστολικής Παραίνεσης «Cristusvivit» καρπό της Συνόδου για τους νέους του περασμένου Οκτωβρίου, ο Πάπας Φραγκίσκος δέχθηκε σήμερα το πρωί, τον αδ. Alois Löser, Γενικό Ηγούμενο του Taizé, μαζί με μια μικρή ομάδα συνοδών.
Η στενή σχέση μεταξύ της Κοινότητας και των νέων
Γερμανός Καθολικός μοναχός με γαλλική υπηκοότητα, ο αδ. Alois διαδέχθηκε το 2005 τον ιδρυτή της Κοινότητας, τον αδ. Roger Schutz. Μεταξύ των δύο γεγονότων, της ακρόασης και της κυκλοφορίας του εγγράφου για τους νέους, ο δεσμός είναι προφανώς μόνο μια απλή σύμπτωση, αλλά είναι αλήθεια ότι όταν σκεπτόμαστε το Taizé, σχεδόν αμέσως, σκεφτόμαστε και την προσοχή που αυτή η οικουμενική κοινότητα απευθύνει προς τον κόσμο της νεολαίας. Αρκεί να θυμηθούμε την ευρωπαϊκή συνάντηση που διοργανώθηκε από το Taizé, εδώ και πάνω από 40 χρόνια, σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης, ετήσιο στάδιο του Προσκυνήματος της Εμπιστοσύνης επάνω στη Γη, το οποίο ξεκίνησε ο αδ. Roger.
Η συνάντηση με τον Πάπα, ένα δώρο για το Taizé
Στο τέλος της γενικής ακρόασης σήμερα το πρωί από τον Φραγκίσκο, πραγματοποιήσαμε μια συνέντευξη με τον αδ. Alois, για να μάθουμε κάτι σχετικά με τα θέματα που συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης:
Απ.– Ναι, κάθε χρόνο έχω την ευκαιρία να συναντήσω τον Πάπα Φραγκίσκο και αυτό είναι ένα σπουδαίο δώρο για εμάς του Taizé, επειδή εκφράζει την κοινωνία που βιώνουμε μαζί του. Το Taizé, δεν είναι μια εξωγήινη χώρα: αποτελούμε μέρος της Εκκλησίας. Σήμερα το πρωί, μιλήσαμε εκ νέου, για τη Σύνοδο για τους νέους στην οποία συμμετείχα. Ευχαρίστησα τον Άγιο Πατέρα για την παρουσία των νέων κατά τη διάρκεια εκείνης της συνάντησης, επειδή η παρουσία τους, όπως και εκείνη των εκπροσώπων άλλων Εκκλησιών, άλλαξε το κλίμα. Ελπίζω ότι και στις άλλες Συνόδους, στο μέλλον, η παρουσία των άλλων Εκκλησιών θα μπορέσει να είναι ακόμη πιο σημαντική.
Είχατε την ευκαιρία να διαβάσετε από πριν – ή τουλάχιστον πριν την Τρίτη – την Αποστολική Παραίνεση «Cristus vivit»; Ποια είναι η άποψή σας;
Απ.– Ακόμη δεν μπόρεσα να τη διαβάσω ολόκληρη, αλλά είμαι χαρούμενος που ο Άγιος Πατέρας έγραψε αυτό το έγγραφο. Διάβασα ένα μικρό μέρος της και ένα σημαντικό σημείο που ο Πάπας υπογραμμίζει είναι το να μην φοβόμαστε: να μην φοβόμαστε το γεγονός ότι οι νέοι επικρίνουν την Εκκλησία, που κάνουν προτάσεις ίσως λίγο καινοτόμες ή περίεργες για εμάς, δεν θα πρέπει να απαντάμε αμέσως αποφασίζοντας ότι αυτό δεν είναι δυνατόν, θα πρέπει να δεχθούμε αυτές τις προτάσεις. Στην Παραίνεση, ο Πάπας λέει ότι μια νεαρή Εκκλησία μπορεί να δεχθεί αυτές τις προτάσεις χωρίς φόβο, στη συνέχεια θα δούμε που θα οδηγηθούμε.
Ο Φραγκίσκος καλεί σε μια πιο ευέλικτη, λιγότερο αυστηρή ποιμαντική που θα μπορεί επίσης, να επιτρέπει στους νέους να συναντιούνται με χαρά. Αυτό το κάνετε ήδη στο Taizé …
Απ. – Ναι, είναι πολύ σημαντικό για εμάς στο Taizé να καλωσορίζουμε νέους με μικρή πίστη. Δεν μπορούμε πάντα να περιμένουμε υπέροχες μαρτυρίες πίστης, όχι. Συχνά, πολύ συχνά, έχουν μια μικρή πίστη, αλλά θα πρέπει να τους δεχτούμε, να ευχαριστήσουμε γι αυτό και να συνοδεύσουμε τους νέους για να προχωρήσουν με πίστη.
Πάντα πρόκειται για το πνεύμα του οικουμενισμού που ο Πάπας ορθώς εκφράζει με το να παροτρύνει μέσα από την Παραίνεση να ανοίξουμε τις πόρτες…
Απ.– Σίγουρα. Εκείνος γνωρίζει ότι στο Taizé δεν έρχονται μόνο Καθολικοί, αλλά και Προτεστάντες, Αγγλικανοί, Ορθόδοξοι. Εκείνος ξέρει επίσης ότι στην Κοινότητα είμαστε αδελφοί που ανήκουμε σε διάφορες Εκκλησίες, αλλά δεν θέλουμε να βιώσουμε ένα οικουμενισμό που αποτελεί έναν παραλληλισμό με τα θεολογικά επιχειρήματα που επαναλαμβάνουν πάντα τη διαίρεση, όχι: επιθυμούμε την ενότητα πριν απ’ όλα με την προσευχή. Μέσα από την κοινή προσευχή ο Χριστός μας ενώνει.
Κάθε τόσο ο Πάπας επικρίνεται ακόμη και επειδή, μερικές φορές, δεν επισκέπτεται τους Καθολικούς, αλλά, για παράδειγμα, πηγαίνει να συναντήσει τους Λουθηρανούς, τους Ορθοδόξους… Επομένως συναισθανόμαστε αυτή την ανάγκη του να εργαστούμε για τον οικουμενισμό καθώς και για τον διάλογο, όπως είδαμε στο Μαρόκο. Πώς βλέπετε αυτή την προσωπική δέσμευση του Πάπα Φραγκίσκου;
Απ.– Είναι πολύ σημαντικό. Αυτός ο διάλογος με τους άλλους Χριστιανούς, με τους άλλους πιστούς, με τον κόσμο, αποτελεί μια δέσμευση που χρονολογείται από τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού. Αλλά σήμερα ο κόσμος έχει αλλάξει και οφείλουμε να δώσουμε μια νέα ζωτικότητα σε αυτόν τον διάλογο με τις θρησκείες, με τους άλλους Χριστιανούς, αλλά και με τον κόσμο της επιστήμης και τον σύγχρονο κόσμο. Αυτό δεν αποτελεί μόνο ένα καθήκον που προστίθεται στην πίστη μας, αλλά η καρδιά του Ευαγγελίου είναι ακριβώς ο διάλογος με όλους τους ανθρώπους, επειδή ο Χριστός πέθανε για όλους και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Τι σημαίνει αυτό; Στο Taizé, για παράδειγμα, υποδεχόμαστε πρόσφυγες και μεταξύ αυτών υπάρχουν και Μουσουλμάνοι. Αμέσως γινόμαστε φίλοι, υπάρχει μια πολύ βαθιά φιλία μεταξύ μας. Είπα στους αδελφούς με τους οποίους συμβιώνω ότι ίσως ο Χριστός μας λέει: «Εγώ πέθανα και για εκείνους, γι αυτό θεωρήστε τους φίλους και στη συνέχεια θα δούμε».
Μετάφραση: ΡΦ
