ΑΓΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΓΕΩΡΓΩΝ
Χθες κατά τη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε προς τιμήν του στο Ναό του Αγίου Αντωνίου στην Παλλάδα της Τήνου από τον Αρχιεπίσκοπο π. Νικόλαο και συλλειτούργησε μαζί του ο εφημέριος της Χώρας Τήνου π. Μάρκος Φώσκολος, ο Αρχιεπίσκοπος είπε:
Προχθές στη Χίο γιορτάσαμε τον Άγιο Ισίδωρο μάρτυρα και προστάτη της εκεί τοπικής μας Εκκλησίας. Χθες γιορτάσαμε ένα άλλο άγιο Ισίδωρο προστάτη των γεωργών.
Γεννήθηκε στη Μαδρίτη τον 12ο αιώνα από μία πάμφτωχη οικογένεια αγροτών και ο ίδιος σε όλη του τη ζωή έζησε ως αγρότης επιθυμώντας να βοηθήσει την οικογένειά του. Δεν γνώριζε ούτε να διαβάζει ούτε και να γράφει, ήξερε όμως πολύ καλά να μιλά με το Θεό. Σ’ αυτόν αφιέρωνε τις ώρες της ξεκούρασης του, όχι όμως την εργασία του, στην οποία εκτελούσε με πάθος. Και όταν αισθανόταν την ανάγκη να μιλήσει στο Θεό και στην ώρα της εργασίας του, σύμφωνα με την παράδοση εκείνος σταματούσε την εργασία του αλλά παρουσιαζόταν ένας άγγελος που συνέχιζε να οδηγεί το άροτρο στη θέση του Ισιδώρου. Αυτό το έχουν αποθανατίσει πολλοί αγιογράφοι.
Ο Ισίδωρος έδινε πάντα την πρώτη θέση στο Θεό χωρίς ταυτόχρονα να υστερεί στις γήινες υποχρεώσεις του. Αυτό έκανε τους συνεργάτες του να τον ζηλεύουν και να τον κατηγορούν στο αφεντικό του. Αλλά το αφεντικό του τον υποστήριζε διαπιστώνοντας ότι το έργο που του ανέθετε πάντοτε το τελείωνε με τον καλύτερο τρόπο. Φαίνεται πως η ζήλια είναι ένα ελάττωμα που υπάρχει από την αρχή του κόσμου.
Αυτό που διέκρινε επίσης τον Ισίδωρο ήταν η βοήθεια προς τους φτωχούς. Φτωχός ο ίδιος, αλλά από το υστέρημά του βοηθούσε εκείνους που ήταν πιο φτωχοί και από τον ίδιο. Τόση ήταν η αγάπη του για τους ανθρώπους αλλά και για όλα τα πλάσματα του Θεού που φρόντιζε ακόμη και να ζώα της υπαίθρου να μη στερούνται την απαραίτητη τροφή τους.
Σ’ αυτή τη συνεχή άσκηση της αγαθοεργίας και φιλανθρωπίας αλλά και στην προσευχή άρχισε να τον μιμείται και η γυναίκα του Μαρία, την οποία που μερικοί αγιογράφοι στην αρχή χαρακτήριζαν ως φιλάργυρη αλλά στη συνέχεια διαπίστωναν πόσο και η ίδια έγινε γενναιόδωρη και φιλάνθρωπη.
Έτσι με την μεταξύ τους αλληλοϋποστήριξη ο Ισίδωρος και η σύζυγός προχωρούσαν μαζί στο δρόμο της αρετής και της τελειότητας και αλληλοβοηθούμενοι στην αντιμετώπιση των δυσκολιών και των πόνων της ζωής, όπως αυτός που ένιωσαν όταν πέθανε το μονάκριβο παιδί τους σε νεαρότατη ηλικία.
Ο Άγιος Ισίδωρος πέθανε το έτος 1130 και η ταφή του έγινε χωρίς επισημότητες και τιμές στο κοιμητήριο του Αγίου Ανδρέα. Δεν άργησε όμως το μνήμα του να γίνει τόπος προσκυνήματος όσων διαπίστωναν ότι ακόμη και μετά το θάνατο του συνέχιζε να ευεργετεί όσους τον επικαλούντο. Μετά από 40 χρόνια ταφής διαπίστωσαν πως το σώμα του δεν είχε φθαρεί γι’ αυτό και το μετέφεραν στο Ναό.
Πέντε αιώνες μετά στις 25 Μαΐου του 1622 ο Πάπας Γρηγόριος ο 15ος τον κατάταξε μεταξύ των Αγίων μαζί με άλλους μεγάλους αγίους όπως τον Άγιο Φίλιππο Νέρι, την Αγία Θηρεσία της Άβιλα, τον Άγιο Ιγνάτιο Λογιόλα και τον Άγιο Φραγκίσκο Ξαβέριο. Σίγουρα ο αγράμματος αγρότης Ισίδωρος στην επίγεια ζωή του θα αισθανόταν άβολα ενώπιον τόσων μεγάλων προσωπικοτήτων της Εκκλησίας. Όμως ενώπιον του Θεού δεν έχει σημασία ποιοι είμαστε αλλά τι κάνουμε!
Ο Άγιος Ισίδωρος είναι ο προστάτης των αγροτών, σ’ αυτόν εμπιστευόμαστε και σήμερα όλους τους αγρότες μας και τον παρακαλούμε να ικετεύει τον Κύριο να τους ευλογεί και να τους προστατεύει, ώστε να παραμένουν πάντοτε συνεπείς στην προσευχή τους για να παραμένουν και τίμιοι στη ζωή τους.
+Ν
