ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
H εορτή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου μας υπενθυμίζει τις ρίζες της Εκκλησίας, στην οποία οι δύο αυτές προσωπικότητες έχουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Πέτρος είναι εκείνος που μιλά για το «σώμα» της Εκκλησίας, ενώ ο Παύλος για την «ψυχή» της. Ο Πέτρος μιλά για την αποστολή της Εκκλησίας, ενώ ο Παύλος για το μυστήριο της Εκκλησίας.
«Εσύ είσαι ο Χριστός» λέει ο Πέτρος στο Χριστό – «Εσύ είσαι Πέτρος», λέει ο Χριστός στον Πέτρο. Μετά από αυτή την ομολογία πίστεως του Πέτρου, ο Χριστός τον αποκαλεί «πέτρα» πάνω στην οποία θα οικοδομήσει την Εκκλησία του. Πράγματι η πίστη στη θεότητα του Χριστού αποτελεί τη βάση της Εκκλησίας. Ο Πέτρος είναι ο πρώτος που ομολογεί δημόσια τη θεότητα του Χριστού, γι’ αυτό και γίνεται ο εγγυητής αυτής της πίστεως της Εκκλησίας και εκείνος ο οποίος μπορεί να στηρίξει τους αδελφούς του στην ίδια αυτή πίστη.
Κάποια ημέρα ο Ιησούς θα πει στον Πέτρο: «Σίμων, Σίμων! Ο σατανάς ζήτησε να σας δοκιμάσει σαν το στάρι στο κόσκινο. Εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα, να μη σε εγκαταλείψει η πίστη σου. Κι’ εσύ όταν ξαναβρείς την πίστη σου, στήριξε τους αδελφούς σου».(Λουκάς 22,31-32).
Η πέτρα συμβολίζει τη σταθερότητα και ο Ιησούς αυτό εννοεί όταν βεβαιώνει: «οι πύλες τους Άδη δεν θα υπερισχύσουν αυτής». Εδώ η λέξη Άδης σημαίνει θάνατος, δηλαδή η Εκκλησία δεν θα πεθάνει, δεν τα τελειώσει, αλλά σημαίνει επίσης και κόλαση δηλαδή δυνάμεις του σατανά και του κακού, για να δηλώσει τη σταθερότητα της Εκκλησίας μπροστά στους συνεχείς διωγμούς που η Εκκλησία θα αντιμετωπίσει σε όλη την ιστορία της.
Στην εικόνα της πέτρας ο Ιησούς προσθέτει και την εικόνα της οικοδομής: "θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου". Ο Ιησούς είναι «η πέτρα που οι οικοδόμοι απέρριψαν αλλά έγινε τελικά ο ακρογωνιαίος λίθος» (At4,11). Τώρα κοντά στον ακρογωνιαίο λίθο τοποθετείται και μία σταθερή πέτρα, ο Πέτρος που ενώνει και σταθεροποιεί το πνευματικό οικοδόμημα που ο Χριστός κτίζει μέσα στην ιστορία και λέγεται Εκκλησία. Ο Πέτρος είναι το ορατό σημείο ενότητας και σταθερότητας αυτής της οικογένειας του Θεού, της Εκκλησίας του Χριστού. Το ανάφερε ήδη ο Άγιος Ιγνάτιος επίσκοπος της Αντιοχείας στην αρχή του δεύτερου αιώνα μιλώντας για την Εκκλησία της Ρώμης την αποκαλεί «προΐσταμένη της αγάπης» (Προς τους Ρωμαίους 1,1).
Ο Ιησούς επιφυλάσσει στον Πέτρο μία προνομιακή λοιπόν θέση μεταξύ των αδελφών του, που είναι η κοινότητα των Αποστόλων και μαθητών του και σήμερα όλη η Εκκλησία. Μεταξύ των Δώδεκα φαίνεται να κατέχει την πρώτη θέση και συχνά ενεργεί ως εκπρόσωπος τους. Μετά την ανάστασή του Χριστού ο Πέτρος βεβαιώνει τον Αναστημένο Χριστό πως τον αγαπά περισσότερο από όλους τους άλλους, παρά τις τρεις αρνήσεις που προηγήθηκαν, και Εκείνος του αναθέσει την ευθύνη να είναι ο Ποιμένας των προβάτων του. «Βόσκε τα πρόβατά μου, βόσκε τα αρνιά μου» του λέει. (Ιωάννης 21,15-17).
Στον Πέτρο ο Ιησούς παραδίδει επίσης τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών που εδώ στη γη είναι η Εκκλησία. «Ό, τι δέσεις πάνω στη γη θα είναι δεμένο και στον ουρανό και ό, τι λύσεις πάνω στη γη θα είναι λυμένο και στον ουρανό».
Είναι μια στιγμή ακόμη μεγαλύτερης ευθύνης, που αφορά τη διαχείριση των αγαθών της σωτηρίας που ο Χριστός παρέδωσε στην Εκκλησία του: Αυτά τα αγαθά είναι: Ο λόγος του, ο οποίος και πρέπει με τρόπο αυθεντικό να ερμηνεύεται και τα Μυστήρια τα οποία όταν τελούνται ενεργούν τη σωτηρία των ανθρώπων. Ο Χριστός αναθέτει στον Πέτρο την διακυβέρνηση μίας κοινότητας η οποία διαθέτει μία πολυμορφία χαρισμάτων, και αυτή η πολυμορφία πρέπει να συντονίζεται ώστε όχι μόνο να μη χάνεται η ενότητα της Εκκλησίας αλλά και να εμπλουτίζεται.
Ο Θεός δεν μας σώζει ατομικά αλλά μέσα από την Εκκλησία η οποία είναι το μυστήριο της σωτηρίας. Δεν μπορεί να υπάρχει σωτηρία χωρίς την Εκκλησία, ούτε αληθινή πίστη στο Θεό χωρίς αποδοχή της Εκκλησίας. Ο Άγιος Κυπριανός έλεγε πράγματι:« Δεν μπορεί κανείς να έχει Πατέρα του το Θεό αν δεν έχει Μητέρα του την Εκκλησία.»
Η προσωπικότητα του Παύλου, που κατακτήθηκε από τον Χριστό, μας παρουσιάζει τη ζωή ενός ανθρώπου ο οποίος ομολογεί την ανθρώπινη αδυναμία η οποία χάρη στην παντοδυναμία του Θεού γίνεται δύναμη. Ο Απόστολος Παύλος για να δικαιολογήσει την αποτελεσματικότητα του προσωπικού του αγώνα στη μίμηση του Χριστού και την εργατικότητα στη διάδοση του ευαγγελίου ταπεινά ομολογεί: «τα πάντα μπορώ χάρη στο Χριστό που μου δίνει τη δύναμη»..
Ο Παύλος δεν παύει να επαναλαμβάνει σε όλη του τη ζωή ότι ο Κύριος τον διάλεξε για απόστολο ενώ ήταν ανάξιος και διώκτης για να φανερωθεί η γενναιοδωρία και η ευσπλαχνία του Θεού (Α Τιμόθεο 1,16).
Αυτοί αδελφοί μου και αδελφές μου, είναι οι δύο πρωταγωνιστές της πίστης στο Χριστό. «ο ψαράς της Γαλιλαίας Πέτρος που έγινε ο ψαράς των ανθρώπων και ο δάσκαλος της οικουμένης Παύλος που έγινε ο απόστολος των Εθνών.
Ενωμένοι κι εμείς λοιπόν σήμερα με την ανά τον κόσμο Εκκλησία ζητούμε από τον Κύριο, «να αξιώσει την Εκκλησία μας να ακολουθεί πάντοτε και πιστά τα διδάγματα εκείνων από τους οποίους έλαβε την απαρχή της πίστεως». Αμήν.
