ΛΕΩΝ ΙΔ’

ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ 

Πλατεία Αγίου Πέτρου

Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2025 

 

Κύκλος – Ιωβηλαίο 2025. Ο Ιησούς Χριστός, η ελπίδα μας. IV. H Aνάσταση του Χριστού και οι προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου. 1. Ο Αναστημένος, ζώσα πηγή της ανθρώπινης ελπίδας

 

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Στις κατηχήσεις του Ιωβηλαίου Έτους, μέχρι τώρα, διατρέξαμε τη ζωή του Ιησού, ακολουθώντας τα Ευαγγέλια, από τη γέννησή Του μέχρι τον θάνατο και την ανάστασή Του. Με αυτόν τον τρόπο, το προσκύνημά μας της ελπίδας βρήκε τη σταθερή του βάση, την ασφαλή οδό του. Τώρα, στο τελευταίο μέρος της πορείας, θα επιτρέψουμε στο μυστήριο του Χριστού, που κορυφώνεται με την Ανάσταση, να απελευθερώσει το σωτήριο φως του στην επαφή με την τρέχουσα ανθρώπινη και ιστορική πραγματικότητα, με τα ερωτήματα και τις προκλήσεις της. 

Η ζωή μας σημαδεύεται από αμέτρητα γεγονότα, γεμάτα αποχρώσεις και ποικίλες εμπειρίες. Άλλοτε νιώθουμε χαρά, άλλοτε λύπη, άλλοτε πληρότητα ή άγχος, ικανοποίηση ή αποθάρρυνση. Ζούμε πολυάσχολα, επικεντρωνόμαστε στην επίτευξη αποτελεσμάτων, φτάνουμε να επιτύχουμε ακόμη και υψηλούς, αξιοθαύμαστους στόχους. Αντιστρόφως, παραμένουμε αιωρούμενοι, επισφαλείς, περιμένοντας επιτυχίες και αναγνώριση που αργούν να φτάσουν ή δεν έρχονται ποτέ. Με λίγα λόγια, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια παράδοξη κατάσταση: θα θέλαμε να είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά είναι πολύ δύσκολο να το πετύχουμε αυτό με τρόπο συνεχή και χωρίς σκιές. Συμβιβαζόμαστε με τους περιορισμούς μας και, ταυτόχρονα, με την ακαταμάχητη επιθυμία να προσπαθήσουμε να τους ξεπεράσουμε. Νιώθουμε βαθιά μέσα μας ότι κάτι πάντα λείπει. 

Στην πραγματικότητα, δεν δημιουργηθήκαμε για έλλειψη, αλλά για πληρότητα, για να χαιρόμαστε τη ζωή και ζωή με αφθονία, σύμφωνα με την έκφραση του Ιησού στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (βλ. 10,10). 

Αυτή η αβυσσαλέα επιθυμία της καρδιάς μας μπορεί να βρει την τελική της απάντηση όχι σε ρόλους, όχι στην εξουσία, όχι στα υπάρχοντα, αλλά στη βεβαιότητα ότι υπάρχει κάποιος που εγγυάται αυτή την συστατική ώθηση της ανθρώπινης φύσης μας· στην επίγνωση ότι αυτή η προσδοκία δεν θα απογοητευτεί ούτε θα ματαιωθεί. Αυτή η βεβαιότητα συμπίπτει με την ελπίδα. Αυτό δεν σημαίνει να σκεφτόμαστε με τρόπο αισιόδοξο: η αισιοδοξία συχνά μας απογοητεύει, βλέποντας τις προσδοκίες μας να καταρρέουν, ενώ η ελπίδα υπόσχεται και υλοποιεί. 

Αδελφοί και αδελφές, ο Αναστημένος Ιησούς είναι η εγγύηση αυτής της έκβασης! Είναι η πηγή που ικανοποιεί την καυτή μας δίψα, την άπειρη δίψα για πληρότητα την οποία το Άγιο Πνεύμα ενσταλάζει στις καρδιές μας. Η Ανάσταση του Χριστού, πράγματι, δεν είναι ένα απλό γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, αλλά το γεγονός που την μεταμόρφωσε εκ των έσω. 

Ας σκεφτούμε μια πηγή νερού. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της; Ξεδιψά και αναζωογονεί τα πλάσματα, ποτίζει τη γη και τα φυτά, κάνει γόνιμο και ζωντανό ό,τι διαφορετικά θα παρέμενε άνυδρο. Δίνει αναψυχή στον κουρασμένο ταξιδιώτη, προσφέροντάς του τη χαρά μιας όασης δροσιάς. Μια πηγή εμφανίζεται ως ένα δώρο για τη φύση, για τα πλάσματα, για τους ανθρώπους. Χωρίς νερό, δεν μπορούμε να ζήσουμε. 

Ο Αναστημένος είναι η ζώσα πηγή που ποτέ δεν στερεύει ούτε υφίσταται αλλοιώσεις. Παραμένει πάντα αγνή και έτοιμη για όποιον διψάει. Και όσο περισσότερο γευόμαστε το μυστήριο του Θεού, τόσο περισσότερο ελκυόμαστε από αυτό, χωρίς ποτέ να χορταίνουμε εντελώς. Ο Ιερός Αυγουστίνος, στο δέκατο Βιβλίο των Εξομολογήσεων, αποτυπώνει ακριβώς αυτή την ανεξάντλητη λαχτάρα της καρδιάς μας και την εκφράζει στον περίφημο Ύμνο στην ωραιότητα: «Εξέχυσες την ευωδία σου, και ανέπνευσα και πόθησα εσένα, γεύτηκα και πείνασα και δίψασα· με άγγιξες, και κάηκα από την επιθυμία της ειρήνης σου» (Χ, 27, 38). 

Ο Ιησούς, με την Ανάστασή Του, μας διαβεβαίωσε για μια μόνιμη πηγή ζωής: Αυτός είναι ο Ζωντανός (βλ. Αποκ 1,18), ο εραστής της ζωής, ο νικητής κάθε θανάτου. Επομένως, είναι σε θέση να μας προσφέρει αναζωογόνηση στο επίγειο ταξίδι μας και να μας εξασφαλίσει την τέλεια ειρήνη στην αιωνιότητα. Μόνο ο αποθανών και αναστάς Ιησούς απαντά στα βαθύτερα ερωτήματα της καρδιάς μας: υπάρχει πραγματικά ένα σημείο άφιξης για εμάς; Έχει νόημα η ύπαρξή μας; Και πώς μπορούν να λυτρωθούν τα βάσανα τόσων πολλών αθώων; 

Ο Αναστημένος Ιησούς δεν προσφέρει μια απάντηση “από ψηλά”, αλλά μάλλον γίνεται σύντροφός μας σε αυτό το συχνά κουραστικό, επώδυνο και μυστηριώδες ταξίδι. Μόνο Αυτός μπορεί να γεμίσει το άδειο παγούρι μας με νερό όταν η δίψα γίνεται αφόρητη. 

Και Αυτός είναι επίσης το τελικό σημείο του ταξιδιού μας. Χωρίς την αγάπη Του, το ταξίδι της ζωής θα γινόταν μια περιπλάνηση χωρίς προορισμό, ένα τραγικό λάθος με έναν χαμένο προορισμό. Είμαστε εύθραυστα πλάσματα. Το λάθος είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας. Είναι η πληγή της αμαρτίας που μας κάνει να πέφτουμε, να τα παρατάμε και να απελπιζόμαστε. Το να αναστηθούμε, ωστόσο, σημαίνει να σηκωθούμε ξανά και να σταθούμε στα πόδια μας. Ο Αναστημένος εγγυάται την άφιξη, μας οδηγεί στο σπίτι, όπου μας περιμένει, μας αγαπά, μας σώζει. Το να ταξιδεύουμε με Αυτόν στο πλευρό μας σημαίνει να βιώνουμε την υποστήριξη σε όλα, ξεδιψασμένοι και  ενδυναμωμένοι στις δοκιμασίες και τις κακουχίες οι οποίες, σαν βαριές πέτρες, απειλούν να μπλοκάρουν ή να εκτροχιάσουν την ιστορία μας. 

Αγαπητοί μου, από την Ανάσταση του Χριστού πηγάζει η ελπίδα που μας δίνει μια πρόγευση, παρά τον κόπο της ζωής, μιας βαθιάς και χαρούμενης ειρήνης: αυτής της ειρήνης που μόνο Αυτός μπορεί να μας δώσει στο τέλος, χωρίς τέλος.

——————-

Μετάφραση: π.Λ