Με τον π Ιωσήφ είχα πάει στην  κηδεία του φίλου μας Αριστείδη. Φθάσαμε λίγο πριν  και βρήκαμε την ευκαιρία να χαιρετήσουμε όποιον έφθανε  να προσευχηθεί  για τον Αριστείδη και την οικογένειά του.

Μεταξύ άλλων  με χαιρέτησε και κάποιος κύριος, που φαινόταν πως ενδιαφερόταν  να τον προσέξουν ιδιαίτερα. Έμειναέκθαμβος, όπωςσυμβαίνεισεπαρόμοιεςπεριπτώσεις…….  

-Μα καλά! Δεν  με αναγνωρίζεις;!

-Ναι, μα…..τη φυσιογνωμία σου, κάπως μου φαίνεται πως τη θυμάμαι, για πες μου το όνομά σου.

-Δεν έχω την απαίτηση να με αναγνωρίσεις. Είμαι εκείνος ο Τόλης  που είχες γνωρίσει πριν από τριάντα κιλά! Αδυνάτησα τόσο πολύ που άλλαξε η ίδια η φυσιογνωμία μου!

-Για πες μου…. Τι έγινε;  Κάποια αρρώστια ; Κάποιο ατύχημα; Πως και αδυνάτισες τόσο πολύ σε τόσο λίγο  καιρό;

Μου διηγήθηκε  ότι έκανε δίαιτα για  τέσσερα χρόνια, μετά από  συμβουλή  του γιατρού. 

Ήταν ο φόβος του θανάτου  που με μετάστρεψε  και με ανάγκασε  να κάνω αυτή την απονέκρωση. Αν,  την πρώτη στιγμή, ήταν ο φόβος του θανάτου  που με έσπρωχνε  στην κουραστική δίαιτα, τώρα είναι το ευεργέτημα  της υγείας  που με τραβά. Ευχαριστώ όποιον μου την επέβαλε, διότι χαίρομαι την άνεση  του περπατήματος  και  ακόμη περισσότερο  την ελεύθερη αναπνοή.  Κινητήρια δύναμη  είναι πάνω από όλα το χαμόγελο ικανοποίησης και αναγνώρισης της συζύγου μου.

Αυτό με κάνει να σκέπτομαι ότι η δέσμευση της μεταστροφής μπορεί να γεννηθεί  από το φόβο της κολάσεως, αλλά στη συνέχεια μεγαλώνει δικαιολογούμενο  και εξαγνισμένο  από την έλξη του παραδείσου. Ο φόβος να χάσει κανείς την αιώνια  Ζωή παραχωρεί τη θέση  της χαρά της απόκτησής της.