25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας προσφέρει δύο τρόπους για να δεχτούμε τα Χριστούγεννα, ο ένας είναι εκείνος των βοσκών και ο άλλος είναι εκείνος της Παναγίας. Η Παναγία Μαρία πίστεψε (Λουκ. 1, 45), ζει ήδη στη διάσταση της πίστης, γι’ αυτό δέχεται στην καρδιά της τα λόγια, καταλαβαίνει καλύτερα και είναι διαθέσιμη στην προσκύνηση. Σε κάθε περιστατικό των Χριστουγέννων και σε κάθε φάτνη , η Μαρία είναι πάντα γονατιστή και προσκυνά το θείο βρέφος.
Οι βοσκοί χρησιμεύουν στον ευαγγελιστή για να χαράξει την πορεία προς την πίστη. Αυτοί άκουσαν την αγγελία και απάντησαν αποφασιστικά: « Πάμε στην Βηθλεέμ για να δούμε αυτό το γεγονός που ο Κύριος μας έκανε γνωστό. Η εσωτερική διάθεση και μας εισάγει αμέσως σε συγκεκριμένες πράξεις της ζωής (Andaronosenzaindugio) και οδηγούν στην αποκάλυψη: Βρήκαν το βρέφος. Βρήκαν όχι υλικά αλλά και πνευματικά: με τα μάτια του νου εκτός από τα μάτια του σώματος: και πίστεψαν. Κατάλαβαν ή τουλάχιστο υπέθεσαν ποιο ήταν αυτό το βρέφος και από την ανακάλυψη γεννήθηκε η ώθηση στη μαρτυρία: Όταν το είδαν ανάφεραν ότ,ι τους είχε λεχθεί γι’ αυτό το βρέφος. Έτσι αρχίζει η πίστη να διαδίδεται. Από τους πιστούς γεννιούνται νέοι πιστοί: Όλοι αυτοί που άκουσαν θαύμασαν για όσα οι βοσκοί διηγήθηκαν. Ποιος ξέρει με τι ενθουσιασμό έμαθαν να μιλούν για την ανακάλυψη τους!
Σ’ αυτή την υποδειγματική πορεία πίστης υπάρχει ένα σημείο που πρέπει να υπογραμμίσουμε με δύναμη και να την κάνουμε δική μας αυτή την άγια νύκτα: την απόφαση να πάμε στη Βηθλεέμ. Πάμε στη Βηθλεέμ έλεγε ο ένας στον άλλο οι βοσκοί οι βοσκοί. Κι εμείς τα φετινά Χριστούγεννα ας πούμε ο ένας στον άλλο: ας πάμε ή καλύτερα ας γυρίσουμε στη Βηθλεέμ! Ας επιστρέψουμε στην πρώτη απλότητα και καθαρότητα, θα ανακαλύψουμε την κούνια στην οποία γεννηθήκαμε. Πολύ ίσως απομακρυνθήκαμε από τη Βηθλεέμ: Η πίστη παραφορτώθηκε από περίπλοκες σκέψεις και κάποιες φορές από δυσκολονόητες συμπεριφορές που δεν εναρμονίζονται με αυτό «το βρέφος της φάτνης». Η Εκκλησία μας φορτώθηκε σαν μία γριούλα με χρόνια και πράγματα. Δεν είναι πια η «νέα νύμφη» των πρώτων ημερών, η νύμφη που αναζητείται όπως την αποκαλεί χαρακτηριστικά ο προφήτης στο πρώτο ανάγνωσμα. Βαθιές ρυτίδες παρουσιάστηκαν στο πρόσωπό της, που είναι σημάδια κόπωσης, δοκιμασιών, πολυάριθμων βασάνων της μητέρας, πόνων που δέχτηκε από τα ίδια τα παιδιά της αλλά προπάντων από τις αμαρτίες.
Όμως ευτυχώς η Εκκλησία δεν είναι πια ωραία νύμφη χωρίς καμιά ρυτίδα. Και όμως παραμένει το σώμα του Χριστού και η νύμφη του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι λοιπόν μία σκέψη απογοήτευσης και απαισιοδοξίας που εκφράζουμε σ’ αυτή την άγια μέρα των Χριστουγέννων, αλλά μία σκέψη ελπίδας: αυτός που μπορεί να τα κάνει όλα νέα (Αποκ.Ap. 21, 5) μπορεί πάνω από όλα να κάνει νέα την ίδια την Εκκλησία και θα την κάνει. Ήδη την κάνει! Το Άγιο Πνεύμα πραγματοποιεί αυτή την ανανέωση της Εκκλησίας μέσα από τη Β Σύνοδο του Βατικανού της οποίας την επέτειο των σαράντα ετών από τη λήξη των εργασιών εορτάσαμε στις 8 Δεκεμβρίου αυτού του έτους.
Η Σύνοδος απέδειξε ποια ήταν η λαμπρότητα που ο Χριστός επεφύλαξε στην Εκκλησία του σ’ αυτούς τους καιρούς: Η ανακάλυψη ότι η Εκκλησία είναι των φτωχών και φτωχή Εκκλησία. "Όπως ο Χριστός από πλούσιος που ήταν έγινε φτωχός (2 Κορινθ. 8, 9), έτσι και η Εκκλησία παρόλο που για να εκπληρώσει την αποστολή της έχει ανάγκη από ανθρώπινα μέσα, δεν συστάθηκε για να αναζητά τη δόξα της γης αλλά για να διαδίδει με το παράδειγμά της, την ταπεινοσύνη, την αυταπάρνηση. Η εκκλησία αναγνωρίζει στο πρόσωπο των φτωχών, το πρόσωπο του Ιδρυτή της.(Φως των Εθνών αρ. 8).
Αυτό σημαίνει στην πράξη να πάμε στη Βηθλεέμ. Δεν μπορούμε να απαιτήσουμε η Εκκλησία να γίνει αυτό που ήταν στην αρχή δηλαδή μια σπηλιά και μέσα η Μαρία, ο Ιωσήφ και το βρέφος, αλλά πρέπει αλλά μπορούμε να κάνουμε ώστε αυτό που η Εκκλησία είναι και αυτό που διαθέτει να το χρησιμοποιεί για να φέρει στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους φτωχούς την καλή αγγελία.
Οι βοσκοί επέστρεψαν δοξολογώντας το Θεό για όσα είδαν και άκουσαν. Εμείς καλούμαστε τώρα να κάνουμε το ίδιο. Να δοξάσουμε το Θεό για τον λόγο που ακούσαμε, για τον άρτο που εκείνος τεμαχίζει για μας για τη χαρά που μας αύξησε στην καρδιά. Είμαστε καλεσμένοι επιστρέφοντας στο σπίτι μας να πούμε στους άλλους όσα μάθαμε από το θείο βρέφος.
+Ν
