ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ

Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου 2021

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Το Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας (Μκ 9,30-37) αφηγείται ότι, στον δρόμο προς την Ιερουσαλήμ, οι μαθητές του Ιησού διαφωνούσαν για το ποιος «μεταξύ αυτών ήταν ο μεγαλύτερος» (στ. 34). Τότε ο Ιησούς τους απηύθυνε μια ισχυρή φράση, η οποία ισχύει και για εμάς σήμερα: «Αν κάποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να είναι ο τελευταίος όλων και υπηρέτης όλων» (στ. 35). Εάν εσύ θέλεις να είσαι ο πρώτος, πρέπει να πας στην ουρά, να είσαι ο τελευταίος και να εξυπηρετήσεις όλους. Μέσα από αυτή τη φράση, ο Κύριος εγκαινιάζει μια αντιστροφή: ανατρέπει τα κριτήρια που σηματοδοτούν αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Η αξία ενός προσώπου δεν εξαρτάται πλέον από τον ρόλο που παίζει, από την επιτυχία που έχει, από τη δουλειά που κάνει, από τα χρήματα στην τράπεζα. Όχι, όχι, δεν εξαρτάται από αυτό. Το μεγαλείο και η επιτυχία, στα μάτια του Θεού, έχουν διαφορετικό μέτρο: μετρούνται στην υπηρεσία. Όχι για αυτό που έχεις, αλλά για αυτό που δίνεις. Θέλετε να διαπρέψεις; Υπηρετείς. Αυτός είναι ο τρόπος.

Σήμερα η λέξη «υπηρεσία» εμφανίζεται λίγο ξεθωριασμένη, φθαρμένη από τη χρήση. Αλλά στο Ευαγγέλιο έχει μια ακριβή και συγκεκριμένη σημασία. Το να υπηρετείς δεν είναι έκφραση ευγένειας: είναι να κάνεις όπως ο Ιησούς, ο οποίος, συνοψίζοντας τη ζωή του με λίγα λόγια, είπε ότι ήρθε «όχι για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει» (Μκ 10,45). Έτσι είπε ο Κύριος. Επομένως, εάν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον Ιησού, πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο που ο ίδιος χάραξε, το δρόμο της υπηρεσίας. Η πίστη μας στον Κύριο εξαρτάται από την προθυμία μας να υπηρετούμε. Και αυτό, το ξέρουμε, κοστίζει, διότι «έχει γεύση σταυρού». Αλλά, καθώς μεγαλώνει η φροντίδα και η διαθεσιμότητα προς τους άλλους, γινόμαστε πιο ελεύθεροι μέσα μας, περισσότερο σαν τον Ιησού. Όσο περισσότερο υπηρετούμε, τόσο περισσότερο νιώθουμε την παρουσία του Θεού. Ειδικά όταν υπηρετούμε αυτούς που δεν έχουν τίποτα να δώσουν πίσω, τους φτωχούς, αγκαλιάζοντας τις δυσκολίες και τις ανάγκες τους με τρυφερή συμπόνια: και εκεί ανακαλύπτουμε ότι με τη σειρά μας αγαπιόμαστε και αγκαλιαζόμαστε από τον Θεό.

Ο Ιησούς, ακριβώς για να το δείξει αυτό, αφού μίλησε για την υπεροχή της υπηρεσίας, κάνει μια χειρονομία. Έχουμε δει ότι οι χειρονομίες του Ιησού είναι ισχυρότερες από τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Και ποια είναι η χειρονομία; Παίρνει ένα παιδί και το τοποθετεί ανάμεσα στους μαθητές, στο κέντρο, στο πιο σημαντικό μέρος (βλ. στ. 36). Το παιδί, στο Ευαγγέλιο, δεν συμβολίζει την αθωότητα τόσο πολύ όσο τη μικρότητα. Επειδή τα μικρά, όπως και τα παιδιά, εξαρτώνται από τους άλλους, από τους ενήλικες, πρέπει να λαμβάνουν. Ο Ιησούς αγκαλιάζει αυτό το παιδί και λέει ότι όποιος δέχεται έναν μικρό, ένα παιδί, δέχεται Αυτόν (βλ. στ. 37). Ιδού πρωτίστως ποιον να υπηρετήσουμε: εκείνους που έχουν ανάγκη να λάβουν και δεν έχουν να δώσουν πίσω. Υποδεχόμενοι όποιον βρίσκεται στο περιθώριο, παραμελημένος, δεχόμαστε τον Ιησού, διότι Αυτός είναι εκεί. Και σε έναν μικρό, σε έναν φτωχό τον οποίο υπηρετούμε, λαμβάνουμε κι εμείς την τρυφερή αγκαλιά του Θεού.

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, με αφορμή το σημερινό Ευαγγέλιο, ας κάνουμε στον εαυτό μας μερικές ερωτήσεις: εμένα, που ακολουθώ τον Ιησού, με ενδιαφέρει ποιος παραμελείται περισσότερο; Ή, όπως οι μαθητές εκείνη την ημέρα, ψάχνω για προσωπική ικανοποίηση; Κατανοώ τη ζωή ως έναν ανταγωνισμό για να κάνω χώρο για τον εαυτό μου εις βάρος των άλλων ή πιστεύω ότι το να υπερέχεις σημαίνει να υπηρετείς; Και, συγκεκριμένα: αφιερώνω χρόνο σε κάποιον «μικρό», σε ένα πρόσωπο που δεν έχει τα μέσα να ανταποδώσει; Φροντίζω κάποιον που δεν μπορεί να μου επιστρέψει ή μόνο τους συγγενείς και τους φίλους μου; Αυτά είναι ερωτήματα που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας.

Είθε η Παναγία, ταπεινή δούλη του Κυρίου, να μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι η υπηρεσία δεν μας μειώνει, αλλά μας κάνει να μεγαλώνουμε. Και ότι υπάρχει περισσότερη χαρά στο να δίνεις παρά στο να λαμβάνεις (βλ. Πραξ 20,35).

———————–

Μετάφραση: π.Λ