Ο εορτασμός των 22 χρόνων Αρχιεροσύνης του Σεβασμιοτάτου π. Νικολάου στην Τήνο
 

http://www.tiniaki.com/
Γράφει ο Νίκος Φώσκολος

Γιορτάστηκε η επέτειος των 22 χρόνων Αρχιεροσύνης του Αρχιεπισκόπου Νάξου, Τήνου π. Νικολάου, το Σάββατο βράδυ στις 4 Ιουλίου 2015, στον Ενοριακό Ναό του Αγίου Νικολάου Χώρας Τήνου.

Με την ευκαιρία του τρέχοντος έτους στην αφιερωμένη ζωή από τη Καθολική Εκκλησία, ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος π. Νικόλαος τέλεσε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία με τη συμμετοχή και ιερέων από τις ενορίες της Τήνου.

Παραβρέθηκαν και συμπροσευχήθηκαν ενορίτες από τη Χώρα και χωριά της Τήνου, εκπρόσωποι του Δήμου Τήνου, ετεροδημότες που βρίσκονται στην Τήνο για την εκλογική διαδικασία του Δημοψηφίσματος της Κυριακής 5/7/2015 φίλοι και συγγενείς του Σεβασμιωτάτου π. Νικολάου.

 Εισαγωγή στην ημέρα για την αφιερωμένη ζωή και στον εορτασμό της 22ας επετείου από την Αρχιερατική χειροτονία του Αρχιεπίσκοπου έκανε ο εφημέριος Αγίου Νικολάου Χώρας Τήνου π. Μάρκος Γ. Φώσκολος. Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Αρχιεπίσκοπος π. Νικόλαος αναφερόμενος στην αφιερωμένη ζωή και στις κλίσεις του Κυρίου προς τους ανθρώπους.

Είπε ο Αρχιεπίσκοπος:

Σήμερα το Ευαγγέλιο μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στις σχέσεις του Ιησού με τους συμπατριώτες του.

Είναι γεγονός ότι όλοι μας ζούμε σε μία χώρα, σε μία πόλη ή σε ένα χωριό, σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Εκεί  δημιουργούμε κοινωνικές σχέσεις με όσους συναναστρεφόμαστε. Ο καθένας μας ανθρωπίνως προτιμά να είναι αρεστός στους άλλους. Μας αρέσει  να μας εκτιμούν και να μας αγαπούν. Να μιλούν οι άλλοι με καλά λόγια για μας, να μας συμπαραστέκονται και να μας βοηθούν. Είναι κάτι που περιμένουμε από τους άλλους αλλά δεν ξέρω κατά εμείς το προσφέρουμε στους άλλους.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας παρουσιάζει τον Ιησού  να κάνει στην πατρίδα του αυτό που κάνει και  αλλού. Συνηθίζει να κηρύττει το Σάββατο στη Συναγωγή. Έξω από την πατρίδα τον ακούνε προσεκτικά, εντυπωσιάζονται από το λόγο του, τον θαυμάζουν, βλέπουν σ’ αυτόν κάτι διαφορετικό «κανείς ποτέ δεν μίλησε τόσο όμορφα» έλεγε  ο λαός. Όμως στην πατρίδα του τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί δεν γίνεται δεκτός, αρχίσουν να τον υποτιμούν, να τον κουτσομπολεύουν: «Ήλθε ανάμεσα στους δικούς τους και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν», γράφει ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στον πρόλογο του Ευαγγελίου.

Οι συγχωριανοί του  έχουν τις ιδέες τους, έχουν τις παραδόσεις τους, τα δικά τους σχέδια, δεν προτίθενται να τα αλλάξουν, δε δέχονται τίποτε το καινούριο και ο Χριστός τους φέρνει μόνο κάτι το καινούριο. Αυτός ο άνθρωπος μιλάει για μια νέα ζωή, για ένα διαφορετικό Θεό από αυτό που πιστεύουν, για ένα Θεό που δεν μένει μακριά, δεν είναι απρόσιτος ,αλλά βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους και είναι Πατέρας που αποκαλύπτεται από τον Υιό με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

 Όλα αυτά είναι μια νέα πραγματικότητα, μια ορατή  παρουσία του Θεού στη ζωή των ανθρώπων, τίποτε όμως το νέο γίνεται δεκτό από τους συμπατριώτες του. Εκείνοι τον θεωρούν ένα όμοιό τους, τον γνωρίζουν ως ξυλουργό, γνωρίζουν τη μητέρα του και όλους τους συγγενείς του. Και  αυτό σημειώνει ο Ευαγγελιστής, τους δημιουργούσε εμπόδιο στο να τον πιστέψουν.

 Ο Ιησούς όμως ενεργούσε χωρίς να τον απασχολεί,  αν αυτό που έλεγε, γινόταν αποδεκτό ή όχι, ήλθε για να κηρύξει, να κάνει γνωστό το θέλημα του Πατέρα, να πει στους ανθρώπους  ότι ο Θεός τους αγαπά και θέλει τη σωτηρία όλων. Δεν ήλθε να εξαναγκάσει κανένα. Πάντα επαναλάμβανε:  «όποιος επιθυμεί, όποιος θέλει»

Με θάρρος έλεγε στους Αρχιερείς και στους Γραμματείς  ότι η θρησκεία τους  είναι επιδερμική, επιφανειακή, δεν έχει βάθος, ότι είναι λανθασμένος ο τρόπος με την οποία την βιώνουν. Έλεγε στους άρχοντες  Σαδδουκαίους, ότι πίσω από  τη θρησκεία τους  υπήρχαν μόνο πολιτικά συμφέροντα. Ο Ιησούς θεωρούσε  άχρηστες  τις πρακτικές τους, διότι ήταν τυπικές, εξωτερικές και βασισμένες όχι στο πνεύμα αλλά στο γράμμα του Νόμου. Μιλούσαν τα χείλη αλλά η καρδιά δεν συμμετείχε. «Αυτός ο λαός με τιμά μόνο με τα χείλη» είναι το παράπονο του Θεού προς το λαό του.

Ο Ιησούς, όταν κήρυττε στα χωριά γύρω από την πατρίδα,  ήταν άγνωστος,  κανείς δεν ήξερε ποιος είναι και από πού έρχεται. Ο λαός τον άκουγε, θαύμαζε και τον ακολουθούσε. Οι συγχωριανοί όμως  τον γνώριζαν δικό τους άνθρωπο, αδυνατούσαν να τον δεχθούν ως απεσταλμένο του Θεού. Απλώς διερωτόντουσαν:  «Από πού του έρχεται όλη αυτή η σοφία; Δεν είναι αυτός ο γιός του ξυλουργού»;

Πολλές φορές δυστυχώς η συγγένεια, η μεγάλη οικειότητα,  η φιλική σχέση, η αδελφική σχέση, δημιουργούν και κάποια αδιαφορία, κάποια ψυχρότητα, ίσως και κάποια έλλειψη λεπτότητας. Δύσκολα κανείς δέχεται έναν απλό και ταπεινό άνθρωπο  ως εκφραστή μιας υψηλής αποστολής και μεγάλης ευθύνης.

Η ιστορία αυτού του απλού και ταπεινού ανθρώπου είναι μία ιστορία ενός προφήτη  που μερικοί αγάπησαν τρελά, τόσο που  άφησαν τα πάντα και τον ακολούθησαν, ενώ άλλοι τον μίσησαν  θανάσιμα και τον οδήγησαν στη σταύρωση. Έγινε ένα σημείο αντιλεγόμενο. Όποιος τον γνωρίσει δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος. Ή θα τον αγαπήσει και θα τον ακολουθήσει με αντάλλαγμα τη σωτηρία ή θα τον μισήσει και θα αδιαφορήσει με συνέπεια την απώλεια.

Κάθε άνθρωπος, στον οποίο ανατίθεται μία αποστολή εκ μέρους του Κυρίου, όσο περισσότερο προσπαθεί να μιμηθεί τον αποστολέα του Χριστό, τόσο πιο εύκολα γίνεται και εκείνος σημείο αντιλεγόμενο.

Αδελφοί μου και αδελφές μου,

Είκοσι δύο χρόνια εργαζόμαστε μαζί και μαζί αναζητούμε τον Ιησού Χριστό που αγαπούμε και υπηρετούμε. Τον αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου που συναντούμε με τις τακτικές επισκέψεις μας στα οκτώ νησιά που αποτελούν την τοπική μας Εκκλησία. Αυτά τα χρόνια δεν κάναμε θαύματα, ούτε θα κάνουν στα άλλα όσα κι αν είναι αυτά. Εξ άλλου δεν είναι αυτή η αποστολή μας, ούτε3 και ην πίστη μας τόσο δυνατή. Απλώς προσπαθούμε να κάνουμε το καθήκον μας και να κηρύττουμε το Ευαγγέλιο, διότι αλίμονο μας, αν δεν κηρύτταμε το Ευαγγέλιο σε  όλα τα μέλη της Εκκλησίας μας είτε αυτά βρίσκονται δίπλα μας, είτε στα απομακρυσμένα ακριτικά νησιά. Το μόνο που φοβάμαι είναι πως σιγά – σιγά η Τήνος όπως και τα άλλα επτά νησιά γίνονται πατρίδα μου! Γνωρίζω καλά τους ανθρώπους και εκείνοι κάθε μέρα με γνωρίζουν καλύτερα. Δεν θα ήθελα όμως να θεωρηθώ προφήτης στην πατρίδα μου όπως δεν θεωρήθηκα προφήτης στο χωριό μου της Βάρης όπου υπήρξα 25 χρόνια εφημέριος.

Αδελφοί μου και αδελφές μου, ό,τι καλό έγινε κατ’ αυτά  τα είκοσι δύο χρόνια στην Εκκλησία μας, έγινε από όλους μας από κλήρο και λαό και ότι καλό δεν έγινε  φταίω μόνο εγώ. Θα ήθελα να γίνουν  περισσότερα μα δεν μπόρεσα διότι αγάπησα και σεβάστηκα περισσότερο εκείνους που δεν με βοήθησαν.

Για να κάνουμε ακόμη λίγο, καλό  ζητώ  την προσευχή σας, τη βοήθειά σας, τη συνεργασία σας και πάνω από όλα ζητώ τη βοήθεια της Παναγίας Μητέρας μας με τις ικεσίες της οποίας μαζί σας  επαναλαμβάνω στον Ένα και Τριαδικό Θεό: «ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ».

Παιδιά που υπηρετούσαν στην Τελετή, ευχήθηκαν και πρόσφεραν ανθοδέσμες με κόκκινα τριαντάφυλλα στον Σεβασμιότατο π. Νικόλαο, ο οποίος τα δέχθηκε ευχαρίστως ασπαζόμενος τα μικρά παιδιά, αντευχόμενος με τη σειρά του.

Στο τέλος της Τελετής ο Αρχιερατικός Επίτροπος Τήνου (Βικάριος) π. Φραγκίσκος Βιδάλης, εφημέριος Αγίου Ζαχαρία Καλλονής Τήνου, ευχαρίστησε και ευχήθηκε εις έτη πολλά στον Σεβασμιότατο Ποιμενάρχη. 

Τέλος ο Σεβασμιότατος π. Νικόλαος στην είσοδο της Εκκλησίας δέχθηκε τις ευχές των παρευρισκόμενων, οι οποίοι στην έξοδο λάμβαναν κέρασμα για την γιορτή.