Το 1917 ψηφίστηκε στο Μεξικό το νέο Σύνταγμα, χαρακτηριστικό του οποίου ήταν οι αντικληρικές αρχές στις οποίες βασίστηκε, δίδοντας έναρξη σε μια περίοδο έντονων θρησκευτικών διωγμών.

Οι επίσκοποι της Χώρας εξέφρασαν την αντίθεσή τους στη νέα νομοθεσία με αποτέλεσμα την αντίδραση της κυβέρνησης.

Από το 1926 και έπειτα, υπό την προεδρεία του Plutarco Elìas Calles οι διώξεις κλιμακώθηκαν. Οι ξένοι ιερείς απομακρύνονταν από τη Χώρα, τα ιδιωτικά καθολικά σχολεία έκλεισαν και κάθε φιλανθρωπική δραστηριότητα της Εκκλησίας έπαψε να λειτουργεί.

Τότε οι λαϊκοί, μη μπορώντας να αποδεχτούν τις θρησκευτικές στερήσεις που τους επιβλήθηκαν, ανέλαβαν δράση: ίδρυσαν ένα λαϊκό κίνημα, πλήρως ανεξάρτητο από τον κλήρο και με τη χρήση όπλων υπερασπίστηκαν την θρησκευτική τους ελευθερία. Άρχισε, έτσι, ο εμφύλιος πόλεμος ο γνωστός στο Μεξικό με το όνομα “movimiento cristero”.

Παρόλο που το κίνημα ήταν ανεξάρτητο από το κλήρο πολύ σύντομα θα αναζητήσει τη στήριξη των ποιμένων. Η αντίδραση των δεύτερων ήταν ποικίλη. Υπήρξαν εκείνοι που υποστήριζαν την ειρηνική οδό, εκείνοι που εγκατέλειψαν τις ενορίες τους και άλλοι οι οποία όχι μόνο υποστήριξαν τους λαϊκούς επαναστάτες αλλά και συμμετείχαν ενεργά στις ένοπλες συγκρούσεις. Οι περισσότεροι όμως προτίμησαν να συνεχίσουν την αποστολή τους ως ποιμένες των ψυχών, γνωρίζοντας πως κάτι τέτοιο ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Αυτό έκανε και ο Άγιος Χριστόφορος μαζί με ακόμα 25 συντρόφους του μάρτυρες, οι οποία αγιοποιήθηκαν στις 21 Μαΐου 2000 από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄ στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό.

Βέβαια, ο κατάλογος των μαρτύρων αυτής της αιματηρής περιόδου δεν τελειώνει εδώ. Ακόμα 14 θύματα μακαριοποιήθηκαν μεταξύ των ετών 1988 και 2005, ενώ για ακόμα επτά δούλους του Θεού έχει ξεκινήσει η διαδικασία που προβλέπεται για την αναγνώριση του μαρτυρίου τους και την αγιοκατάταξή τους.

πγπ