20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΒΕΡΝΑΡΔΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο Άγιος Βερνάρδος κατανάλωσε τη ζωή του μέσα στο μοναστήρι. Έζησε και δίδαξε με το παράδειγμα του χον πιο γνήσιο τρόπο της μοναχικής τελειότητας. Είναι ο άνθρωπος που περιφρόνησε δόξα, τιμές, πλούτη και προ­τίμησε την .απλότητα της ζωής, προσφέροντας τον εαυτό του ολοκληρωτικά στο Θεό και τον πλησίον του. Θεωρεί­ται ο δεύτερος ιδρυτής των Τσιστερτσβνσιανών μοναχών και αποκαλέστηκε «Διδάσκαλος μελίρρυτος».

Γεννήθηκε το 1090 στη Ντιζόν της Γαλλίας. Η οικο­γενειακή του καταγωγή ήταν από τους ευγενείς της περιοχής και κατείχε πολλά κτήματα στη Βουργουνδία μέχρι ίο Κλαιρβώ. Στην παιδική του ηλικία έλαβε καλή χριστια­νική ανατροφή. Το 1111, με αρκετούς άλλους ευγενείς νέους, που εκείνος παρότρυνε, εγκαταλείπει τα εγκόσμια και τα αγαθά της οικογένειας του και μπαίνει σ' ένα από τα πιο αυστηρά μοναστήρια, των Τσιστερτσενσιανών μο­ναχών, που επιδίδονται στην προσευχή, τη μελέτη και την πιο αυστηρή μετάνοια.

Είναι πολύ ενδιαφέρων ο διάλογος μεταξύ του αββά της μονής Σιτώ και του

Από τώρα ο Βερνάρδος ανήκει ολότελα στο Θεό. Ο ευγενής ιππότης καλλιεργεί τους κήπους, κόβει ξύλα, σκουπίζει και επιλέγει τις πιο ταπεινές εργασίες. Σκληραγωγεί τον εαυτό του, επιτρέποντας του λίγον ύπνο, κι αυ­τόν πάνω σε σανίδες. Τρώει νερόβραστα λαχανικά με σκέτο ψωμί, ποτέ κρέας ή ψάρι. Η πιο μεγάλη του απόλαυ­ση είναι να προσεύχεται και να μελετά. Στα πόδια του Εσταυρωμένου κατέστη ο μελίρρυτος Διδάσκαλος της Εκκλησίας, από δε τα συγγράμματα του η Εκκλησία αντλεί τους πνευματικούς θησαυρούς της λειτουργικής της λατρείας. Η φήμη του Αγίου μοναχού, παρά τα διε­φθαρμένα ήθη της εποχής, φέρνει πολλούς νέους στα μο­ναστήρια, χάρη στην καλή μαρτυρία των μοναχών.

Αργότερα, με μερικούς άλλους μοναχούς θα ιδρύσειμια νέα μονή στο Κλαιρβώ. Κι αυτό το μοναστήρι, πάρα πολύ σύντομα και παρά την αυστηρότητα του, θα γεμίσει από πολλούς νέους και μάλιστα ιππότες.

Η φήμη του ασκητού Αγίου διαδίδεται παντού. Τον συμβουλεύονται οι Επίσκοποι, οι Πάπες ως κι αυτές οι Σύ-νοδοι. Οι ηγεμόνες τον καλούν να λύσει τις έριδες τους.

Στο σχίσμα της Εκκλησίας, μεταξύ του αντιπάπα Ανα­κλητού 2ου και του νόμιμου Πάπα Ιννοκέντιου 2ου, ο Βερ­νάρδος βγαίνει από το μοναστήρι του και διερχόμενος την Ευρώπη, πείθει τους ηγεμόνες να απορρίψουν τον αντιπά­πα και να μεριμνήσουν για την ειρήνη και την ησυχία της Εκκλησίας. Πράγματι, ο Βερνάρδος συνοδεύει το νόμιμο Πάπα στη Ρώμη, συμφιλιώνει τους διισταμένους άρχοντες και πείθει τον αντιπάπα να παραιτηθεί. Θα επιστρέψει στο μοναστήρι μόνο όταν αποκατασταθεί η ειρήνη στην Εκ­κλησία.

Στο Κλαιρβώ, δεν παύει να ασχολείται με τα προβλή­ματα της Εκκλησίας. Υπάρχουν 80 επιστολές του προς τους Πάπες (Ιννοκέντιο 2ο, Κελεστίνο 2ο και Ευγένιο 3ο, παλιό μοναχό του, τον οποίο βοήθησε στη διακυβέρνηση της Εκκλησίας). Τα συγγράμματα του επηρεάζουν βαθιά τον κόσμο της εποχής του, ιδιαίτερα τους μορφωμένους, και αποτελούσαν την καθημερινή πνευματική τροφή των μοναστηριών (Περί ταπεινοφροσύνης, Περί της αγάπης του Θεού, Μεταστροφή των Κληρικών κ.λπ.).

Όμως, ο ωραιότερος τίτλος αυτού του Αγίου είναι: «κήρυκας και υμνωδός της Θεοτόκου», την ευλάβεια της οποίας διαδίδει σ' όλη την Ευρώπη, παρουσιάζοντας αυτήν ως μεσίτρια και πηγή όλων των ουράνιων χαρίτων. Παρακολουθώντας μια μέρα το «δδίνβ, Κε9ΐη3» (Χαίρε, Βασίλισσα) στη μητρόπολη του Σπιρ, καταλαμβάνεται από ενθουσιασμό κι αναφωνεί με βροντερή φωνή πάλλουσα από συγκίνηση: «Ω ευσπλαχνική! Ω φιλόστοργε!  Ω γλυκιά Παρ­θένα Μαρία!» Λέξεις που προστέθηκαν έκτοτε σ' αυτήν την προσευχή.

Επίσης, η ωραία σύντομη λαϊκή προσευχή: «Ενθυμήσου, Παναγία», αποδίδεται στον Άγιο Βερνάρδο

Στις 20 Αυγούστου 1153, αισθανόμενος να ζει στον ουρανό μάλλον παρά στη γη, παραδίδει στο θεό, που τό­σο αγάπησε, την ωραία του ψυχή. Σε ελάχιστα χρόνια μετά το θάνατο του, ανακηρύχθηκεΆγιος και Διδάσκαλος της Εκκλησίας.