Το ενδιαφέρον για τη μνήμη των νεκρών ανάγεται στις απαρχές της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Ο χριστιανισμός διατηρεί άσβεστη την ελπίδα των πιστών προς την ανάσταση και την εκφράζει ακόμα και μέσα από την τέχνη. Πράγματι, στις κατακόμβες οι χριστιανοί συνήθιζαν να ζωγραφίζουν το Λάζαρο σαν να ήθελαν να πουν πως όπως ο Ιησούς έκλαψε για το Λάζαρο και τον ανέστησε, έτσι ας λυπηθεί και ας αναστήσει τον κεκοιμημένο δούλο του.

Η λειτουργική μνήμη όλων των κεκοιμημένων πιστών εμφανίζεται τον 9^ο αιώνα ως συνέχεια μιας μοναστικής πρακτικής του 7^ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία μια ημέρα του χρόνου αφιερωνόταν εξολοκλήρου στην προσευχή για τις ψυχές των νεκρών αδελφών μας. Η ημέρα αυτή τοποθετούνταν ήδη από τότε, μια μέρα μετά την Πανήγυρη των Αγίων Πάντων που στην Καθολική Εκκλησία εορτάζουν την 1^η Νοεμβρίου. Από τον 13^ο αιώνα η μνήμη των κεκοιμημένων με την ονομασία “Anniversarium Omnium Animarum”, επεκτάθηκε σε όλη την Εκκλησία.

Η χριστιανική ελπίδα στην ανάσταση των νεκρών θεμελιώνεται επάνω στην Αγία Γραφή, στην απέραντη καλοσύνη και στο έλεος του Θεού. «Γνωρίζω ότι ο Λυτρωτής μου ζει και πως θα εγερθεί κατά τους εσχάτους καιρούς επί της γης», αναφωνεί ο Ιώβ (19,25). Δεν είναι, λοιπόν, η φθορά και η καταστροφή ο τελικός προορισμός του ανθρώπου, αλλά μέσω του σκότους του θανάτου, η ενόραση του Θεού.

πγπ