19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Πρεσβύτερος, Ιδρυτής του τάγματος των Πασιονιστών μοναχών του Πάθους του Ιησού

Γεννήθηκε στην Οβάδα της Ιταλίας το 1694. Καταγό­ταν από ευγενή και πολυμελή οικογένεια. Κατά την παιδι­κή του ηλικία έλαβε αυστηρή χριστιανική διαπαιδαγώγηση από τη θεοσεβή μητέρα του. Κατά τη νεανική του ηλικία βοηθούσε τον πατέρα του στο εμπόριο. Πολύ γρήγορα ό­μως εγκατέλειψε τις κοσμικές ασχολίες και απομονώθηκε στην ασκητική ζωή, μελετώντας τα Πάθη του Χριστού, ενώ ταυτόχρονα επιδιδόταν οε αγαθοποιά έργα υπέρ των φτω­χών και των ασθενών.

Ανοίγω εδώ μια παρένθεση για να γνωρίσουμε το πε­ριβάλλον και τις αντιλήψεις της εποχής του, καθώς επίσης και τις θεωρίες και τα φιλοσοφικά ρεύματα των σοφών του 18ου αιώνα, για να μπορέσουμε έτσι να καταλάβουμε κα­λύτερα τη ζωή και το έργο αυτού του Αγίου, που είναι ακριβώς μια απάντηση σ’ αυτές τις αντιλήψεις.

Ήταν, πράγματι, ο 18ος αιώνας, ο αιώνας της «Θείας Γνώσεως» των «Ιλλουμινιστών» και των «Εγκυκλοπαι­διστών». Ο αιώνας του Βολταίρου και των «Σκεπτικιστών», του Ρουσσώ και των απίστων. Τι απάντηση έπρε­πε να δώσει σ’ αυτούς που εννοούσαν να τα ερμηνεύσουν όλα, λησμονώντας και παραμερίζοντας το μυστήριο; Τι θα έλεγε σ’ αυτούς που διακήρυτταν την καλωσύνη της φύ­σεως, αρνούμενοι θεωρητικά το προπατορικό αμάρτημα;

Σ’ αυτές τις ουτοπιστικές διδασκαλίες δεν υπήρχε πα­ρά μια απάντηση: μια απάντηση όχι διαλεκτική αλλά οδυ­νηρή, όχι «σκεπτικιστική» αλλά τραγική. Κι αυτή η απά­ντηση ήταν το Πάθος του Χριστού και το απολυτρωτικό του έργο. Ο Κύριος δέχτηκε όλες τις προσβολές, προδό­θηκε, καταδικάστηκε, περιγελάστηκε, σταυρώθηκε. Πήρε πάνω του όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων, όλα τα παθή­ματα του κόσμου. Υπέφερε από αγάπη — για την αγάπη — και γΓ αυτήν την αγάπη θυσίασε τη ζωή του. Αυτή ήταν η απάντηση του νεαρού Παύλου Δανέη στις φιλοσοφικές αντιλήψεις των μεγάλων της εποχής του, απάντηση που ο ίδιος μετέτρεψε σε τρόπο ζωής, για να δώσει απτή μαρ­τυρία στην άπιστη κοινωνία της εποχής του.

Το πρώτο και δυναμικό χάρισμα του ιερέα ασκητή του αυστηρού τάγματος των «Μοναχών του Πάθους» υπήρξε ασφαλώς η προσευχή και η θεία ενόραση. Έδειχνε εξαι­ρετική αντοχή στην περισυλλογή και την προσευχή, που μπορούσε να διαρκέσει μέχρι και 7 συνεχείς ώρες! Μονα­δικό θέμα της περισυλλογής του ήταν το Πάθος του Χρι­στού. Από την έντονη προσευχή έβγαινε αυθόρμητα από την καρδιά του, η ανάγκη του κηρύγματος, έτσι ώστε να μπορέσει να μεταδώσει και στους άλλους τα προσωπικά του συναισθήματα ευλάβειας και αφοσιώσεως στον εσταυ­ρωμένο Ιησού. Για να καταστήσει περισσότερο έντονα τα σύμβολα του Πάθους, ζήτησε και πέτυχε από τον Επίσκο­πο του (ΟΜΐίηδΓδ), η ενδυμασία των οπαδών του να είναι μαύρο σκληρό ράσο με τα σημεία των Παθών του Κυρίου στο στήθος (σε κόκκινο χρώμα).

Τα θερμά κηρύγματα του, που συνοδεύονταν από σκληρές φραγγελώσεις και πολλές άλλες απονεκρώσεις, συγκινούσαν το λαό και τον μετέστρεφαν. Ο ίδιος ο λαός βλέποντας τόσο απτά παραδείγματα μιμήσεως του Χρι­στού, τον αποκαλούσε «ο Παύλος του Σταυρού», και του έμεινε αυτή η επωνυμία.

Πολύ γρήγορα η φήμη του πέρασε παντού, κι όλοι, μέχρι και οι Πάπες της εποχής του, τον συμβουλεύονταν. Ο κανονισμός του τάγματος του έγινε δεκτός από την εκ­κλησιαστική αρχή μόνο όταν υπέστη κάποιες τροποποιή­σεις, για να μην είναι τόσο αυστηρός.

Με το θάνατο του (18 Οκτωβρίου 1775) όλη η Ρώμη συγκινήθηκε και λυπήθηκε για την απώλεια ενός τόσο με­γάλου Αγίου. Η αγιωνυμία του έγινε από τον Πάπα Πίο 9ο, στις 29 Ιουνίου 1867.

Πηγή: Τ’ αδέλφια μας οι άγιοι