17 ΙΟΥΝΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΣ ΝΤΕ ΒΙΑΛΑΡ

«Πόσο η ψυχή μου ικανοποιείται σαν πετυχαίνει να μοιράσει την ευτυχία και να ανακουφίσει την πονεμένη ανθρωπότητα!»

Αγία Αιμιλία ντε Βιαλάρ (Gaillac 1797 – Marseille 1856)

Με τη φράση αυτή Αγία Αιμιλία ντε Βιαλάρ (Sainte Emilie de Vialar), ιδρύτρια του Τάγματος των Αδελφών του Αγίου Ιωσήφ, θέτει τις βάσεις του οικουμενικού – ανθρωπιστικού έργου του Τάγματος. Εκδηλώνει την ευαισθησία της και την στράτευσή της απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία. Η πίστη της γίνεται συνεχής αγώνας για τον συνάνθρωπο, σύνθημα αυτοθυσίας στο βωμό του ανθρώπου και των πιο ευγενικών ιδανικών.

Η Αγία Αιμιλία ντε Βιαλάρ, γεννήθηκε το 1797 στο Γκαγιάκ (Gaillac), μια κωμόπολη της νοτιοδυτικής Γαλλίας κοντά στην Τουλούζη (Toulouse). Η βαθιά πίστη της μητέρας της την οδήγησε νωρίς κοντά στο Θεό. Το 1810 γίνεται δεκτή στο χριστιανικό σχολείο των μοναχών του «Αββαείου του Μπουά»( Abbaye-au-Bois) στο Παρίσι και μυείται στην πνευματική και θρησκευτική ζωή.

Το 1812 επιστρέφει στη γενέτειρά της όπου μια μέρα, στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, συγκλονίζεται από το όραμα του Χριστού του Πάσχοντος. Έτσι το 1816 αποφασίζει να αφιερώσει τη ζωή της στην ανακούφιση όσων μαστίζονται από φτώχεια και αρρώστιες.

Στην αρχή μαζί με φίλες της οργανώνει φιλανθρωπικές εξορμήσεις και στη συνέχεια, στην ταράτσα του σπιτιού της, δέχεται καθημερινά κόσμο που ενθαρρύνει, παρηγορεί, ενδυναμώνει και μοιράζει τρόφιμα και ρούχα.

Οι «Αδελφές του Τάγματος του Αγίου Ιωσήφ της Εμφανίσεως»

Το 1832, χάρις στην κληρονομιά, που της άφησε ο παππούς της, βαρόνος ντε Πορτάλ (Baron de Portal), αγοράζει ένα σπίτι και ιδρύει το Μοναχικό Τάγμα των Αδελφών του Αγίου Ιωσήφ της Εμφανίσεως (Saint Joseph de l’ Apparition). Η Αδελφότητα αρχίζει έναν αγώνα ανιδιοτελούς προσφοράς με κατ’ οίκον συνδρομή των φτωχών. Λειτουργεί ιατρείο και φαρμακείο, όπου η περίθαλψη προσφέρεται δωρεάν. Προσφέρει στέγη σε ορφανά και εγκαταλελειμμένες γυναίκες. Δημιουργεί σχολείο για τα φτωχά κορίτσια.

Το 1835 ξεκινά την ιεραποστολική της εποποιία. Μετά από πρόσκληση του αδελφού της Αυγουστίνου ντε Βιαλάρ (Augustin de Vialar), πηγαίνει στο Αλγέρι μαζί με τρεις Αδελφές, όπου οργανώνει νοσοκομειακή υπηρεσία και ιδρύει σχολείο. Μετά το Αλγέρι ακολουθεί η Κωνσταντίνη και η Τύνιδα, όπου ιδρύει νοσοκομεία, γηροκομεία και σχολεία. Για το έργο αυτό την αποκαλούν Μητέρα Αιμιλία. Παράλληλα στη Γαλλία συνεχίζει την αποστολή της και πολλαπλασιάζονται οι κοινότητες και τα έργα φιλανθρωπίας. Η ιεροποστολική της περιήγηση την οδήγησε σε πολλές χώρες της Μεσογείου: Β. Αφρική, Παλαιστίνη, Κύπρο, Ελλάδα, Ιταλία, Μάλτα, ακόμη και στη Βιρμανία, στην Ινδία, στην Αυστραλία. Συνολικώς, 42 κοινότητες ιδρύθηκαν στα 24 χρόνια δράσης της.

Δυσκολίες οδήγησαν τα βήματα της Αγίας Αιμιλίας στη Μασσαλία. Εδώ στη νέα έδρα του Τάγματός της απεβίωσε σε ηλικία 56 ετών, ενώ τη συνόδευε η φωνή του λαού: «Η Αγία απέθανε» (La Sainte est morte !).

H Μητέρα Αιμιλία ανακηρύχτηκε επίσημα Αγία από την Εκκλησία to 1951 επί Πάπα Πίου ΧΙΙ.

Αποστολή του Τάγματος

Να είναι στην καρδιά του κόσμου:

• Να ζουν και να ενσαρκώνουν τη σωτήρια αγάπη του Θεού.

• Να εργάζονται για την ανάπτυξη και την ολοκλήρωση όλων των ανδρών και γυναικών μέσω του Ιησού Χριστού.

Μέσω των έργων φιλανθρωπίας στα οποία οι Αδελφές αφιερώνονται, το τάγμα είναι από κλίση ένα ζωντανό σημάδι της αγάπης Του Θεού σήμερα.

Της ίδιας εκείνης αγάπης που ενσαρκώθηκε και που φθάνει στους ανθρώπους μέσω των ανθρώπινων έργων.

Σε κάθε περίσταση οι Αδελφές είναι ευτυχείς να κάνουν το καλό, εργαζόμενες πρόθυμα με όλους και σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου λειτουργούν για τη δικαιοσύνη και το καλό όλων των ανθρώπων.

Το «Τάγμα των Αδελφών του Αγίου Ιωσήφ της Εμφανίσεως» στην Ελλάδα

Το έργο των Αδελφών του Τάγματος του Αγίου Ιωσήφ είναι μεγάλο και ουσιαστικό. Ιδιαίτερα πλούσιες και πρωτότυπες είναι οι εκπαιδευτικές δραστηριότητές τους, απολύτως αντάξιες των προσδοκιών της ιδρύτριας του Τάγματος Αγίας Αιμιλίας. Στην Ελλάδα η Αγία Αιμιλία ήρθε για πρώτη φορά το 1846. Φθάνει στη Σύρο, συνοδεύοντας τέσσερις Αδελφές. Ένα σχολείο και ένα οικοτροφείο, για άπορα κυρίως παιδιά, θα λειτουργήσουν σύντομα. Δεύτερη στη σειρά ακολουθεί η τουρκοκρατούμενη Χίος το 1848, όπου οι Αδελφές ίδρυσαν παράλληλα με το σχολείο και ιατρείο με πλούσια δράση και προσφορά. Το 1852 οι Αδελφές φθάνουν στα Χανιά, όπου θα λειτουργήσουν ιατρείο, οικοτροφείο και σχολείο, αλλά και στο Ηράκλειο, στο Ρέθυμνο, στον Άγιο Νικόλαο. Επίσης βρέθηκαν και σε άλλα νησιά πότε περιστασιακά και πότε για κάποιο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Το 1856, πέντε μήνες πριν από το θάνατό της, η Αγία Αιμιλία, περνώντας από την Αθήνα, υπόσχεται να στείλει και εδώ Αδελφές.

Λίγους μήνες αργότερα τέσσερις Γαλλίδες μοναχές φτάνουν στην Ελλάδα, μισθώνουν ένα οίκημα στους πρόποδες της Ακρόπολης και ιδρύουν ένα ορφανοτροφείο. Ένα χρόνο αργότερα, το 1857, ιδρύουν ένα μικρό σχολείο, με γραπτή άδεια του νομάρχη. Εκεί θα φοιτήσουν κορίτσια και μικρά αγόρια. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη. Οι οικονομικές ανάγκες και οι πιέσεις είναι δυσβάσταχτες, όμως οι Αδελφές με την επιμονή τους κατάφεραν όχι μόνο να αγαπηθούν από το λαό, αλλά και να αγοράσουν το πρώτο ιδιόκτητο κτίριο σε πολύ καλή τοποθεσία στο κέντρο της νέας πόλης, στην οδό Πινακωτών (σημερινή Χαριλάου Τρικούπη).

Η φήμη των Αδελφών για το εκπαιδευτικό και φιλανθρωπικό τους έργο έφτασε μέχρι το παλάτι, και ο θάνατος της Mère Jeanne Chantai (1890) έγινε ευκαιρία να εκδηλωθεί ο θαυμασμός και η αγάπη των Αθηναίων για το έργο που επιτελούσε το Τάγμα στην Ελλάδα για τα παιδιά, για τους ασθενείς, καθολικούς και ορθοδόξους.

Στην Αθήνα η Ελληνογαλλική Σχολή «Άγιος Ιωσήφ» λειτουργούσε κανονικά στην οδό Χαριλάου Τρικούπη μέχρι το σχολικό έτος 1978-79, οπότε έγινε η μετεγκατάστασή της στην Πεύκη, όπου συνεχίζει τη λειτουργία της μέχρι σήμερα με πλήρες Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο.

Δίπλα στη Σχολή «Άγιος Ιωσήφ» βρισκόταν το Δημοτικό Σχολείο «Άγιος Διονύσιος», το οποίο ξεκίνησε το 1954 ως ορφανοτροφείο για καθολικούς μαθητές. Από το 1979 διευθύνεται από τις Αδελφές του Αγίου Ιωσήφ και από τον Νοέμβριο του 2001 ανήκει στην Ιερά Μονή «Άγιος Ιωσήφ».

Το 1859 τρεις Αδελφές θ’ αρχίσουν το έργο του Τάγματος στον Πειραιά με ορφανά παιδιά. Ορφανοτροφείο, σχολείο και ιατρείο θα είναι τα επόμενα επιτεύγματά τους, που θα καταλήξουν το 1861 στη Σχολή «Jeanne d’Arc». Η Σχολή πέρασε πολλές δοκιμασίες, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Έτσι στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μετατράπηκε σε νοσοκομείο, ενώ στο Δεύτερο, κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Πειραιά, μια πτέρυγά της κατέληξε σε ερείπια, κάτω από τα οποία βρήκαν τραγικό θάνατο η Ηγουμένη Mère Thérèse και η Αδελφή Valentine.

Κατά την περίοδο εκείνη οι Αδελφές και οι μαθήτριες της Σχολής φιλοξενήθηκαν στην Αθήνα. Σήμερα, η Σχολή «Jeanne d’Arc» συνεχίζει το πολύτιμο εκπαιδευτικό της έργο με Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο.

Το 1904 δυο Αδελφές κλήθηκαν να λειτουργήσουν στο Βόλο σχολείο και οικοτροφείο. Το σχολείο μετεξελίχθηκε το 1949 στην τοπική Σχολή «Άγιος Ιωσήφ». Μετά τους σεισμούς του 1955 το κτίριο κατεδαφίστηκε και στη θέση του ανεγέρθηκε το σημερινό συγκρότημα. Λειτούργησε επί έτη ως Γυμνάσιο και Λύκειο θηλέων και ως οικοτροφείο. Μετέπειτα, λειτούργησε ως Κέντρο Γαλλικής Γλώσσας. Σήμερα, η Σχολή συνεχίζει την πορεία της ως Δημοτικό Σχολείο «Άγιος Ιωσήφ».

Οι Αδελφές στην Ελλάδα διατηρούν σχολεία Χριστιανικά τα οποία, πέραν των γνώσεων και της καλλιέργειας που προσφέρουν, οδηγούν τη νεολαία στην κατάκτηση ευγενών αξιών, στην ανάπτυξη αδαμάντινης προσωπικότητας και στη διατήρηση της ελληνικής τους ταυτότητας μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη. Οι νέοι και οι νέες που εκπαιδεύονται στα σχολεία της Αδελφότητας αποκτούν διαβατήριο ζωής και επιτυχίας.

Το Saint Joseph σήμερα

Το Τάγμα των Αδελφών του Αγίου Ιωσήφ της Εμφανίσεως, μέσω της αφοσίωσής του στο υψηλό του έργο και μια Αγάπη χωρίς σύνορα, γίνεται καθημερινά ο σύγχρονος Απόστολος της Χάρης και της Αγάπης του Θεού που ενσαρκώνεται και φτάνει στους ανθρώπους μέσα από τις πράξεις των Αδελφών.

Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, από την ίδρυση του Σχολείου το 1856, και για εκείνα που θα έρθουν, όραμα και συνεχής προσπάθεια των Αδελφών και των Συνεργατών τους είναι η δημιουργία ενός σχολείου ανοικτού στον κόσμο, ενός σχολείου που να δημιουργεί πολιτισμό και να προβάλλει ανεπιφύλακτα ένα ανθρωπιστικό μοντέλο παιδείας, που να διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες, οι οποίες να ξέρουν να ξεχωρίζουν και να επιλέγουν το Ωραίο, το Ηθικό και το Ιδανικό και να είναι ικανές να διαπρέψουν μέσα στον παραλογισμό των καιρών μας.

ΠΗΓΗ: http://www.stjoseph.gr/?page_id=1880