Το προσκύνημα της Λούρδης με πάνω από 5 εκατομμύρια προσκυνητές ετησίως αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τόπους ευλάβειας καθώς επίσης και τις πιο φημισμένες εμφανίσεις της Αειπαρθένου Μαρίας στην ιστορία.
Αυτές οι εμφανίσεις πραγματοποιήθηκαν το 1858 με πρωταγωνιστή ένα δεκατετράχρονο κορίτσι ονόματι Βερναδέτη. Η Θεοτόκος εμφανίστηκε δεκαοχτώ φορές σε ένα σπήλαιο κοντά στον ποταμό Gave. Συνομίλησε με τη Βερναδέτη στην τοπική διάλεκτο και της υπέδειξε το σημείο όπου εάν έσκαβε με τα χέρια θα έβρισκε μια πηγή νερού που το άγγιγμά του θα προκαλούσε πολλά θαύματα.
Αξιοσημείωτη ήταν η εμφάνιση της 25ης Μαρτίου, ημέρας του Ευαγγελισμού, όταν στις επίμονες ερωτήσεις της Βερναδέτης η Παρθένος της είπε πως είναι η Αμίαντη Σύλληψη, επιβεβαιώνοντας με αυτό τον τρόπο το Δόγμα που ο Πάπας Πίος 9ος είχε ανακηρύξει στις 8 Δεκεμβρίου 1854.
Ποια όμως ήταν η Βερναδέτη Συμπιρού; Ήταν ένα κορίτσι ευγενικό, ευαίσθητο, φιλάσθενο, που μεγάλωνε σε μια φτωχή οικογένεια που ζούσε σε ένα μέρος υγρό και ανθυγιεινό. Τόσο ανθυγιεινό και αφιλόξενο που υπήρχε η ιδέα της εγκατάλειψης ακόμα και των φυλακών που υπήρχαν εκεί.
Ό,τι συνέβη στη Λούρδη το γνωρίζουμε από τις λεπτομερείς περιγραφές που έδωσε η Βερναδέτη ενώπιον της ειδικής Επιτροπής που είχε ορίσει η τοπική Επισκοπή με σκοπό να ερευνήσει τα γεγονότα.
Όλα ξεκίνησαν την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου του 1858, όταν η μικρούλα μαζί με την αδελφή της και μια φίλη της πήγε να μαζέψει ξερά κλαδιά κατά μήκος της κοίτης του ποταμού Gave de Pau. Τα παιδιά περπατούσαν κοντά στην όχθη όταν έφτασαν μπροστά σε μια σπηλιά από την οποία τα χώριζε ένα μικρό κανάλι. Τα δύο κορίτσια διέσχισαν τα παγωμένα νερά χωρίς ενδοιασμό, όμως η Βερναδέτη δίσταζε λόγω της ευάλωτης υγείας της. Κάποια στιγμή την προσοχή της απέσπασε ο θόρυβος μιας ριπής αέρα. Ενστικτωδώς στράφηκε προς τα δέντρα νομίζοντας ότι ο θόρυβος ερχόταν από εκεί όμως αντιλήφθηκε ότι τα αυτά ήταν εντελώς ακίνητα. Ένας ακόμη θόρυβος ακολούθησε και κατάλαβε πως προέρχεται από το θάμνο που βρισκόταν στη σπηλιά. Τότε είδε μια λευκή μορφή που έμοιαζε με γυναίκα. Της έκανε νεύμα να πλησιάσει όμως το κορίτσι δεν είχε το θάρρος. Έκπληκτο και αναστατωμένο το κορίτσι δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Η Βερναδέτη, νομίζοντας ότι είχε ψευδαισθήσεις έτριβε επανειλημμένα τα μάτια της, αλλά η κυρία ήταν πάντα εκεί, μπροστά από το βλέμμα της. Μια έμπνευση την έκανε να πιάσει από την τσέπη της το Άγιο Ροδάριο αρχίζοντας να το απαγγέλει … και τότε η μορφή ενώθηκε στην προσευχή της. Στο τέλος του Ροδαρίου η οπτασία εξαφανίστηκε.
Τα άλλα δύο κορίτσια δεν αντιλήφθηκαν απολύτως τίποτα. Η Βερναδέτη ρώτησε αν είδαν κάτι αλλά η απάντηση που έλαβε ήταν αρνητική.
Κατά την επιστροφή τους η Βερναδέτη ανέφερε κάτι στην αδελφή της και το ίδιο έκανε το βράδυ με τη μητέρα της, η οποία όμως προσπάθησε να την πείσει πως είχε πέσει θύμα των ψευδαισθήσεών της, ενώ της παρήγγειλε να μην επιστρέψει στο σπήλαιο. Εν τω μεταξύ η αδελφή της Βερναδέτης διέδωσε σε αρκετές φίλες τους το μυστικό. Έτσι, πολύ σύντομα αρκετός κόσμος γνώριζε αυτό που της είχε συμβεί.
Την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου κάποιες φίλες της Βερναδέτης ζήτησαν να επιστρέψουν μαζί στο σπήλαιο της εμφανίσεως. Εκείνη όμως αρνήθηκε ώστε να μην παρακούσει τη μητέρα της, όμως οι κοπέλες μιλώντας με τη μητέρα της έλαβαν την απαραίτητη άδεια. Η Βερναδέτη κατά βάθος φοβόταν μήπως όλο αυτό προέρχεται από κακόβουλα πνεύματα. Έτρεξε, λοιπόν, στην Εκκλησία και πήρε μαζί της λίγο αγιασμό. Όταν έφτασε στο σπήλαιο μια νέα οπτασία πραγματοποιήθηκε. Τρεις φορές ράντισε με το αγίασμα το σπήλαιο και η κυρία της χαμογέλασε γλυκά. Τότε η Βερναδέτη κράτησε το Ροδάριο και άρχισε να προσεύχεται.
Στις 18 Φεβρουαρίου η οπτασία ζήτησε στη Βερναδέτη να έρχεται στο σπήλαιο τις επόμενες δεκαπέντε ημέρες. Της συνέστησε, επίσης, να πει στους ιερείς να κτίσουν μια εκκλησία στον τόπο των εμφανίσεων. Η Βερναδέτη τήρησε την υποχρέωση της.
Στις 24 και 25 Φεβρουαρίου η Κυρία κάλεσε την Βερναδέτη να τρώει χόρτα, να προβαίνει σε κινήσεις απονέκρωσης και μετάνοιας και της παρήγγειλε να σκάψει με τα χέρια της στην αριστερή πλευρά του σπηλαίου. Εκεί η κοπελίτσα βρήκε νερό, η Κυρία της ζήτησε να πιεί και εκείνη υπάκουσε.
Στις 25 Μαρτίου η Κυρία αποκάλυψε επιτέλους το όνομά της. Η οπτασία ήταν ακίνητη, σταθερή, όπως ακριβώς απεικονίζεται στη θαυματουργή μεντάλια της Αγίας Κατερίνας Λαμπουρέ. Η Κυρία ύψωσε τα χέρια της μέχρι το ύψος του στέρνου, τα ένωσε, έστρεψε το βλέμμα προς τον ουρανό και είπε: «Εγώ είμαι η Αμιάντως Συλληφθείσα». Η Παναγία υποσχέθηκε στη Βερναδέτη ευτυχία, αλλά όχι σε τούτο τον κόσμο.
Η Βερναδέτη έζησε ως μοναχή στη Νεβέρ, ακολουθώντας έναν αυστηρό βίο μετάνοιας και προσευχής, σύμφωνα με τις υποδείξεις που είχε δεχτεί στο σπήλαιο. Πέθανε στις 16 Απριλίου 1878 σε ηλικία 33 ετών. Η μακαριονυμία της πραγματοποιήθηκε το 1925 και η αγιωνυμία της το 1933. Οι εμφανίσεις της Λούρδης αναγνωρίστηκαν επισήμως από τον επίσκοπο της Ταρμπ στις 18 Φεβρουαρίου 1862, ενώ λίγο αργότερα κτίστηκε μια μεγάλη Εκκλησία όπως είχε ζητήσει η Θεοτόκος.
Η Λούρδη έγινε ένας από τους πλέον δημοφιλής τόπους λατρείας της Παναγίας. Σε ένα ειδικό γραφείο (le Bureau médical) έχει ανατεθεί η επιστημονική έρευνα και επιβεβαίωση των περιπτώσεων των θαυματουργικών θεραπειών που από πολύ νωρίς άρχισαν να παρουσιάζονται. Μέχρι τώρα έχουν αναγνωριστεί επισήμως περίπου εβδομήντα θαύματα, στην πραγματικότητα όμως είναι πολύ περισσότερα όπως πολυάριθμες είναι και οι μεταστροφές.
Το δόγμα του Πίου του 9ου
Ο Πάπας Πίος 9ος στη Βούλα του με τίτλο Ineffabilis Deus με την οποία ανακηρύσσει το Δόγμα της Αμιάντου Συλλήψεως αναφέρει ότι η Παρθένος μέσω των προνομίων που απέκτησε αποτελεί το αντίδοτο για όλα τα σφάλματα και όλες τις αιρέσεις. Γράφει το εξής:
«Το στόμα μας είναι πλήρες από χαρά και τα χείλη μας από αγαλλίαση, και αφιερώνουμε και θα αφιερώνουμε πάντοτε τις πιο ταπεινές μας ευχαριστίες στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, διότι μας χορήγησε τη μοναδική χάρη της εξουσίας, έστω και αν ανάξιοι, ώστε να προσφέρουμε και να διατάξουμε αυτή την τιμή, αυτή τη δόξα και αυτό τον αίνο στη αγιοτάτη Μητέρα του. Επίσης, επιβεβαιώνουμε την πιο εχέγγυα ελπίδα μας προς την μακαριότατη Παρθένο, η οποία, όλη ωραία και αμίαντη, συνέθλιψε το δηλητηριώδες κεφάλι του πονηρού φιδιού, επαναφέροντας στον κόσμο τη σωτηρία. Σε εκείνη η οποία είναι δόξα προφητών και αποστόλων, τιμή των μαρτύρων, ευφροσύνη και κορώνα όλων των αγίων, σίγουρο καταφύγιο και πιστή βοήθεια όλων εκείνων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Ισχυρή μεσίτρια και συνήγορος όλου του κόσμου προς τον μονογενή Υιό της […]. Επιβεβαιώνουμε τη ελπίδας Μας σε εκείνη που πάντοτε κατέστρεψε όλες τις αιρέσεις, που έσωσε τους πιστούς λαούς από κάθε λογής κακό, και που μας ελευθέρωσε από πολλούς κινδύνους που μας απειλούν. Εμείς θεωρούμε ότι εκείνη επιθυμεί, μέσω της ισχυρής της προστασίας, η αγία μας μητέρα, η καθολική Εκκλησία, ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο και νικώντας κάθε σφάλμα, να ευημερεί και να ανθίζει κάθε ημέρα και περισσότερο σε όλους τους λαούς και σε όλους τους τόπους, από τη θάλασσα μέχρι τη θάλασσα και από τους ποταμούς μέχρι τα πέρατα της γης, και να έχει ειρήνη, ηρεμία και πλήρη ελευθερία (…)».
πγπ
