1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Το να γιορτάζουμε σήμερα όλους τους Αγίους μαζί, σημαίνει να σκεφθούμε όλους εκείνους που ήδη απολαμβάνουν την αιώνια δόξα που ο Θεός τους προσφέρει. Είναι εκείνοι που επέλεξαν να ζήσουν στην επίγεια ζωή τους τη χάρη των υιοθετημένων παιδιών του Θεού, που άφησαν την ευσπλαχνία του Θεού Πατέρα να ζωογονήσει κάθε στιγμή της ζωής τους, κάθε παλμό της καρδιάς τους.
Είναι εκείνοι που ήδη απολαμβάνουν τη θέα του προσώπου του Θεού και χαίρονται πλήρως αυτή τη θέα και που εμείς εδώ στη γη στερούμαστε. Είναι τα μεγαλύτερα αδέλφια που η Εκκλησία μας προτείνει ως υπόδειγμα ζωής, διότι και εκείνοι, παρόλο που αμαρτωλοί σαν κι εμάς, δέχτηκαν να αφήσουν ελεύθερο τον εαυτό τους να τους μεταμορφώσει ο Χριστός.
Η μακαριότητα που τώρα απολαμβάνουν δεν είναι καρπός των καλών τους έργων και των αξομισθιών τους, αλλά αποτέλεσμα της υποταγής στο θέλημα του Θεού Πατέρα χάρη στην ενέργεια και χάρη του Αγίου Πνεύματος που τους βοήθησε να αντιληφθούν το έργο που επιτέλεσε η θεία του Χριστού.
Παρά τις όποιες δυσκολίες και τους συνεχείς καθαρμούς που απαιτεί η αγάπη για να γίνει αληθινή και πολλές φορές πέραν από κάθε ανθρώπινη ελπίδα, εκείνοι άφησαν τους εαυτούς των να καούν από τη φλόγα της αγάπης του Θεού και τον Χριστό να γίνει σ’ αυτούς τα πάντα και να είναι Εκείνος που ζει γι’ αυτούς.
Έζησαν ανάμεσα σε δυσκολίες που είναι κοινές με τις δικές μας, ήξεραν όμως να ξαναρχίζουν τον πνευματικό τους αγώνα κάθε μέρα εμπιστευόμενοι στο λόγο και τη χάρη του Θεού.
Οι Άγιοι δεν έγιναν άγιοι επειδή δεν έκαναν λάθη, αλλά επειδή τα λάθη τους δεν ξεπέρασαν ποτέ τη θέλησή τους να κάνουν το καλό.
Ας συμπεριφερόμαστε λοιπόν κι εμείς με τον ίδιο τρόπο και θα είμαστε άγιοι. Άγιοι χωρίς φωτοστέφανο, αλλά άγιοι. Είναι πολύ όμορφο να σκεπτόμαστε ότι ο Παράδεισος του Θεού είναι μία δόξα άγνωστων αγίων, καλών, απλών και ταπεινών ανθρώπων που έζησαν την επίγεια ζωή τους με πίστη και συνέπεια. Άγιοι της οικογένειάς μας, της ενορίας μας, της τοπικής μας Εκκλησίας.
Η αγιοσύνη δεν είναι ένα μακρινό και για μας απλησίαστο αγαθό. Αρκεί και εμείς παρόλο που πορευόμαστε ανάμεσα σε τόσα εμπόδια και δυσκολίες έχουμε τα μάτια μας εστραμμένα προς τον ουρανό και από εκεί ζητούμε δύναμη και θάρρος και να υπηρετούμε το Θεό μιμούμενοι το παράδειγμά τους. Να δοξάζουμε με τη ζωή μας και την προσευχή μας τον Παντοδύναμο και εύσπλαχνο Ένα και Τριαδικό Θεό και να τον υπηρετούμε στο πρόσωπο των αδελφών μας, ανανεώνοντας τη δέσμευσή μας να ζούμε τους μακαρισμούς που ο Κύριος με τον λόγου του απευθύνει στην κάθε μια και στον καθένα μας.
