Ό,ΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ 11Η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
(του Alessandro Gisotti)
Τι απομένει είκοσι χρόνια μετά την πιο αιματηρή επίθεση στην ιστορία; Πρώτα απ ‘όλα, μια τεράστια αίσθηση απώλειας. Εκείνες τις τρομερές ώρες της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, οι ζωές τριών χιλιάδων ανθρώπων κόπηκαν. Μητέρες, πατέρες, παιδιά, φίλοι στερήθηκαν για πάντα την αγκαλιά των αγαπημένων τους. Ζωές κατεστραμμένες από μια δολοφονική τρέλα που έκανε πράξη κάτι το μέχρι τότε αδιανόητο: τη μετατροπή των αεροπλάνων σε οβίδες που έσπειραν τον θάνατο και την καταστροφή. Στα είκοσι χρόνια από εκείνο το τραγικό πρωινό στην Ανατολική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών, νέοι έχουν μεγαλώσει σαν ορφανά και γονείς συνεχίζουν να θρηνούν τα παιδιά τους που δεν επέστρεψαν ποτέ στο σπίτι. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι οι περισσότερες από 70 εθνικότητες στις οποίες ανήκουν τα θύματα των επιθέσεων. Μια επίθεση, λοιπόν, στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά ταυτόχρονα στον κόσμο, σε όλη την ανθρωπότητα. Έτσι έγινε αντιληπτό το «ποτέ μην ξεχνάς». Λέξεις που έχουν επαναληφθεί άπειρες φορές σε αυτά τα είκοσι χρόνια για να τονίσουν ότι η μνήμη δεν μπορεί, δεν πρέπει να αποτύχει όταν ο πόνος είναι τόσο μεγάλος.
Από εκείνη την ημέρα παραμένει ανεξίτηλο το αίσθημα αυτοθυσίας, η μαρτυρία εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν τη ζωή των άλλων. Είναι εντυπωσιακό να σκεφτεί κανείς ότι το ένα δέκατο των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν πυροσβέστες. Στη Νέα Υόρκη, μια ολόκληρη γενιά πυροσβεστών πέθανε εκείνη την ημέρα. Βρήκε τον θάνατο για να σώσει ζωές. Ανέβαιναν τις σκάλες των Δίδυμων Πύργων καθώς οι άνθρωποι κατέβαιναν απελπισμένοι. Ανεβαίνοντας εκείνες τις σκάλες, τις γεμάτες συντρίμμια και τυλιγμένες στον καπνό ήξεραν τί είχαν να αντιμετωπίσουν αλλά δεν σταμάτησαν. Γνώριζαν ότι μόνο το θάρρος τους, μόνο η θυσία τους θα μπορούσε να σώσει όσους παγιδεύτηκαν στους κτυπημένους από τα αεροπλάνα ουρανοξύστες. Εάν ο ήδη τραγικός απολογισμός των νεκρών δεν έχει λάβει ακόμη πιο καταστροφική διάσταση, είναι χάρη σε αυτούς τους πυροσβέστες και τους άλλους διασώστες που ενσάρκωσαν τη δύναμη του καλού μπροστά στην εξαπόλυση του κακού. Η πικρή κληρονομιά της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, και αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι το αίσθημα ανασφάλειας και φόβου με τα οποία σήμερα, κατά κάποιο τρόπο, έχουμε συνηθίσει να συμβιώνουμε.
Από εκείνη την ημέρα και μετά το ταξίδι με το αεροπλάνο δεν είναι πια «φυσιολογικό πράγμα». Από την άλλη πλευρά, οι ισλαμιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις, που ακολούθησαν την τρομακτική επίθεση του 2001 από την Αλ Κάιντα, έδωσαν τροφή για μελέτη στους θεωρητικούς που ασχολούνται με το θέμα της «σύγκρουσης πολιτισμών». Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν αυξηθεί οι ξενοφοβικές και αντιμεταναστευτικές κινήσεις, παρενέργεια κι αυτό μιας αστάθειας που ήταν μεταξύ των στόχων εκείνων που έφεραν την επίθεση στην καρδιά των Ηνωμένων Πολιτειών. Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε τραγικά τις τελευταίες εβδομάδες στο Αφγανιστάν, η Αμερική και η Δύση απέτυχαν στο να προσφέρουν μια στρατηγική που να ισοδυναμεί με την επίκαιρη πρόκληση που θέτουν οι ιδεολόγοι της παγκόσμιας τρομοκρατίας. Είκοσι χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι Ταλιμπάν – που είχαν βρει καταφύγιο στον Οσάμα Μπιν Λάντεν – επέστρεψαν στην εξουσία, στην Καμπούλ. Σήμερα, λοιπόν, υπάρχουν πολύ περισσότερα ερωτήματα παρά για το μέλλον παρά απαντήσεις, ενώ το κόστος, κυρίως σε ανθρώπινες ζωές, της αντίδρασης σε αυτές τις τρομακτικές επιθέσεις είναι πολύ υψηλό.
Τι απομένει, λοιπόν, από την 11η Σεπτεμβρίου; Είκοσι χρόνια μετά, θυμόμαστε ακόμα το σύνθημα United We Stand, United we stand, το οποίο έγινε με σημαίες και διαφημιστικές πινακίδες που υψώθηκαν στους δρόμους του Μανχάταν, η αυθόρμητη απάντηση των Νεοϋορκέζων στη φρίκη που βίωσαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Με την πάροδο των ετών αυτό το σύνθημα έχει αποκτήσει ευρύτερο και βαθύτερο νόημα. Να μείνουμε ενωμένοι παρά τις προσπάθειες κάποιων να «καταρρίψουν» την κοινή μας ανθρωπότητα. Σήμερα αυτή η έκκληση για ενότητα, για «ανθρώπινη αδελφοσύνη» – όπως μας θυμίζει ακούραστα ο Πάπας Φραγκίσκος – γίνεται η μόνη νικηφόρα «στρατηγική». Μια στρατηγική που απαιτεί διορατικότητα, θάρρος και υπομονή στην πεποίθηση ότι «ακόμα κι αν η δύναμη του σκότους φαίνεται να επικρατεί, ο πιστός γνωρίζει ότι το κακό και ο θάνατος δεν έχουν τον τελευταίο λόγο», όπως τόνισε ο Ιωάννης Παύλος Β ’αμέσως μετά τις επιθέσεις.
(πηγή: https: vaticannews.va)
πγπ
