ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΧΡΟΝΟ… ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και η αναγγελία του Αγγέλου ακούγεται για άλλη μια φορά στον κόσμο και στη ζωή μας: “Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ἀνθρώποις ευδοκία”.

Ένα νεογέννητο μωρό που κλαίει είναι η υπόσχεση της ειρήνης, της χαράς και της δόξας που μας δίνεται. Η ειρήνη που λαμβάνουμε δεν είναι η ηρεμία που περιμένουμε, αλλά μια κραυγή που μας καλεί να ξεσηκωθούμε ακόμη και μέσα στην ανάπαυσή μας, να βγούμε από τον εαυτό μας και τις ανησυχίες μας για να φροντίσουμε τον Άλλο. Ο Θεός είναι εκεί σε αυτό το νεογέννητο μωρό που μας χρειάζεται. Κρύβει τον εαυτό του σε εκείνους που βάζει στο δρόμο μας και χρειάζονται το χρόνο μας και τη δύναμή μας. Και ο άγγελος μας λέει ότι μέσα από αυτή την κίνηση αφύπνισης, προσπάθειας και δέσμευσης θα βρούμε τη χαρά, τη ζωή και την ειρήνη.

Έτσι, όταν ο Χριστιανισμός περιορίζεται σε μια πνευματική προσφορά που έχει σκοπό να μας βοηθήσει να βρούμε ηρεμία και ισορροπία, δεν τα πάει πολύ καλά. Γιατί το κάλεσμα των Χριστουγέννων δεν είναι ένα κάλεσμα να φροντίζουμε τον εαυτό μας, αλλά να είμαστε ανοιχτοί στη χαρά του Άλλου. Στην αναζήτηση του Θεού και στη φροντίδα των άλλων, εκεί βρίσκουμε την ύπαρξή μας, διότι για αυτό δημιουργηθήκαμε για να βοηθούμε ο ένας τον άλλον. Ο τρόπος για να είμαστε πραγματικά ο εαυτός μας είναι ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, είναι η ελευθερία να γίνουμε μεγαλύτεροι, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας μπαίνοντας στην υπηρεσία του Άλλου σαν σε μια γη της επαγγελίας. Έτσι, σε αυτή την περίοδο της Παρουσίας – αναμονής, ας θέσουμε στον εαυτό μας μια πρόκληση, να γίνουμε ένα «ημερολόγιο της Παρουσίας» για τους άλλους, να είμαστε εκεί για κάποιον κάθε μέρα και έτσι να εισέλθουμε ψυχή τε και σώματι στην υπόσχεση του αγγέλου, γινόμενοι με τη σειρά μας μια χαρά για τους ανθρώπους.

π. Α.Π