Το χορηγό χέρι. Μου χάρισαν ένα κλουβί με μερικά πουλάκια. Την πρώτη φορά  που έβαλα το χέρι μου μέσα στο κλουβί  για να τους φτιάξω  μια σκαλίτσα δημιουργήθηκε  ένα μεγάλο στριφογύρισμα  φτερών  από το φόβο τους, τόσο που τα πουλάκια   που ήταν στο κλουβί  κτυπούσαν  τις μυτούλες τους  στις πλευρές  σε μια προσπάθεια να το σκάσουν από το κλουβί.

Ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο. Διηγιόμουνα  στο φίλο μου   αυτή την περίεργη συμπεριφορά που είχα διαπιστώσει στο κλουβί. Τότε εκείνος επωφελήθηκε  της ευκαιρίας  να μου πει, ότι όλα τα πουλάκια  φοβούνται παρουσίες ή κινήσεις  που είναι ικανές να τα συλλάβουν. Μου έδωσε να καταλάβω, ότι  αν  φοβήθηκαν, ήταν απλά  διότι είδαν πως το χέρι μου ήταν άδειο.

Για να τους δώσεις εμπιστοσύνη – μου είπε-   είναι ανάγκη  πριν απ’  όλα να τους δείξεις λίγο σιτάρι για να φάνε. Εξ άλλου είναι δεδομένος ο φόβος τους  όταν βλέπουν να μπαίνει μέσα στο κλουβί ένα άδειο χέρι.

Το σημαντικό  για το δόσιμο της τροφής, είναι να τους δώσεις να γευθούν  μερικές φορές  το σιτάρι  μέσα στο κλουβί  και μετά να επαναλάβεις  τη χειρονομία  που βλέπουν ένα χέρι που φέρνει εκείνο το σιτάρι  που ήδη δοκίμασαν.

Πριν εκείνα  αρχίσουν να τρώνε, περιμένουν να βγάλεις το χέρι σου από το κλουβί. Όταν διαπιστώσουν  ότι το χέρι είναι γεμάτο τροφή   και σκοπεύει μόνο να δώσει, τότε εκείνα για να χορτάσουν, ανεβαίνουν   μόνα τους στο χέρι σου.  Αυτά τα ενδιαφέρει μόνο η τροφή. Είναι δεδομένος ο αρχικός φόβος τους, αλλά είναι επίσης και αυθόρμητη η εμπιστοσύνη τους.

Ευχαρίστησα το φίλο μου και επέστρεψα στο σπίτι  ικανοποιημένος διότι έμαθα  να ταΐζω τα πουλάκια στο κλουβί.  Κατάλαβα  ότι όποιος  αισθάνεται την πείνα και τη δίψα για το Θεό, δεν θέλει  απλώς να γνωρίσει  εκείνον που του προσφέρει το λόγο, αλλά τον ενδιαφέρει μόνο   εκείνος που προσφέρει  τη ζωή.