Το  φλιτζανάκι του καφέ

Εντός του τμήματος της κοινωνιολογίας, όπου ήμουν υπεύθυνος, ένας νέος μου απαριθμούσε τις διάφορες δυσκολίες και τα εμπόδια που παρουσιάζονται σε όποιον επιθυμεί να δώσει χριστιανική μαρτυρία: τόσες αντιστάσεις στις προσκλήσεις για θρησκευτικές εκδηλώσεις, μια ένθερμη εχθρότητα προς την Εκκλησία με προκαταλήψεις για τα ράσα και τους χριστιανούς της Κυριακής.

Σε αυτή την ένσταση μου φάνηκε σωστό  να απαντήσω ότι δεν πρέπει να επιβάλουμε σε κανέναν τίποτα, αλλά μόνο να δείχνουμε και να προσφέρουμε αυτό που, εξάλλου, ο καθένας επιθυμεί: Φαίνεται να αντιτίθενται στην αγάπη, αλλά όποιος πέφτει συχνά στο χαντάκι επιθυμεί και ονειρεύεται την εθνική οδό.

Κανείς δεν αρνήθηκε ποτέ να αγαπηθεί, όλοι πραγματικά επιθυμούν μόνο την αγάπη.

Το φλιτζανάκι του καφέ, του Έλληνα, του Σλάβου, του Αυστραλού, του Αφρικανού… του κάθε ανθρώπου, με λίγα λόγια, ζητά τη ζάχαρη, που δικαιούται. Αν κάποιος την αρνηθεί ίσως αυτό συμβαίνει επειδή η ζάχαρη δεν έχει παρουσιαστεί ωραία, ίσως γιατί προσφέρεται με τρόπο αναξιόπιστο.

Τότε δεν μπορεί παρά να προσφερθεί με τρόπο πιο ευχάριστο για όλους. Αν για παράδειγμα, την απορρίπτουν επειδή προσφέρεται από όσους φορούν ράσο, τότε ας την προσφέρει όποιος δεν φορά ράσο.

Αν την θέλουν σε μια πράσινη ζαχαριέρα αντί για κόκκινη, καλό είναι να την προσφέρουμε με την πράσινη ζαχαριέρα. Το σημαντικό είναι η ζάχαρη να φτάσει σε όλους επειδή ανήκει σε όλους, είναι για όλους και είναι απαραίτητη σε όλους.

Εάν η κοινωνία φαίνεται πικρή είναι επειδή ζητά την αγάπη και δεν υπάρχει κανένας καλύτερος από τον χριστιανό που μπορεί να τη δώσει.