Το μωρό είναι προσευχή. Το Ευαγγέλιο μας ζητά να μετρούμε ή και να μηδενίζουμε τα πολλά λόγια ικεσιών όταν προσευχόμαστε. Μας καλεί  να ζούμε με εμπιστοσύνη: «κοιτάξτε τα κρίνα του αγρού, τα πουλιά του ουρανού….!

Σ’  εμένα φθάνει να κοιτάξω ένα μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του: Δεν σπέρνει, δεν θερίζει»  και το περισσότερο καιρό παίζει  και κοιμάται.  Ποτέ δεν έχει το μέτωπό του κατσουφιασμένο, δεν χάνεται σε συζητήσεις  και δεν παίρνει μία στάση διαμαρτυρίας ενάντια στη μητέρα του.

Ίσως επειδή ασκεί φυσικά το δικαίωμα που η φύση του δίνει: το δικαίωμα  να έχει μια μητέρα. Έχει πλήρες δικαίωμα  σε όλα τα χαρίσματα  και τις ικανότητες που ο Θεός έδωσε στη μητέρα του για γι’ αυτό. Σε κάθε ανάγκη  βρίσκει στην μητέρα του την άμεση απάντηση.

Η μητέρα του χαίρεται διότι διαπιστώνει  ότι όλες οι αιτήσεις του παιδιού της  ικανοποιούνται  με τις παροχές της, τόσο  που   να μπορεί  να κάνει δική της την έκφραση του Θεού:  “ Κάθε ανησυχία σας αφήστε σένα”.

Έχω την εντύπωση  θα κινδύνευαν να αντηχούν  προσβλητικά  για την μητέρα τα λόγια και οι χειρονομίες   που  θα απαιτούνταν για να διαμορφωθεί ένα αίτημα από μέρους του μωρού. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν  ως προσβολή  απροσεξίας  και αφηρημάδας  της μητέρας. Όταν  το παιδί  είναι αναγκασμένο να παρακαλεί, πιθανόν του λείπει η εμπιστοσύνη.

Η προσευχή του μωρού είναι  μόνο θέμα εμπιστοσύνης  Να γιατί καλούμαστε από τον Ιησού: «όταν προσεύχεστε να μην πολυλογείτε, ο Πατέρας σας γνωρίζει ήδη  αυτό που έχετε ανάγκη».

Είναι σαν μας λέει: “ Περισσότερο από τα αιτήματά σου  βάλε στα χέρια μου τον εαυτόν σου”.