4η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ, ΚΥΚΛΟΣ Γ
Η σημερινή παραβολή του ασώτου υιού είναι από τα ωραιότερα κείμενα του Ευαγγελίου. Πιστεύω ότι, αν κάποτε χανόταν ολόκληρο το Ευαγγέλιο, αλλά είχαμε στα χέρια μας μόνο αυτή την παραβολή του ασώτου γιου, θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε την άπειρη αγάπη του Θεού για μας, θα μας αρκούσε για να καταλάβουμε όλο το Ευαγγέλιο. Δεν είναι τυχαίο ότι η παραβολή αποκαλείται και παραβολή του καλού και εύσπλαχνου Πατέρα.
Μελετώντας την προσεκτικά παίρνουμε θάρρος. Καταλαβαίνουμε πως η αγάπη του Θεού για μας παραμένει ακόμη και όταν εμείς με την αμαρτία μας απομακρυνόμαστε από κοντά Του. Ξέρουμε πως ο Θεός Πατέρας μας περιμένει κάθε μέρα με ανοιχτή αγκαλιά να γυρίσουμε κοντά του. Από μας χρειάζεται η απόφαση, χρειάζεται η εμπιστοσύνη και η εγκατάλειψη στην αγάπη του Θεού που δεν είναι μόνο πατρική αλλά και άπειρη. Ο Κύριος μας βεβαιώνει πως με την επιστροφή του αμαρτωλού στο Θεό γίνεται χαρά στον ουρανό, δηλαδή ακόμη και οι άγγελοι πανηγυρίζουν και χαίρονται για τη σωτηρία ενός ανθρώπου.
Αυτή η χαρά του Θεού εκδηλώνεται και κάθε φορά που εμείς οι χριστιανοί αφήνουμε κατά μέρος τις φροντίδες και τις σκοτούρες της ζωής, τα προβλήματα μας και τις ανησυχίες μας και παίρνουμε ως άτομα ή ως οικογένεια το δρόμο προς τον οίκο του Θεού που για κάθε ενοριακή κοινότητα είναι ο ενοριακός της Ναός όπου και γίνεται η συνάντηση μαζί Του.
Μακάρι να μπορούσαμε να αισθανθούμε έστω και για λίγο τη χαρά που νιώθει ο Θεός, όταν κάθε Κυριακή μας βλέπει να συναζόμαστε γύρω από την Αγία Τράπεζα όπου Εκείνος, ο Πατέρας, ετοιμάζει για όλα τα παιδιά του το μυστικό και μυστηριακό Δείπνο. Όταν και Εκείνος όπως ο Πατέρας της παραβολής από μακριά κοιτάζει τους δρόμους και τα μονοπάτια των χωριών μας και μας βλέπει να κατευθυνόμαστε προς το Ναό Του. Είναι Εκείνος έρχεται να μας συναντήσει εδώ στην πόρτα του Ναού, να μας αγκαλιάσει ως Πατέρας, γι’ αυτό και η Θεία Λειτουργία αρχίζει με την ευχή του λειτουργού: η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού Πατέρα να είναι μαζί μας. Είναι η στιγμή που ο Κύριος ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά Του σε μας τους αμαρτωλούς για να μας συγχωρήσει την αμαρτία μας αφού πρώτα εμείς με ειλικρίνεια την ομολογήσουμε ενώπιον Του Θεού και ενώπιον των αδελφών μας. Εκείνος μας αγκαλιάζει ως παιδιά Του, μας συμφιλιώνει μαζί Του και μας χορηγεί τη την άπειρη ευσπλαχνία και τη χάρη Του: Είναι τότε που εμείς ξεσπούμε σε δοξολογία και ψάλλουμε τον ύμνο τού «Δόξα εν υψίστοις Θεώ», όταν αυτό δεν απαγορεύεται από τους λειτουργικούς κανόνες, όπως συμβαίνει στην περίοδο της Τεσσαρακοστής.
Μετά ο Κύριος απευθύνει το λόγο του στα παρόντα παιδιά που ήρθαν να τον ακούσουν. Είναι ο λόγος που δυστυχώς στερούνται τόσοι μαθητές και μαθήτριές του που την άγια αυτή ημέρα κάνουν τη δική του επιλογή και αρνούνται την πρόσκλησή Του.
Στη συνέχεια μας ετοιμάζει το Ευχαριστιακό τραπέζι και μας τρέφει όχι με το παχύ μοσχάρι, αλλά με τον αμνό του Θεού που είναι το με το σώμα και το αίμα του Χριστού.
Κάθε Κυριακή είναι γιορτή, είναι το εβδομαδιαίο Πάσα όπως οι Πατέρες της Εκκλησίας το αποκαλούν. Είναι το πέρασμά μας από τη μοναξιά στη συντροφιά του Χριστού και των Αδελφών μας.
Οι δύο αδελφοί της παραβολής, ο μικρός και ο μεγάλος, είναι και οι δύο εγωιστές. Είχαν τα πάντα: ένα πλούσιο και τόσο καλό πατέρα, ένα μεγάλο σπίτι, υπηρέτες και όλα τα αγαθά που επιθυμούσαν, αλλά τα είχαν από κοινού και αυτό δεν τους άρεσε. Ο πιο μικρός θέλει το δικό του μερίδιο. Προτιμά ένα μέρος από όλη την περιουσία αρκεί να ξέρει πως είναι μόνο δικό του. Συχνά κι εμάς μας ενοχλεί το κοινό, θέλουμε να είμαστε αποκλειστικοί ιδιοκτήτες κάποιων πραγμάτων. Κι εμείς, όπως ο μικρός γιος λέμε στο Θεό Πατέρα: «Δώσε μου αυτό που μου ανήκει».
Αλλά και ο μεγάλος αδελφός δε θέλει να συμμετάσχει στη γιορτή που κάνει ο πατέρας του για την επιστροφή του άσωτου μικρού αδελφού του. Αρνείται τη γιορτή της οικογένειας, της αγάπης, της αδελφοσύνης. Προτιμά ένα κατσικάκι να το φάει με κάποιους φίλους του, αντί το παχύ μοσχάρι μαζί με τον αδελφό του και όλους τους άλλους που χαίρονται για την επιστροφή του. Έτσι δυστυχώς γίνεται όταν θέλουμε μόνοι μας να χαιρόμαστε, όταν προτιμούμε να ζούμε με το εγώ και όχι με το εμείς. Όταν δεν αγαπούμε τους άλλους, παρά μόνο τον εαυτό μας και λιγοστούς συνανθρώπους μας που εμείς εγωιστικά επιλέγουμε.
Αυτά τα δύο παιδιά δεν είναι πολύ διαφορετικά από μας. Κι εμείς πολλές φορές θέλουμε να έχουμε τα δικά μας αγαθά με αποκλειστικότητα, φερνόμαστε τόσο εγωιστικά! Όμως η ευσπλαχνία του Θεού είναι απείρως μεγαλύτερη από την αμαρτία μας. Είναι αυτή που μας δίνει τη δύναμη και την ευκαιρία να πούμε κατ’ αυτή την Αγία Τεσσαρακοστή μαζί με τον μικρό αδελφό: «Ναι θε να σηκωθώ στον Πατέρα μου να πάω». Να δεχτούμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί το Πάσχα του Κυρίου και το Πάσχα το δικό μας. Αμήν.
