4Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ, Κύκλος Γ
Ο κόσμος της συναγωγής μαγεύτηκε από το όνειρο ενός νέου κόσμου που προκάλεσε η ομιλία του Ιησού στη Συναγωγή της Ναζαρέτ που ακούσαμε στο Ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής: όλοι έμειναν έκπληκτοι! Φαίνεται όμως πως δεν κατάλαβαν τίποτε από όσα τους είπε. Ήταν τόσα τα αποκαλυπτικά για τον εαυτό του που δεν έδειξαν καμία διάθεση να τα δεχτούν. Αντίθετα γέμισαν από αγανάκτηση και θέλησαν να τον οδηγήσουν στην άκρη του βουνού για να τον ρίξουν από εκεί.
Από το θαυμασμό φθάνουν στην οργή. Η Ναζαρέτ ξεπερνά γρήγορα την υπερηφάνεια που αισθάνεται για το γιο του ξυλουργού που επιστρέφει στο χωριό του συνοδευόμενος από μια μεγάλη φήμη για τα εμπνευσμένα κηρύγματά του που συχνά στηρίζονται με τα θαύματά του.
Αυτός ο λαός εύκολα φθάνει από τον ενθουσιασμό και την εκδήλωση τιμών στο μίσος: ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου – σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον! Όλη η βιβλική ιστορία είναι διάχυτη από αυτά τα αντίθετα συναισθήματα του εβραϊκού λαού.
Οι συγχωριανοί του Ιησού του ζητούν να κάνει και στο χωριό τους θαύματα: «Κάνε και εδώ τα θαύματα που έκανες στην Καπερναούμ!
Δεν αναζητούν τον Θεό, αλλά απλώς αναζητούν έναν θαυματουργό διαθέσιμο να επέμβει και να λύνει τα μικρά ή τα μεγάλα φυσικά προβλήματά τους: θέλουν ένα Μεσσία που να λύσει τα προβλήματα τους και όχι να αλλάξει την καρδιά τους. Θα ήθελαν να περιορίσουν τη δύναμη του Θεού στο χωριό τους και στα προβλήματά τους. Όμως κανένας δεν μπορεί να διεκδικήσει ως μονοπώλιο την άπειρη αγάπη του Θεού. Θεός ιδιωτικός δεν υπάρχει.
Ο Ιησούς τους μίλησε για άλλες καταστάσεις που αφορούν τους φτωχούς, για τους τυφλούς, τους πεινασμένους, τους φυλακισμένους, τους καταπιεσμένους. Οι συγχωριανοί του όμως δεν ενθουσιάζονται από όλα αυτά, ζητούν μόνο θαύματα για τον εαυτό τους, για τη ευημερία τους και την επίγεια ευτυχία τους. Ζητούν ψωμί και θαύματα, άρτον και θεάματα όπως οι αρχαίοι έλληνες και τότε μόνο είναι διατεθειμένοι να μείνουν στο πλευρό του!
Πολλαπλασίασε το ψωμί και θα σε κάνουμε βασιλιά (Ιω. 6:15). Όμως ο Ιησούς ξέρει ότι με μόνο ψωμί και θαύματα δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Ο Θεός δεν καταπιέζει, δεν εξαναγκάζει. Ο άνθρωπος δε ζει μόνο με το ψωμί αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού. Γι’ αυτό όποιος έχει αυτιά για να ακούει ας ακούει. Απαντά σχεδόν προκαλώντας τους συγχωριανούς του να καταλάβουν ότι ο Θεός έχει κατοικία του κάθε τόπο και είναι ο προστάτης των ορφανών και των χηρών όπως της χήρας στα Σαρέπτα της Σιδώνας, και αποδεικνύεται και θεραπευτής ακόμη και των εχθρών του Ισραήλ, όπως της κόρης του εκατόνταρχου.
Είναι ένας Θεός που συγχωρεί και ελεεί τον άνθρωπο, που πατρίδα του είναι όλος ο κόσμος, κατοικία του η καρδιά ανθρώπων και ιδιαίτερα εκείνων που πονούν και ενώ είναι τραυματισμένοι οι λευίτες, οι ιερείς και οι συνάνθρωποί του, ακόμη και οι συγχωριανοί του περνάνε από την άλλη μεριά του δρόμου, ευτυχώς που υπάρχει όμως και ο καλός και αιώνιος Σαμαρείτης που είναι ο Χριστός. Είναι εκείνος που τους διδάσκει ποιος είναι ο αληθινός Θεός που στέλνει το Μεσσία στη γη που είναι ο ίδιος ο Θεός στο πρόσωπο του εν-σαρκωμένου Λόγου.
«Το να κάνουμε λάθος για το Θεό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί. Γιατί τότε κάνεις λάθος για τα πάντα, για την ιστορία και για τον κόσμο, για το καλό και το κακό, για τη ζωή και τον θάνατο» (D.M. Turoldo).
Οι συγχωριανοί του Ιησού θέλουν να τον γκρεμίσουν δεν δέχονται ένα τέτοιο Μεσσία. Ο Ιησούς, όμως δεν κρύβεται αλλά παιδαγωγικά αποκαλύπτεται, περνά από ανάμεσά τους και συνεχίζει όχι τα θαύματά του αλλά το κήρυγμά του εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι που ενώ δεν ανήκουν στο λαό του Θεού, τους χαρακτηρίζει μια δυνατή πίστη γι’ αυτό και κάθε φορά που ο Κύριος κάνει ένα προϋποθέτει την πίστη. «Πήγαινε η πίστη σου σε έσωσε». «Ούτε στον Ισραήλ δε συνάντησα τόση πίστη». Αυτή η έλλειψη αληθινής πίστης κάνει τον Εβραϊκό λαό να περιμένει ακόμη το Μεσσία Χριστό.
Ένα ωραίο μάθημα για όλους μας τις στιγμές που ο Κύριος με το δικό του τρόπο μας επισκέπτεται όχι για να μας δείξει την παντοδυναμία του αλλά την άπειρη αγάπη του. Αυτή την αγάπη δεν την αποδεικνύει με τα θαύματά του αλλά με τη ζωή, το θάνατό του και την ανάσταση του, που είναι το θαύμα των θαυμάτων.
