Η Εκκλησία τις ημέρες αυτές μαζί με τις μυροφόρες και τους μαθητές βιώνει την εμπειρία της Αναστάσεως του Κυρίου. Κοντά στο άδειο μνήμα, στο υπερώο, στο δρόμο προς την Εμμαούς και στην όχθη της λίμνης Τιβεριάδας συναντάται με τον Αναστημένο Χριστό. Σε κάθε μία από αυτές τις συναντήσεις η όποια θλίψη των μαθητών του Χριστού, του τότε και του σήμερα μεταβάλλεται σε χαρά, η αμφιβολία σε σιγουριά, η δειλία σε θάρρος και ακολουθεί η αποστολή προς τους αδελφούς όλων των εποχών για να τους αναγγείλουμε «το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα».

Κατά το πάθος και το θάνατο του Ιησού οι μαθητές και οι φίλοι του, όπως ο ίδιος τους αποκαλούσε, δεν έδειξαν σταθερή πίστη. Υπήρξαν αρνήσεις, εγκατάλειψη, φυγή, επιστροφή στην Εμμαούς. Όμως ο νεκρός Χριστός εμφανίζεται Αναστημένος, τους δωρίζει τη δική του ειρήνη, τους ενθαρρύνει, τους στηρίζει, τους κατηχεί, τους συνοδοιπορεί, τους δίνει οδηγίες, τους ενισχύει με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και τους υπόσχεται ότι θα είναι μαζί τους στην αποστολή τους μέχρι τη συντέλεια των αιώνων.
Με τον τρόπο αυτό η πρώτη Εκκλησία και η σημερινή στεριώνεται στα πόδια της, αναγνωρίζει, πιστεύει, προσκυνά, ομολογεί και κηρύττει το «Χριστός Ανέστη».

Σήμερα η συμπεριφορά του Απόστολου Θωμά μοιάζει με τη δική μας, ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους περίεργους και δύσκολους καιρούς που θέλουμε να βάλουμε το χέρι στις πληγές του για να πιστέψουμε ότι ο Αναστημένος Χριστός είναι ο ίδιος ο ενταφιασμένος.

Και σήμερα, αν κοιτάξουμε γύρω μας βλέπουμε καθημερινά τις πληγές και τα τραύματα του Χριστού στο πρόσωπο τόσων αδελφών μας που πάνε στο Ναό να ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη», αλλά δεν επιστρέφουν στο σπίτια τους διότι πέφτουν νεκροί από το μίσος εκείνων που πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός που αρέσκεται να βλέπει να σκοτώνονται άνθρωποι.
Τέτοιος Θεός όμως δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνος της Αγάπης.

Δυστυχώς, και σήμερα, αν κοιτάξουμε γύρω μας, η αγάπη δε βρίσκεται εύκολα. Επισκιάζεται από το μίσος, την έχθρα, τη ζήλια, από το διαφορετικό, από το «εμείς» ξεχνώντας το «εσείς».
Και σήμερα αγγίξουμε τις πληγές του Χριστού στα σώματα τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων που στερούνται το ψωμί και την αγάπη.

Στις πληγές τόσων ανθρώπων διψασμένων από δικαιοσύνη και ειρήνη. Στις πληγές τόσων ηλικιωμένων ανθρώπων ξεχασμένων από τα παιδιά τους και τους συγγενείς τους.

Τις πληγές του Ιησού τις βλέπουμε στα σώματα των εκατομμυρίων λιμοκτονούντων που πεθαίνουν, διότι οι σημερινοί πλούσιοι δεν αφήνουν ούτε ψίχουλα να πέσουν από το υπερφορτωμένο τραπέζι τους για να φάει κάποιος από τα εκατομμύρια των σημερινών Λαζάρων.

Οι πληγές του Ιησού βρίσκονται στα σώματα τόσων αθώων θυμάτων της τρομοκρατίας και της σκληροκαρδίας συνανθρώπων μας που χαίρονται στη ζωή τους όταν σκοτώνουν συνανθρώπους τους.

Στις πληγές των προσφύγων που σήμερα ενώ αναζητούν μια δική τους γη της επαγγελίας ακούνε αυτό που άκουσε η Παναγία και ο Άγιος Ιωσήφ στη Βηθλεέμ: «δεν υπάρχει τόπος στο κατάλυμα».

Στις πληγές στα σώματα τόσων προσφύγων και μεταναστών που στην πορεία προς τη γη της επαγγελίας περνούν από έρημους τόπους και στοιβάζονται σε Βηθλεεμίτικους στάβλους που σήμερα τους ονομάζουν Hotspots.

Βλέπουμε τις πληγές του Ιησού στα πρόσωπα τόσων διαλυμένων οικογενειών από την προδοσία από την ανθρωποκτόνο εγωισμό και εγωκεντρισμό.

Αδελφοί μου και Αδελφές μου η σημερινή παρουσία μας εδώ ας είναι μια δυνατή προσευχή στη Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων, την αγαπημένη μας Μητέρα του Βρυσιού και της Τήνου και ας της ζητήσουμε να μας βοηθήσει να περάσουμε από τη θλίψη στη χαρά, από την απογοήτευση στην αισιοδοξία από την αδιαφορία στην ενεργό δράση, από την απιστία στην πίστη.
Ας καταλάβουμε ότι η μόνη μας δύναμη είναι ο Αναστημένος Χριστός. Μόνο μαζί του μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μόνο μαζί του μπορούμε να μετατρέψουμε το μίσος σε αγάπη. Χωρίς το άρωμα του Ευαγγελίου η ζωή του ανθρώπου μυρίζει άσχημα. Η ζωή του ανθρώπου δεν έχει νόημα.
Ναι είναι αλήθεια πως η σχέση μας με το Θεό μοιάζει σαν περπάτημα πάνω σε τεντωμένο σχοινί με την αστάθεια και τους κινδύνους που την συνοδεύουν. Είναι το ύψος που μας τρομάζει και το κενό. Το ύψος των απαιτήσεων και το κενό της ανθρώπινης περιορισμένης λογικής που αποδέχεται μόνο ότι είναι αισθητό. Όμως εκτός από το αισθητό, ευτυχώς υπάρχει και το υπερφυσικό. Πολλές φορές αδελφοί μου και αδελφές μου, η ζωή μας μπορεί να συνοδεύεται από κάποια αμφιβολία, ολιγοπιστία, ίσως και απιστία. Ζητούμε, λοιπόν, από την Μητέρα της πίστης, την Παναγία, που σήμερα ιδιαίτερα τιμούμε εδώ σ’ αυτήν την πνευματική μας Όαση, στο Θεομητορικό μας Προσκύνημά της, χωρίς να αναζητούμε ενδείξεις και αποδείξεις να στηριχτούμε στο Λόγο του Θεού και σ’ αυτόν να πιστεύουμε, όπως η ίδια πίστεψε και γι’ αυτό όλες οι γενεές την μακαρίζουν.

Ας ικετεύει μαζί μας τον Κύριο, ώστε να μας ενδυναμώνει με τη χάρη του και να μην απιστούμε, αλλά μαζί με τον Απόστολο Θωμά να ομολογούμε ότι ο Αναστημένος Χριστός είναι «ο Κύριός μας και ο Θεός μας».
Αμήν.