26η Κυριακή του Έτους, Κύκλος Γ
Ο χρόνος και η αιωνιότητα είναι δύο στοιχεία που σήμερα παρουσιάζονται και στα τρία βιβλικά αναγνώσματα.
Το ευαγγέλιο τοποθετεί τον πλούσιο και τον φτωχό πρώτα σ’ αυτόν τον κόσμο δηλαδή μέσα στο χρόνο και έπειτα τους μεταφέρει στην άλλη ζωή, δηλαδή έξω από το χρόνο, στην αιωνιότητα.
Για μας που πιστεύουμε στην αιωνιότητα, ο χρόνος είναι ένας θησαυρός, ένας αληθινός πλούτος, γιατί μέσα στο χρόνο ετοιμάζουμε αυτό που θα ζήσουμε έξω από το χρόνο δηλαδή στην αιωνιότητα.
Η παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου δεν θέλει να υπογραμμίζει τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους. Αλλά θέλει να τονίζει ότι ο Θεός θα μας κρίνει στο τέλος της ζωής μας ανάλογα με το πώς ζήσαμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο πλούσιος που σ’ αυτόν τον κόσμο ασχολήθηκε με τα συμπόσια, τη διασκέδαση, τις απολαύσεις και έχανε τον καιρό του μόνο με αυτά ξεχνώντας φτωχούς που τόσο είχαν ανάγκη από τα ψίχουλα του πλούσιου τραπεζιού του, θα γνωρίσει μια ολότελα διαφορετική κατάσταση στην άλλη ζωή.
Αντίθετα, ο φτωχός Λάζαρος ο οποίος σ’ αυτή τη ζωή δέχτηκε υπομονετικά και αδιαμαρτύρητα την υλική του φτώχια, άλλη ζωή θα είναι αιώνια ευτυχισμένος.
Ο πλούσιος της παραβολής δεν κατηγορείται επειδή είναι πλούσιος αλλά επειδή δεν έχει συμπόνια για τον συνάνθρωπό του. Ενώ έχει τα πάντα δεν σκέπτεται καθόλου εκείνον που του λείπουν τα πάντα. Η καρδιά του δεν συγκινείται καθόλου βλέποντας τον συνάνθρωπό του, πληγωμένο στην πόρτα του σπιτιού του να περιμένει τα πέσουν μερικά ψίχουλα από το τραπέζι του πλούσιο για να ξεγελάσει την πείνα του.
Ο Λάζαρος δεν αμείβεται γιατί είναι φτωχός αλλά γιατί έχει υπομονή και εμπιστοσύνη στο Θεό. Και ενώ του λείπουν ακόμη και τα απαραίτητα αγαθά, διαθέτει τον πραγματικό θησαυρό που είναι ο Θεός.
Ο Ιησούς Χριστός σ’ αυτή την παραβολή μας διδάσκει ότι στην αιωνιότητα, ο Θεός θα αποδώσει δικαιοσύνη σύμφωνα με τα έργα μας. Αυτή η διδασκαλία πρέπει να φωτίζει και τη δική μας ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο. Η σκέψη ότι αυτή η ζωή που ζούμε στη γη είναι προσωρινή αλλά από το πώς θα τη ζήσουμε εξαρτάται αν θα ζήσουμε την αιώνια ζωή μας οδηγεί στη λογική σκέψη να είμαστε πιο δίκαιοι, πιο σωστοί, πιο πιστοί στο να ακούμε και προπάντων να προσπαθούμε να τηρούμε το λόγο του Θεού. Αυτό που κάνουμε σήμερα εδώ και θέλουμε βγαίνοντας από το Ναό αυτό να αγωνιστούμε για να ζήσουμε όσα ο Κύριος μας είπε.
Ο Προφήτης Αμώς από την πλευρά του μας διδάσκει ότι υπάρχει και μια λανθασμένη πίστη, μια ψεύτικη εμπιστοσύνη στη λατρεία και στη θρησκεία. Ούτε η λατρεία ούτε η θρησκεία από μόνες τους μπορούν να μας εξασφαλίσουν τη σωτηρία. Εκείνο που μας εξασφαλίζει τη σωτηρία και την ευτυχία μας είναι ότι κάτι αλλά κάποιος και αυτός ο Κάποιος είναι ο Θεός που μας αγαπά και θέλει όλοι να σωθούμε γι’ αυτό και μας προσφέρει όλα τα απαραίτητα μέσα όχι για να κερδίσουμε ή να αξιομισθήσουμε την αιώνια ζωή αλλά να προετοιμαστούμε ώστε ο Κύριος να μας την χαρίσει, χάρη στο έλεος, την ευσπλαχνία και την αγάπη για την οποία τον δοξολογούμε.
Ο Απόστολος Παύλος παροτρύνει τον Τιμόθεο, που είναι άνθρωπος του Θεού, να αποφεύγει την αναζήτηση του πλούτου διότι όπως χαρακτηριστικά του γράφει: «εμείς δεν φέραμε τίποτε μαζί μας όταν ήλθαμε σ’ αυτό τον κόσμο και τίποτε δεν παίρνουμε μαζί μας όταν φεύγουμε από αυτόν». (Α προς Τιμόθεο 6,7).
Σήμερα λοιπόν ο Κύριος να μας υπενθύμισε ότι το δώρο της σωτηρίας ο Κύριος το εξασφαλίζει σε όσες και σε όσους προετοιμάζουν τον εαυτόν του για ένα τόσο μεγάλο δώρο που ενώ προετοιμαζόμαστε μέσα στο χρόνο, με την πίστη μας αλλά που συνοδεύεται με τα καλά μας έργα διότι η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή. Το δώρο που μας υπόσχεται ο Θεός μας το δωρίζει στην αιωνιότητα. Αυτό το δώρο δεν είναι άλλο από το να βλέπουμε τη δόξα του Θεού και σ’ αυτήν να συμμετέχουμε όπως ο ίδιος και σήμερα μας το υπενθύμισε με το λόγο του.
