24η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ, ΚΥΚΛΟΣ Γ
Στο σημερινό ευαγγέλιο συναντάμε έναν βοσκό, ο οποίος καλεί τους φίλους του και τους λέει: «χαρείτε μαζί μου διότι βρήκα το πρόβατο που είχα χάσει». Συναντάμε μια νοικοκυρά που πηγαίνει στις φίλες της και τις καλεί, λέγοντάς τους: «χαρείτε μαζί μου διότι βρήκα τη δραχμή που είχα χάσει». Και τέλος συναντάμε ένα πατέρα που καλεί τους δούλους του σε γιορτή: «φέρτε το παχύ μοσχάρι, σφάξτε το, ας φάμε και ας γιορτάσουμε διότι αυτός ο υιός ήταν νεκρός και γύρισε πίσω στη ζωή».
Είναι τρεις τρόποι που εκφράζουν τη χαρά του Θεού Πατέρα που ξαναβρίσκει τα παιδιά Του που είχαν απομακρυνθεί. Είναι Εκείνος που όπως ο πατέρας της παραβολής κοιτάζει τους δρόμους μας και εμάς να κατευθυνόμαστε κάθε Κυριακή στο ναό Του. Και τότε είναι Εκείνος που έρχεται να μας συναντήσει στην πόρτα του ναού και να μας αγκαλιάσει ως Πατέρας. Και πράγματι η Θεία Λειτουργία αρχίζει με την αγκαλιά του Κυρίου που διάπλατα την ανοίγει σε μας τους αμαρτωλούς για να μας δώσει το έλεός Του και τη χάρη Του, τη στιγμή που εμείς, στην αρχή της Θείας Λειτουργίας, ομολογούμε με ειλικρίνεια την αμαρτία μας και λέμε: «αμάρτησα, αμάρτησα, πάρα πολύ αμάρτησα». Τότε Εκείνος μας ενδύει με το ένδυμα της ευσπλαχνίας Του και της αγάπης Του και εμείς συνειδητοποιώντας αυτή τη νέα κατάστασή μας, ξεσπούμε σε δοξολογία με το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ». Τότε ο Κύριος απευθύνει το λόγο Του στα παιδιά Του που ίσως είχε διακοπεί επειδή εκείνα είχαν απομακρυνθεί από το πατρικό σπίτι, την Εκκλησία.
Όταν ακούσομε το λόγο Του και με τη βοήθεια του λειτουργού εκφράζουμε την πρόθεσή μας να τον τηρήσουμε, Εκείνος μας ετοιμάζει το ευχαριστιακό τραπέζι και μας καλεί να κοινωνήσουμε στο σώμα και το αίμα του Υιού Του με το οποίο μας χριστοποιεί και μας θεοποιεί.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως η Κυριακή είναι η ημέρα του θεϊκού εναγκαλισμού και η γιορτή της μεγάλης ευσπλαχνίας και αγάπης. Μια ευσπλαχνία και μια αγάπη που σπανίως συναντάμε στον κόσμο αυτό, όπου αντιθέτως τόσο συχνά διαπιστώνουμε τη σκληρότητα της δικής μας καρδιάς και των άλλων.
Τα δύο αδέλφια της παραβολής, ο μικρός και ο μεγάλος, είναι και οι δύο εγωιστές. Είχαν τα πάντα: ένα πλούσιο πατέρα, ένα μεγάλο σπίτι, υπηρέτες και όλα τα αγαθά που επιθυμούσαν, αλλά τα είχαν από κοινού και αυτό δεν τους άρεσε. Ο πιο μικρός ζητά το δικό του μερίδιο. Προτιμά ένα μέρος από όλη την περιουσία, αρκεί να ξέρει πως είναι μόνο δικό του και τέλος άσωτα την σπαταλά.
Από την πλευρά του, ο μεγάλος αδελφός, δε θέλει να συμμετάσχει στη γιορτή που κάνει ο πατέρας του για την επιστροφή του χαμένου παιδιού του. Αρνείται τη γιορτή της ευσπλαχνίας, της συμφιλίωσης και της αγάπης. Προτιμά ένα κατσικάκι να το φάει με κάποιους φίλους του, αντί το παχύ μοσχάρι μαζί με τον αδελφό του και όλους τους άλλους που χαίρονται για την επιστροφή του αδελφού του.
Ας εξετάσουμε λοιπόν και τη δική μας κατάστασή, και αν μοιάζουμε με τον άσωτο υιό της παραβολής και ποτέ να μη ξεχνούμε πως η ευσπλαχνία του Θεού είναι απείρως μεγαλύτερη από την αμαρτία μας. Είναι αυτή που μας δίνει τη δύναμη να σηκωθούμε και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Τότε είναι βέβαιο ότι δε θα συναντήσουμε ένα αυστηρό κριτή, αλλά ένα φιλεύσπλαχνο πατέρα που μας δέχεται στην αγκαλιά Του.
Η καρδιά του Θεού είναι πάντα ανοικτή όλο το εικοσιτετράωρο. Κάθε μέρα και παντοτινά.
Ο Θεός δεν κοιτάζει την αμαρτία μας, αλλά την πρόθεσή μας να την αποφύγουμε. Δεν μετρά τις φορές που τον εγκαταλείψαμε ή τον αγνοήσαμε, αλλά κοιτάζει τις φορές που μετανοήσαμε και το έλεός Του αναζητήσαμε.
Ας πάρουμε λοιπόν κι εμείς σήμερα τη σωτήρια απόφαση λέγοντας μαζί με τον άσωτο υιό της παραβολής: «ναι θε να σηκωθώ στον Πατέρα μου να πάω». Καλή λοιπόν αντάμωση και την ερχόμενη Κυριακή! Αμήν.
(+Ν)
