28η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ, ΚΥΚΛΟΣ Γ’
Στην εποχή του Χριστού όλες οι αρρώστιες εθεωρούντο ως τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες του ανθρώπου, αλλά η αρρώστια της λέπρας ήταν το ίδιο το σύμβολο της αμαρτίας.
Ο λεπρός εθεωρείτο σαν νεκρός και η θεραπεία από τη λέπρα παρομοιαζόταν σαν ένα θαύμα ανάστασης. Μόνο ο Κύριος μπορούσε να θεραπεύσει τη λέπρα και αυτό μόνο μετά από μια ειλικρινή μετάνοια του αρρώστου.
Οι δέκα λεπροί από απόσταση φώναζαν στον Ιησού: “Ιησού Υιέ του Δαβίδ ελέησέ μας!”.
Δεν φαίνεται να ζητούν την θεραπεία τους αλλά μόνο λίγη συμπόνια. Λίγο ενδιαφέρον για την απογοητευτική κατάστασή τους. Ίσως περίμεναν μόνο κάποια ελεημοσύνη.
Ο Ιησούς πράγματι δείχνει τη συμπόνια που περιμένουν γι’ αυτό και τους λέει: “πηγαίνετε να δείξετε τους εαυτούς σας στους ιερείς.”
Ο νόμος προέβλεπε πως όποιος θεραπεύεται από αυτή την αρρώστια έπρεπε να πάει σε ένα Ιερέα, ο οποίος μετά από τις προβλεπόμενες διαπιστώσεις του έδινε ένα πιστοποιητικό θεραπείας και με αυτό μπορούσε και πάλι ο θεραπευμένος από τη λέπρα να ενταχθεί στην κοινωνία.
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς σημειώνει πως οι λεπροί ενώ πηγαίνουν στον ιερέα στο δρόμο θεραπεύτηκαν. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η θεραπεία δεν πραγματοποιείται άμεσα. Το ίδιο συμβαίνει και στη θεραπεία που ακούσαμε για τον λεπρό Νααμάν, ο οποίος θεραπεύτηκε τη στιγμή που απομακρύνθηκε από τον Ελισαίο. Ο λόγος του Κυρίου θέλει να μας διδάξει πως η θεραπεία μας από την αμαρτία και η σωτηρία μας δεν γίνεται μέσα από ένα στιγμιαίο θαύμα αλλά μέσα από μια πορεία, που διαρκεί. Η ίδια η ζωή του χριστιανού είναι μία πορεία προς τη σωτηρία.
Σήμερα η προσοχή μας δεν σταματά τόσο στο γεγονός της θεραπείας των δέκα λεπρών αλλά στη διαφορετική συμπεριφορά των θεραπευμένων. Στην τυφλή εμπιστοσύνη τους στο Χριστό, και στη λίγη ευγνωμοσύνη που του έδειξαν μετά τη θεραπεία τους.
Η αχαριστία πικραίνει και θλίβει τον Ιησού. Ο Χριστός δεν μένει αδιάφορος μπροστά στην συμπεριφορά των ανθρώπων που δείχνουν στο πρόσωπό του. Είναι ευαίσθητος στη φιλία στην αγάπη, γι’ αυτό και δυσαρεστείται από την αχαριστία των ανθρώπων.
Η ευγνωμοσύνη πρέπει να είναι η απάντηση του ανθρώπου στα δώρα του Θεού που του δίνει. Το ευαγγέλιο, η πίστη, η σωτηρία είναι δώρα για τα οποία οφείλουμε να εκφράσουμε τη μεγάλη μας ευγνωμοσύνη στο Θεό.
Στον μοναδικό και μάλιστα Σαμαρείτη που αναγνωρίζει το σωτήριο έργο του Χριστού ζητά το λόγο και για τους άλλους εννέα. Από την πίστη γεννιέται η αποστολή. Εκείνος που πιστεύει είναι υπεύθυνος μπροστά στο Θεό και για τα άλλα αδέλφια του και αναγκαστικά στην αναζήτηση των απόντων.
Στο περιστατικό αυτό παρατηρήσαμε πως δεν είναι ένας λεπρός αλλά δέκα. Και σ’ αυτό ο ευαγγελιστής δίνει ιδιαίτερη σημασία. Στην Αγία Γραφή ο αριθμός δέκα έχει μια συμβολική αξία. Δείχνει κάτι το ολοκληρωμένο. Οι δέκα λεπροί συμβολίζουν όλο τον λαό, όλη την ανθρωπότητα που ευρίσκεται μακριά από το Θεό. Σαν να θέλει να μας πει ο Λουκάς ο ευαγγελιστής πως όλοι είμαστε λεπροί και έχουμε ανάγκη να συναντήσουμε τον Ιησού. Όποιος αναγνωρίζει τη λέπρα του δεν αισθάνεται ανώτερος από τους άλλους, δεν κρίνει τους άλλους, δεν απομακρύνεται από τους άλλους, τους συναναστρέφεται και αισθάνεται συνυπεύθυνος με τους άλλους τόσο για το καλό όσο και για το κακό.
Μόνο ο λόγος του Θεού μπορεί να μας θεραπεύσει από την πνευματική λέπρα. Ευχαριστούμε το Θεό που και σήμερα μας έδωσε αυτό το λόγο του που θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε τη θεραπεία μας και να ελευθερωθούμε από την αμαρτία μας.
(του Σεβ. Νικολάου)
