ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ
Στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, οι Χριστιανοί θεωρούνταν πάντα υπηρέτες. Ποιο είναι όμως το πρότυπο του “καλού και πιστού” υπηρέτη, ο οποίος καλείται να “γίνει φίλος του Θεού”;
Οι ηλικιακές φάσης της ζωής διαδέχονται η μία την άλλη και ο άνθρωπος της πίστης, σε κάθε ένα από αυτά τα στάδια, θα πρέπει να έχει μπροστά στα μάτια του μόνο μια ακλόνητη προοπτική: να υπηρετεί τον Θεό με όλο του το σώμα και την ψυχή, γιατί αυτό είναι το σημάδι μιας αληθινής αγάπης, όχι μιας αγάπης θεωρητικής χωρίς πράξεις.
Το παράδειγμα μας έρχεται από μακριά και από παντού. Από την αρχή της σχέσης μεταξύ του δημιουργήματος και του Δημιουργού του, εκείνοι που δόθηκαν ως πρότυπα, που εμφανίστηκαν ως στύλοι και φάροι, άνδρες και γυναίκες, ήταν υπηρέτες. Όχι ο περιστασιακός υπηρέτης που δεν βάζει πολύ ενθουσιασμό στην εργασία του, αλλά αυτός που σηκώνει τα μανίκια, που δεν κοιτάζει την ώρα και δεν φείδεται της προσπάθειάς του.
Ο υπηρέτης, πάντα ενεργός, δεν διστάζει ούτε αμφισβητεί τις εντολές του κυρίου του, ακόμη και αυτές που είναι προφανώς παράλογες. Ο δούλος του Θεού είναι δούλος, και αυτός είναι τίτλος ευγενείας. Όπως η Παναγία που όταν ξαφνικά της ανατίθεται ένα παράδοξο και ανθρωπίνως παράλογο θεϊκό έργο: να γεννήσει τον Υιό του Θεού αν και παρθένα. Το κύριο πρότυπο υπηρέτη του Θεού είναι αυτό της Παναγίας, της οποίας πανηγυρικά εορτάσαμε πριν λίγες ημέρες την Μετάσταση και την στέψη της ως Βασίλισσα των Ουρανών. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι απόστολοι και οι διάδοχοί τους πήραν με τη σειρά τους αυτόν τον τίτλο του υπηρέτη. Ο πρώτος από αυτούς, ο Άγιος Πέτρος, ομολόγησε επίσης ότι είναι ο δούλος των δούλων, ένας διακεκριμένος τίτλος, που απαιτεί μεγάλη ταπεινότητα, ο οποίος έκτοτε έχει περάσει σε όλους τους διαδόχους του δηλαδή τους Πάπες.
Υπηρέτης και φίλος
Τι κάνει ουσιαστικά ένας υπηρέτης; Με μια καθαρά ανθρώπινη βλέψη, ο υπηρέτης κάνεις τις απλές καθημερινές εργασίες, οι οποίες μας φαίνονται μικρές και σχεδόν ασήμαντες, αλλά χωρίς αυτόν, όλα θα ήταν ακατάστατα και χαοτικά. Είναι αξιοθαύμαστο να έχουμε αυτόν τον ρόλο, έναν ρόλο ταπεινό αλλά καίριας σημασίας. Κανείς σημαντικός δεν θα δώσει ποτέ σημασία στον υπηρέτη, που είναι πάντα παρών αλλά διακριτικά και σιωπηλά. Ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας, απευθυνόμενος στις διωκόμενες χριστιανικές κοινότητες του πρώτου αιώνα, επιμένει: “Καλύτερα να σιωπάς και να είσαι, παρά να μιλάς και να μην είσαι. Αυτή είναι μια υπενθύμιση ή συμβουλή που δεν πρέπει να πέσει στο κενό. Ο υπηρέτης δεν προσθέτει τον κόκκο του αλατιού του στις συζητήσεις που ακούει, χωρίς να τις ακούει. Δεν αναφέρει ούτε αποκαλύπτει τίποτα στον έξω κόσμο. Κρατάει για τον εαυτό του αυτά που βλέπει. Δεν καυχιέται δημοσίως, αν φυσικά είναι υποδειγματικός υπηρέτης. Ο χριστιανός οδηγείται να γίνει, όλο και καλύτερα, ένας τέτοιος υπηρέτης, μέχρι τη στιγμή που ο Δάσκαλος δεν θα τον αποκαλεί πλέον “υπηρέτη” αλλά “φίλο”, όπως είπε ο Κύριός μας στους αποστόλους του στο κατώφλι του Πάθους του, πλένοντάς τους τα πόδια και επαναλαμβάνοντας ότι είχαν δίκιο να τον βλέπουν ως Δάσκαλο, που πραγματικά είναι και θα παραμείνει.”
Ο Άγιος Πίος ο 10ος είχε πει κάποτε: “Δεν χειροκροτεί κανείς τον υπηρέτη στο σπίτι του Κυρίου”, καθώς οι πιστοί που είχαν συγκεντρωθεί στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου εξέφραζαν θορυβωδώς τη χαρά τους για το πέρασμά του. Εκείνος, ο υπηρέτης των υπηρετών, μας υπενθύμισε σωστά ότι δεν πρέπει να μπερδεύουμε το αντικείμενο της αφοσίωσής μας. Αυτός που μας αποκαλεί φίλους του, που μας έδωσε το παράδειγμα της ολόψυχης υπηρεσίας, ακόμη και σε σημείο που να θυσιάσει τη ζωή του, είναι ωστόσο ο Βασιλιάς μας. Όπως πάντα, η σχέση μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου είναι παράδοξη, αφού ξαφνικά, χάρη σ’ Αυτόν, ο υπηρέτης βρίσκεται στην οικειότητα του Κυρίου και του αναθέτει την ευθύνη του σπιτιού Του, του βασιλείου Του. Ο Χριστός έδωσε τα κλειδιά στον Άγιο Πέτρο, έναν όχι και τόσο καλό υπηρέτη που τρείς φορές αρνήθηκε τον Κύριο του. Ο Θεός εμπιστεύεται τους υπηρέτες Του και όμως συνεχώς εξαπατάται και προδίδεται. Δεν δείχνει ποτέ την απογοήτευσή του και δεν αφαιρεί από τον άνθρωπο τα ταλέντα που του έχει δώσει. Διότι ο Θεός είναι αγάπη, και χάρη αυτής της αγάπης χαίρεται για κάθε προσπάθεια του ανθρώπου, έστω και μικρή.
Ας αφιερώσουμε χρόνο για να σκεφτούμε προσεκτικά την αίσθηση της υπηρεσίας μας και το περιεχόμενο της υπηρεσίας που περιμένει ο Θεός από εμάς. Θα εκπλαγούμε όταν ανακαλύψουμε ότι πρέπει να αναπροσαρμόσουμε την υπηρεσία μας και όταν καταλάβουμε ότι η αφοσίωσή μας στον Κύριο είναι μάλλον χλιαρή, επειδή θέτουμε τόσους πολλούς όρους πριν αφιερωθούμε, λίγο ή πολύ, σ’ Αυτόν. Είθε, λοιπόν, να ακολουθήσουμε τα βήματα, έστω και από μακριά, της Υπεραγίας Θεοτόκου και να μας υποδεχτεί, εν ευθέτω χρόνω, την τελευταία μας ημέρα, ο Κύριος στέφοντάς μας για την αιωνιότητα με το αξίωμα του υπηρέτη που αντιμετωπίζεται ως φίλος.
π.Α.Π
