ΤΗΣ  ΓΗΣ  ΟΛΑ  ΤΑ  ΕΘΝΗ

Α

Ύμνος για την Μ. Παρασκευή. 
Προσόμοιος προς το Αι γενεαί πάσαι)

 

 

Της γης όλα τα έθνη * συνάζονται, Χριστέ μου, * να ψάλλουν στη θανή σου.

Με έκπληξη θαυμάζουν, * την άπειρή σου αγάπη * στο ύψος του σταυρού σου.

Τα χείλη μας ας ψάλλουν, * τον νέο ύμνο τώρα * τιμής, λατρείας, δόξας.

Και Συ Υιέ και Λόγε, * δέξου τη φωνή μας, * ως έκφραση αγάπης.

 

Ο Πόντιος Πιλάτος, * ο Άννας κι ο Καϊάφας * συνέρχονται σε δίκη,

κι όλοι μαζί δικάζουν * σε σταύρωση να στείλουν * Εσένα, Κύριέ μας!

Με ακάνθινο στεφάνι, * με κόκκινη χλαμύδα, * και σκήπτρο ένα καλάμι,

η σπείρα περιπαίζει * και λοιδορεί τον Κύριο, * τον Λυτρωτή του κόσμου!

Ξύλο βαρύ φορτώνουν * στους ώμους σου, Ιησού μου, * στον Γολγοθά να φέρεις.

Στου Γολγοθά τον λόφο * μοιράζουν οι στρατιώτες * τα λίγα σου ιμάτια,

τον άραφο χιτώνα * τον ρίχνουνε στον κλήρο * ως ο Δαβίδ προείπε.

 

Τα χέρια και τα πόδια * στο ξύλο καθηλώνουν * και όρθιο σε στήνουν,

να ενώσεις τους ανθρώπους * σε μια αδελφοσύνη, * μαζί με τα ουράνια!

Κρασί, χολή και μύρα * και άσπλαχνη ειρωνεία * στη δίψα σου προσφέρουν.

Τρίγλωσση καρφώνουν * πάνω απ’ την κεφαλή σου * επιγραφή σπουδαία,

να φανερώνει σε όλους * της δίκης σου τον λόγο, * την εσχάτη καταδίκη:

«Ιησούς ο Ναζωραίος * βασιλιάς των Ιουδαίων» * ο Κύριος του κόσμου!

 

Στα πόδια του σταυρού σου, * στα δεξιά σου εστάθη, * η πάναγνη Μητέρα.

Ο Συμεών προείπε, * ότι σκληρά ο πόνος, * τα σωθικά θα πλήξει:

ως άσπλαχνη ρομφαία, * φρικτά θα διαπεράσει * τη μητρική καρδιά της.

Κοντά στην Πονεμένη * θρηνούν  ο Ιωάννης, * η Σαλώμη κι η Μαρία.

Χωρίς να σου μιλάει, * το βλέμμα της ρωτάει: * «Υιέ μου και Θεέ μου,

Μονάχη μου μ’ αφήνεις, * χωρίς κανένα να ‘χω * παιδί σ’ αυτόν τον κόσμο;».

 

Απ’ του σταυρού το ύψος, * με δάκρυα στα μάτια * της απαντάς αμέσως:

«Ιδού, εδώ ο γιος σου». * Στον μαθητή επίσης: * «Ιδού σου η μητέρα».

Κι οι λυτρωμένοι όλοι, * απέκτησαν μητέρα, * κι ο κόσμος μιαν ελπίδα.

Πανάμωμη Μαρία, * Γλυκιά μας, Παναγία, *  ικέτευε τον Υιό σου,

ειρήνη, φως, υγεία, * θάρρος και καρτερία, * να δίνει στα παιδιά σου.

Κι αφού το ξύδι ήπιες * «Πατέρα μου», φωνάζεις, * «τετέλεσται το έργο»!

Την κεφαλή σου κλείνεις * το πνεύμα παραδίδεις * εις του Θεού τα χέρια.

Του κόσμου η σωτηρία, * Θεέ και Κύριέ μου, * πώς ως θνητός εκπνέεις;

Χάθηκε ο ήλιος, * εσβήστηκε η σελήνη, * ταράχθηκε το σύμπαν!

Για να μην δει τον Κύριο, * τον πλάστη όλου του κόσμου, * να κρέμεται στο ξύλο!

Έπεσε σκοτάδι, * σε όλους τους ανθρώπους, * κι απώλεσαν το φως τους.

Θαυμάζει ο στρατιώτης * με όσα σου συμβαίνουν * κι ομολογεί με πίστη:

«Υιός Θεού θα είναι, * και Κύριος του κόσμου * όποιος πεθαίνει έτσι».

Εις τον σταυρό επάνω, * προσέφερες θυσία, * μέγας αρχιερέας!

Εσύ «αμνός ο αίρων», * και λυτρωτής του κόσμου, * σωτήρας των ανθρώπων.

 

Απ’ το σταυρού το ξύλο * κρέμεται το Σώμα * που τρέφει τους ανθρώπους.

Πλησιάζει ο στρατιώτης, * τη λόγχη του απλώνει * και την πλευρά σου ανοίγει.

Νερό μαζί και Αίμα * πηγάζει απ’ την καρδιά σου, * και πλένει αμαρτίες.

Το άγιό σου Αίμα, * που στάζει απ’ τις πληγές σου, * διατρέφει την ψυχή μας

Μυστήρια μεγάλα: * το Βάπτισμα, το Χρίσμα * και η Ευχαριστία

απ’ τις πληγές πηγάζουν * αρδεύουν τις ψυχές μας, * γεννούν την  Εκκλησία!

 

Μεγάλη και Αγία, * η Δωρεά, Χριστέ μου, * και τη δοξολογούμε.  

 

ΤΗΣ  ΓΗΣ  ΟΛΑ  ΤΑ  ΕΘΝΗ

Β

Λιτανικός ύμνος για την περιφορά της Μ. Παρασκευής. 
Προσόμοιος προς το Αι γενεαί πάσαι)

 

 

Της γης όλα τα έθνη * συνάζονται, Χριστέ μου, * να ψάλλουν στη θανή σου.

Με έκπληξη θαυμάζουν, * την άπειρή σου αγάπη * στο ύψος του σταυρού σου.

Τα χείλη μας ας ψάλλουν, * τον νέο ύμνο τώρα * τιμής, λατρείας, δόξας.

Και Συ Υιέ και Λόγε, * δέξου τη φωνή μας, * ως έκφραση αγάπης.

Αμνέ Θεού ο αίρων * του κόσμου το φορτίο * στο βάρος του σταυρού σου! 

Μακάριο το πταίσμα, * του Αδάμ η αμαρτία, * που αξιώθηκε να έχει,

εξαγορά και  λύτρα, * συγγνώμη και συγχώριο, * το Αίμα σου, Χριστέ μου!

 

Ως νεκρός στο Σώμα, * κατέρχεσαι στον Άδη, * στου σκότους το βασίλειο.

Τις πύλες του θανάτου * με σθένος καταστρέφεις, * και σπας τις αλυσίδες.

Τα χέρια σου απλώνεις * και τον Αδάμ σηκώνεις, * και τη μητέρα Εύα.

Οι δίκαιοι αφήνουν * το σκότος του θανάτου * κι εισέρχονται στο φως σου!

Στου Γολγοθά τον λόφο, * οι δήμιοι κατεβάζουν * το ματωμένο σώμα.

Νικόδημος τα χέρια * κι ο Ιωσήφ σεντόνι * προσφέρουν να τυλίξουν,

το σώμα σου, Χριστέ μου, * που η πάναγνη Μητέρα, * σφίγγει στην αγκαλιά της.

 

Στα δάκρυα ενώνουν, * σμύρνα και αλόη, * αρώματα κι αγάπη.

Σε λαξευμένο μνήμα, * στων ελαιών τον κήπο, * το σώμα σου ενταφιάζουν.

Σαν φλόγα στην καρδιά τους, * παίρνουνε την ελπίδα, * στο σπίτι τους γυρίζουν. 

Ημέρα του Σαββάτου, * ανάπαυσης ημέρα, * νέας δημιουργίας.

 

Η Αγία Εκκλησία * στα πέρατα του κόσμου, * μ’ ευγνωμοσύνη ψάλλει,

τον ένδοξο Σταυρό σου, * το Τίμιό σου Αίμα, * την κάθοδο στον άδη.

Με πίστη αναμένει * να δει και να απολαύσει, * και τη λαμπρή σου νίκη.

Παναγία Θεοτόκε, * τον Υιό σου παρακάλει * με όλους τους αγίους,

τη χάρη του να δώσει, * να σβήσει αμαρτίες, * συγγνώμη χορηγώντας,

έλεος και αγάπη, * πλούσια ευσπλαχνία, * στ’ αμαρτωλά παιδιά σου.

 

Τριάδα Παναγία, * Πατέρα, Υιό και Πνεύμα * με μια φωνή τιμούμε,

που έσωσαν το πλάσμα * με τίμημα το Αίμα * του Λυτρωτή του κόσμου. 

Στην τελική την κρίση, * αξίωσε, Θεέ μας, * να λάβουμε μερίδιο,

στου Ιησού τη Βασιλεία, * στο γιορτινό το δείπνο, * μαζί με τους Αγίους,

ανάπαυση αιώνια, * ανάσταση και δόξα, * για πάντα να χαρούμε.

Π.Μ.Φ.