ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ
Α
Ύμνος για την Μ. Παρασκευή.
Προσόμοιος προς το Αι γενεαί πάσαι)
Της γης όλα τα έθνη * συνάζονται, Χριστέ μου, * να ψάλλουν στη θανή σου.
Με έκπληξη θαυμάζουν, * την άπειρή σου αγάπη * στο ύψος του σταυρού σου.
Τα χείλη μας ας ψάλλουν, * τον νέο ύμνο τώρα * τιμής, λατρείας, δόξας.
Και Συ Υιέ και Λόγε, * δέξου τη φωνή μας, * ως έκφραση αγάπης.
Ο Πόντιος Πιλάτος, * ο Άννας κι ο Καϊάφας * συνέρχονται σε δίκη,
κι όλοι μαζί δικάζουν * σε σταύρωση να στείλουν * Εσένα, Κύριέ μας!
Με ακάνθινο στεφάνι, * με κόκκινη χλαμύδα, * και σκήπτρο ένα καλάμι,
η σπείρα περιπαίζει * και λοιδορεί τον Κύριο, * τον Λυτρωτή του κόσμου!
Ξύλο βαρύ φορτώνουν * στους ώμους σου, Ιησού μου, * στον Γολγοθά να φέρεις.
Στου Γολγοθά τον λόφο * μοιράζουν οι στρατιώτες * τα λίγα σου ιμάτια,
τον άραφο χιτώνα * τον ρίχνουνε στον κλήρο * ως ο Δαβίδ προείπε.
Τα χέρια και τα πόδια * στο ξύλο καθηλώνουν * και όρθιο σε στήνουν,
να ενώσεις τους ανθρώπους * σε μια αδελφοσύνη, * μαζί με τα ουράνια!
Κρασί, χολή και μύρα * και άσπλαχνη ειρωνεία * στη δίψα σου προσφέρουν.
Τρίγλωσση καρφώνουν * πάνω απ’ την κεφαλή σου * επιγραφή σπουδαία,
να φανερώνει σε όλους * της δίκης σου τον λόγο, * την εσχάτη καταδίκη:
«Ιησούς ο Ναζωραίος * βασιλιάς των Ιουδαίων» * ο Κύριος του κόσμου!
Στα πόδια του σταυρού σου, * στα δεξιά σου εστάθη, * η πάναγνη Μητέρα.
Ο Συμεών προείπε, * ότι σκληρά ο πόνος, * τα σωθικά θα πλήξει:
ως άσπλαχνη ρομφαία, * φρικτά θα διαπεράσει * τη μητρική καρδιά της.
Κοντά στην Πονεμένη * θρηνούν ο Ιωάννης, * η Σαλώμη κι η Μαρία.
Χωρίς να σου μιλάει, * το βλέμμα της ρωτάει: * «Υιέ μου και Θεέ μου,
Μονάχη μου μ’ αφήνεις, * χωρίς κανένα να ‘χω * παιδί σ’ αυτόν τον κόσμο;».
Απ’ του σταυρού το ύψος, * με δάκρυα στα μάτια * της απαντάς αμέσως:
«Ιδού, εδώ ο γιος σου». * Στον μαθητή επίσης: * «Ιδού σου η μητέρα».
Κι οι λυτρωμένοι όλοι, * απέκτησαν μητέρα, * κι ο κόσμος μιαν ελπίδα.
Πανάμωμη Μαρία, * Γλυκιά μας, Παναγία, * ικέτευε τον Υιό σου,
ειρήνη, φως, υγεία, * θάρρος και καρτερία, * να δίνει στα παιδιά σου.
Κι αφού το ξύδι ήπιες * «Πατέρα μου», φωνάζεις, * «τετέλεσται το έργο»!
Την κεφαλή σου κλείνεις * το πνεύμα παραδίδεις * εις του Θεού τα χέρια.
Του κόσμου η σωτηρία, * Θεέ και Κύριέ μου, * πώς ως θνητός εκπνέεις;
Χάθηκε ο ήλιος, * εσβήστηκε η σελήνη, * ταράχθηκε το σύμπαν!
Για να μην δει τον Κύριο, * τον πλάστη όλου του κόσμου, * να κρέμεται στο ξύλο!
Έπεσε σκοτάδι, * σε όλους τους ανθρώπους, * κι απώλεσαν το φως τους.
Θαυμάζει ο στρατιώτης * με όσα σου συμβαίνουν * κι ομολογεί με πίστη:
«Υιός Θεού θα είναι, * και Κύριος του κόσμου * όποιος πεθαίνει έτσι».
Εις τον σταυρό επάνω, * προσέφερες θυσία, * μέγας αρχιερέας!
Εσύ «αμνός ο αίρων», * και λυτρωτής του κόσμου, * σωτήρας των ανθρώπων.
Απ’ το σταυρού το ξύλο * κρέμεται το Σώμα * που τρέφει τους ανθρώπους.
Πλησιάζει ο στρατιώτης, * τη λόγχη του απλώνει * και την πλευρά σου ανοίγει.
Νερό μαζί και Αίμα * πηγάζει απ’ την καρδιά σου, * και πλένει αμαρτίες.
Το άγιό σου Αίμα, * που στάζει απ’ τις πληγές σου, * διατρέφει την ψυχή μας
Μυστήρια μεγάλα: * το Βάπτισμα, το Χρίσμα * και η Ευχαριστία
απ’ τις πληγές πηγάζουν * αρδεύουν τις ψυχές μας, * γεννούν την Εκκλησία!
Μεγάλη και Αγία, * η Δωρεά, Χριστέ μου, * και τη δοξολογούμε.
ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ
Β
Λιτανικός ύμνος για την περιφορά της Μ. Παρασκευής.
Προσόμοιος προς το Αι γενεαί πάσαι)
Της γης όλα τα έθνη * συνάζονται, Χριστέ μου, * να ψάλλουν στη θανή σου.
Με έκπληξη θαυμάζουν, * την άπειρή σου αγάπη * στο ύψος του σταυρού σου.
Τα χείλη μας ας ψάλλουν, * τον νέο ύμνο τώρα * τιμής, λατρείας, δόξας.
Και Συ Υιέ και Λόγε, * δέξου τη φωνή μας, * ως έκφραση αγάπης.
Αμνέ Θεού ο αίρων * του κόσμου το φορτίο * στο βάρος του σταυρού σου!
Μακάριο το πταίσμα, * του Αδάμ η αμαρτία, * που αξιώθηκε να έχει,
εξαγορά και λύτρα, * συγγνώμη και συγχώριο, * το Αίμα σου, Χριστέ μου!
Ως νεκρός στο Σώμα, * κατέρχεσαι στον Άδη, * στου σκότους το βασίλειο.
Τις πύλες του θανάτου * με σθένος καταστρέφεις, * και σπας τις αλυσίδες.
Τα χέρια σου απλώνεις * και τον Αδάμ σηκώνεις, * και τη μητέρα Εύα.
Οι δίκαιοι αφήνουν * το σκότος του θανάτου * κι εισέρχονται στο φως σου!
Στου Γολγοθά τον λόφο, * οι δήμιοι κατεβάζουν * το ματωμένο σώμα.
Νικόδημος τα χέρια * κι ο Ιωσήφ σεντόνι * προσφέρουν να τυλίξουν,
το σώμα σου, Χριστέ μου, * που η πάναγνη Μητέρα, * σφίγγει στην αγκαλιά της.
Στα δάκρυα ενώνουν, * σμύρνα και αλόη, * αρώματα κι αγάπη.
Σε λαξευμένο μνήμα, * στων ελαιών τον κήπο, * το σώμα σου ενταφιάζουν.
Σαν φλόγα στην καρδιά τους, * παίρνουνε την ελπίδα, * στο σπίτι τους γυρίζουν.
Ημέρα του Σαββάτου, * ανάπαυσης ημέρα, * νέας δημιουργίας.
Η Αγία Εκκλησία * στα πέρατα του κόσμου, * μ’ ευγνωμοσύνη ψάλλει,
τον ένδοξο Σταυρό σου, * το Τίμιό σου Αίμα, * την κάθοδο στον άδη.
Με πίστη αναμένει * να δει και να απολαύσει, * και τη λαμπρή σου νίκη.
Παναγία Θεοτόκε, * τον Υιό σου παρακάλει * με όλους τους αγίους,
τη χάρη του να δώσει, * να σβήσει αμαρτίες, * συγγνώμη χορηγώντας,
έλεος και αγάπη, * πλούσια ευσπλαχνία, * στ’ αμαρτωλά παιδιά σου.
Τριάδα Παναγία, * Πατέρα, Υιό και Πνεύμα * με μια φωνή τιμούμε,
που έσωσαν το πλάσμα * με τίμημα το Αίμα * του Λυτρωτή του κόσμου.
Στην τελική την κρίση, * αξίωσε, Θεέ μας, * να λάβουμε μερίδιο,
στου Ιησού τη Βασιλεία, * στο γιορτινό το δείπνο, * μαζί με τους Αγίους,
ανάπαυση αιώνια, * ανάσταση και δόξα, * για πάντα να χαρούμε.
Π.Μ.Φ.