Τις παραμονές της Γεννήσεως του Χριστού, της συναντήσεως δηλαδή στη γη του Θεού με τον άνθρωπο, ο λόγος του Κυρίου μας μιλά για μία άλλη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της Ελισάβετ σε μια ορεινή περιοχή σε μια πόλη της Ιουδαίας. Η Ελισάβετ πλήρης από πνεύμα Άγιο γνωρίζει το μυστικό της Μαρίας, γνωρίζει ότι κυοφορεί το Μεσσία γι’ αυτό και αναφωνεί: «Ευλογημένη εσύ μεταξύ των γυναικών και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου» (v. 42).
Η είσοδος της Μαρίας στο σπίτι της Ελισάβετ της Μαρί-ας προκαλεί την αγαλλίαση του Ιωάννη του Βαπτιστή, που κυοφορείται στα σπλάχνα της μητέρας γιατί ο ερχομός του Σωτήρα στη γη είναι για όλους καιρός χαράς.
Ο ύμνος δοξολογίας της Ελισάβετ τελειώνει με τα λόγια που εξυψώνουν την Παναγία: «Μακαρία είσαι εσύ που πίστεψες ότι θα εκπληρωθούν τα λόγια του Κυρίου» (v. 45). Η Παναγία έγινε η Μητέρα του Ιησού διότι πίστεψε και υπάκουσε στα λόγια του Κυρίου. Η ιστορία της σωτηρίας του λαού του Ισραήλ αρχίζει με μια πράξη πίστης. Ο Αβραάμ φεύγει για μια χώρα άγνωστη που του υποδεικνύει ο Κύριος, με την γηραιά και άτεκνη γυναίκα του, απλά και μόνο επειδή πίστεψε στην υπόσχεση του Θεού ότι παρόλα αυτά θα γίνει Πα-τριάρχης δηλαδή Πατέρας ενός ευλογημένου λαού. Του εκλε-κτού λαού του Θεού (Γένεση 12).
Με μια πράξη πίστης αρχίζει και η σωτηρία του κόσμου. Η Παναγία πίστεψε στο λόγο του Κυρίου
Ο πρώτος μακαρισμός που αναφέρεται στο ευαγγέλιο του ευαγγελιστή Λουκά είναι η εξύψωση της πίστης της Παναγίας. Η πίστη είναι η αρετή που συνόδεψε την Παναγία σε όλη τη ζωή της και αυτή η πίστη την κατέστησε σταθερή βά-ση του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία μας.
Η Παναγία ψάλλει το μεγαλείο του Θεού και αναγνωρί-ζει ότι ο Θεός πραγματοποιεί μεγαλεία. Το Πνεύμα του Θεού το Άγιο την βοηθά να νιώσει την άπειρη αγάπη του Θεού και είναι αυτή ανακάλυψη του Θεού ως Αγάπη που δημιουργεί τη χαρά στη ζωή μας ακόμη και όταν τα πράγματα δεν είναι τόσο ευχάριστα.
Ο κάθε ένας και η κάθε μια πρέπει να βιώνει αυτή τη χαρά μέσα από την συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία ευ-ρίσκεται. Κανένας δεν είναι άχρηστος μπροστά στα μάτια του Θεού. Όλοι μας είμαστε αντικείμενο της αγάπης του. Αρκεί να είμαστε απλοί και ταπεινοί και να αναζητούμε στη ζωή μας όχι με ποιο τρόπο θα μας υπηρετούν οι άλλοι, αλλά με ποιο τρόπο μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι στους άλλους. Στη ζωή μας δεν διαθέτουμε πάντοτε την ίδια ζωντάνια και τις ίδιες δυνάμεις για να δραστηριοποιούμαστε. Πρέπει μέσα από τη συγκεκριμένη κατάστασή στην οποία βρισκόμαστε να δοξάζουμε το Θεό και να στενοχωριόμαστε που δεν μπορούμε να κάνουμε όσα κάναμε όταν είμαστε πιο νέοι ή να ζηλεύουμε για όσα σήμερα μπορούν να κάνουν οι πιο νέοι από μας. Αντίθετα να τους βοηθούμε διότι έτσι η δική τους δραστηριότητα θα φέρνει τη χάρη του Θεού και πάνω σε μας όταν τους βοηθούμε να ασκούν τα χαρίσματά τους όπως κάναμε και εμείς όταν είμαστε πιο νέοι ή είχαμε περισσότερες δυνάμεις και καλύτερη υγεία.
Η αγάπη του Θεού διώχνει μακριά κάθε φόβο. Όποιος αναγνωρίζει τον αληθινό Θεό που είναι γεμάτος αγάπη και ευσπλαχνία δεν μπορεί παρά να χαίρεται, να μεγαλύνει και να ευχαριστεί και να αγαπά ό ίδιος τους άλλους.
Αν θέλουμε κι εμείς τις άγιες αυτές ημέρες αλλά και σε όλη μας τη ζωή να έχουμε μαζί μας το Θεό, της αγάπης και της ευσπλαχνίας, ας δεχτούμε τον ερχομό του με απλότητα, ταπεινότητα, αναγνωρίζοντας τη μηδαμινότητα μας και την ανωτερότητα του άλλου, πηγαίνοντας σε συνάντησή του για να του συμπαρασταθούμε, όπως η Παναγία πήγε να συναντήσει και να συμπαρασταθεί την εξαδέλφη της Ελισάβετ, παρόλο που και η ίδια είχε ανάγκη από συμπαράσταση αφού βρισκόταν στην ίδια κατάσταση!
