Ήρθε η ώρα να πετάξουμε τις μάσκες. Δεν εννοώ τις μάσκες του κορονοϊού (σε λίγο θα τις πετάξουμε κι αυτές), ούτε τις μάσκες του καρναβαλιού, αλλά εκείνες που είναι πολύ πιο δύσκολο να τις βγάλουμε, εκείνες που φοράμε καθημερινά, για να αποδείξουμε ότι είμαστε καλά παιδιά, καλοί γονείς, καλοί χριστιανοί… Μάσκες που φοράμε για να γίνουμε αποδεκτοί, για να αρέσουμε σε έναν τόσο απαιτητικό κόσμο, που σαν ένα γιγάντιο δικαστήριο μας κρίνει συνεχώς. Αρχίζει επιτέλους η Τεσσαρακοστή. Ξεκινά με μια νηστεία που θα μας βοηθήσει να θυμηθούμε τι είναι πραγματικά απαραίτητο στη ζωή μας, τι είναι ουσιαστικό, όπως το ψωμί που μας χορταίνει, όπως το νερό που μας ξεδιψάει.
Σαράντα ημέρες στις οποίες θα προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν απολογισμό της κατάστασης, της ζωής μας, εστιάζοντας στα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν, σε ό,τι στον χαρακτήρα και στη συμπεριφορά μας, στον ψυχισμό μας, μας εμποδίζει να ζήσουμε ως άνθρωποι αναστάσιμοι, στην οργή που μας εμποδίζει να είμαστε νέα πλάσματα. Μια απαιτητική πορεία, σίγουρα, που όμως είναι απαραίτητη για να μη φυτοζωούμε, να μην αναισθητοποιούμαστε μπροστά σε μια ολοένα επαναλαμβανόμενη, όλο και πιο μονότονη καθημερινότητα.
Η Τεσσαρακοστή ξεκινά με το λιτό σημείο της επίθεσης της στάχτης στην κεφαλή των πιστών, για να μας θυμίζει ότι είμαστε μόνο χώμα και στο χώμα θα επιστρέψουμε. Αλλά χώμα που ο Θεός το μεταμορφώνει σε φως. Ας το θυμόμασταν αυτό όταν τρώμε τις σάρκες μας μεταξύ μας, όταν υψώνουμε τοίχους ανάμεσα μας που εμποδίζουν την επικοινωνία και τη συμφιλίωση, όταν χρησιμοποιούμε λεκτική και σωματική βία για να λύσουμε τις διαφορές μας, όταν η καρδιά μας παραμορφώνεται από τo μίσος και τη θέληση για εκδίκηση. Η ζωή είναι τόσο μικρή για να τη σπαταλάμε μέσα στην οργή και την καταστροφή του αδελφού.
Είναι μια λιτή και ταυτόχρονα μεγάλης ισχύος ακολουθία, δηλαδή η επίθεση της στάχτης, ώστε να θυμηθούμε αυτό που είμαστε. Η Τεσσαρακοστή είναι η περίοδος της αυθεντικότητας. Μια ευκαιρία που δίνουμε στον εαυτό μας για να βάλουμε τάξη στη ζωή μας, που τόσο συχνά παρασύρεται από τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε, από την καθημερινότητα που γεμίζει κάθε μας χώρο και χρόνο, που οδηγεί τη ζωή μας εκεί όπου δεν θα θέλαμε. Όχι, δεν είμαστε θύματα του πολιτισμού μας που πάνε προς σφαγή, είμαστε ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες που πρέπει ακόμα να αποκτήσουν οριστικά την εσωτερική ελευθερία, η οποία μας επιτρέπει να ζούμε κάθε κατάσταση προσανατολίζοντάς την προς το απόλυτο.
Η Τεσσαρακοστή, λοιπόν, γίνεται για άλλη μια φορά ευκαιρία να κάνουμε μια στάση και να κοιτάξουμε προς τον Θεό, να κοιτάξουμε στη συνέχεια τη ζωή μας και να δούμε τι πρέπει ακόμα να καθαριστεί, τι πρέπει να απορριφθεί, τι πρέπει να ζωοποιηθεί. Και στην ιεροτελεστία της Τετάρτης των Τεφρών η Εκκλησία μας θυμίζει ότι, σε λίγα ή πολλά χρόνια, όλοι θα είμαστε μόνο στάχτη και χώμα. Ισχυροί, βίαιοι, ζάμπλουτοι, αλαζόνες, μεγάλοι πρωταθλητές, σταρ της showbiz… Όλοι μόνο χώμα και στάχτη. Και όσα μεγαλεπήβολα σχέδια έχουμε, όλα θα γίνουν χώμα και στάχτη. Κι αυτό δεν πρέπει να μας καταθλίβει, αλλά να μας αφυπνίσει, να μας ωθήσει να ζήσουμε τη ζωή μας με ποιότητα, ουσιαστικότητα και αλήθεια, με σχέσεις αυθεντικές, να ξέρουμε να διακρίνουμε τι μας οικοδομεί και τι μας καταστρέφει, τι μας είναι απαραίτητο και τι είναι απολύτως περιττό. Καλό ταξίδι μεταστροφής σε όλους!
π.Λ
