Είναι πια γνωστό πως, όταν βλέπω ένα σκύλο, πρώτα θέλω να βεβαιωθώ ότι, συνοδεύεται από το αφεντικό του  και τον κρατάει  από το λουρί. Με αυτές τις προϋποθέσεις  καταφέρνω  να διατηρήσω την  ηρεμία μου,  ακόμα και να ανταλλάξω δυο κουβέντες  με τον ιδιοκτήτη του σκύλου.

Και είναι αυτό που μου συνέβη σήμερα το πρωί.  Αφού τέλειωσα  τις δυο κουβέντες, ακολουθώ το σκύλο σε  απόσταση ασφαλείας, τουλάχιστο αυτή που επιτρέπει  το μέγιστο μάκρος  του σκοινιού. Κοιτάζω  και βλέπω πως το λουρί ξετυλίγεται  και μαζεύεται  κάθε φορά που ο σκύλος  πλησιάζει ή απομακρύνεται. Όταν ο σκύλος είναι κοντά  στον ιδιοκτήτη του, λουρί είναι  ολότελα μαζεμένο,  και είναι  όλο τεντωμένο όταν ο σκύλος  απομακρύνεται από τον ιδιοκτήτη του.

Όταν ο σκύλος φθάνει σε απόσταση μη επιτρεπτή, το σκοινί μπλοκάρεται. Είναι το όριο της ελευθερίας που του χορηγεί το αφεντικό του. Πιο μακριά από αυτό το όριο, δεν υπάρχει πια ελευθερία, αλλά….. περιορισμός.

Αυτή η σκηνή είναι σαν να μου λέει: το να είσαι λοιπόν σε ανοικτό χώρο  και επιτρεπτό  από το θέλημα του Θεού, είναι να  αναπνέεις πάντοτε τον αέρα της ελευθερίας.