Τα τέσσερα κεριά

Τα τέσσερα κεριά έλιωναν αργά-αργά…
Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους…

Το πρώτο έλεγε:
"ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ. Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν. Πιστεύω ότι δε μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!"
…κι έτσι αφέθηκε σιγά-σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά…

Το δεύτερο είπε:
"ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΙΣΤΗ. Δυστυχώς δε χρειάζομαι πουθενά. Οι άνθρωποι δε θέλουν να ξέρουν για μένα, κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο…"
…μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε…

Πολύ λυπημένο, το τρίτο κερί με τη σειρά του είπε:
"ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ. Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο. Οι άνθρωποι δε μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι. 
Έπαψαν πια να αγαπούν…"
…και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει…

Ξαφνικά… ένα παιδάκι μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά. Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:
"Μα τι κάνετε! Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα, εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!"
…και ξέσπασε σε δάκρυα…

Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνοια:
"Μη φοβάσαι καλό μου παιδί, μην κλαις! Όσο θα είμαι εγώ αναμμένο, θα μπορούμε πάντα να ξανανάψουμε τα άλλα τρία κεριά…
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ"

…με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το παιδάκι πήρε το κερί της ελπίδας, και ξανάναψε όλα τα άλλα…
…ΑΣ ΜΗ ΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ…

Πηγή: Έντυπο του ραδιοφωνικού σταθμού "Πειραϊκή εκκλησία 91,2 FM"