ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ Η ΛΕΣΒΟΣ ΑΠΟ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ
 

Σε μία περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα κλυδωνίζεται από τις πολιτικές εξελίξεις, η Caritas Ελλάς (Caritas = Aγάπη, Φιλανθρωπία), η φιλανθρωπική Οργάνωση της Καθολικής Εκκλησίας, απαντάει στις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες που αναφύονται λόγω του προσφυγικού ζητήματος στη Μυτιλήνη, με τον σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός Προγράμματος για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.
Το Πρόγραμμα αυτό έχει ήδη ξεκινήσει στη Μυτιλήνη, και, σε πρώτη φάση, περιλαμβάνει τη διανομή υπνόσακων και υποστρωμάτων στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που κατακλύζουν το νησί, αναζητώντας μια όαση ελευθερίας μετά τον ορυμαγδό του πολέμου.
Το υλικό αυτό διανέμεται από τους εθελοντές της τοπικής μας ενορίας, οι οποίοι – με μεγάλη καρδιά! – διαθέτουν τον χρόνο τους για την ανακούφιση των ταλαιπωρημένων προσφύγων. Αυτό απαιτεί δύναμη πίστης και μεγάλα ψυχικά αποθέματα αγάπης, ώστε να μπορέσεις να αναγνωρίσεις το πρόσωπο του Χριστού πίσω από το παραμορφωμένο από τις κακουχίες πρόσωπο του συνανθρώπου.
Πρόκειται, όμως, για εθελοντές ώριμους στη Χριστιανική τους πίστη, οι οποίοι έχουν κατανοήσει το παράγγελμα του Κυρίου: “ό,τι κάνετε σε καθέναν από αυτούς τους ελάχιστους, σε μένα το κάνετε”.
Έχουν κατανοήσει πως η Χριστιανική φιλανθρωπία είναι απόρροια της προσευχής: δεν υπάρχει Μάρθα χωρίς Μαρία, και Μαρία χωρίς Μάρθα. Μια προσευχή που δεν τρέπεται σε έμπρακτη μαρτυρία παραμένει εσωστρεφής, όπως και μια δράση που δεν πηγάζει από την προσευχή είναι μόνο ανθρώπινος ακτιβισμός.

Μία δράση που προέρχεται από την προσευχή μάς επιτρέπει να συνεχίσουμε το έργο του Χριστού στον κόσμο, να γίνουμε τα χέρια Του, και να Τον βλέπουμε στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου που έχει ανάγκη από νερό, φαγητό κι ένα χαμόγελο ανθρωπιάς.
Στο αρχή του λιμανιού της Μυτιλήνης δεσπόζει το άγαλμα της Ελευθερίας που καλωσορίζει όσους πατούν στη Λέσβια γη, αυτή τη γη που τόσο γενναιόδωρα δέχτηκε κάποτε τους Έλληνες πρόσφυγες από τα απέναντι Μικρασιατικά παράλια. Λίγο μακρύτερα στέκεται το άγαλμα της Μικρασιάτισας Μάνας, η οποία αγκαλιάζει προστατευτικά τα δυο παιδιά της που έφερε μαζί της αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα, μακριά από πολέμους. Η ιστορία επαναλαμβάνεται: μόνο που τώρα άλλες μάνες με άλλα παιδιά έρχονται ως πρόσφυγες στο νησί της Λέσβου. Όμως ο πόνος και η ελπίδα δεν έχει σύνορα κι εθνότητες, είναι κοινός για Χριστιανούς και Μουσουλμάνους.
π.Λ