ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΦΥΛΛΩΝ

Το χειμώνα, περπατώντας στο χιόνι, παρατήρησα μια σημαντική λεπτομέρεια: ένα κίτρινο φύλλο, ξερό, που θεωρούταν ήδη νεκρό, πεσμένο πάνω στο παγωμένο χιόνι είχε ακόμη τη γενναιοδωρία να απελευθερώσει την τελευταία του θερμική αξία γύρω του, αρκετή για να λιώσει το λιγοστό χιόνι πάνω στο οποίο έπεσε.

Μου θυμίζει τα λόγια του Ιωάννη του Σταυρού: «Αν πέσεις σε μέρος όπου υπάρχει μόνο το κρύο του χιονιού, απελευθέρωσε χωρίς δισταγμό όλη τη ζεστασιά σου, ακόμα και αν αυτή δεν είναι αρκετή και γύρω σου θα χαρίσεις θέρμη και θα λιώσει το χιόνι».

Λέγεται ότι το φύλλο «πέφτει», αλλά είναι περισσότερο αληθές ότι τελειώνει η χρησιμότητά του πάνω στο κλαδί, αποκολλάται για να τρέξει να ευχαριστήσει αυτόν που του χάρισε τη ζωή: Κείτεται πάνω στη ρίζα για να την προστατέψει, να την θερμάνει και να την επιδιορθώσει από τον χειμερινό παγετό.

Το φύλλο αγαπά τη ρίζα τόσο που με την αποσύνθεσή του, λιώνοντας, γίνεται λίπασμα, νέα τροφή για το δέντρο που, χάρη σε αυτήν, κατά τη νέα άνοιξη θα δώσει νέα άνθη, νέα φύλλα και νέα φρούτα. Αυτήηαυτοκαταστροφήτουαπόαγάπηείναιηλατρεία.  

Και τι να πούμε γι’ αυτό το φύλλο που, μοναχικό, υψώθηκε ψηλά από τον άνεμο, σχεδόν απάχθηκε από το ουρανό για να σχηματίσει την υψηλότερη νότα μιας χορωδίας. Σε αυτή τη σειρά του πενταγράμμου, πέρα από τα σύννεφα, ξεδιπλώνεται μια συναυλία που αποτελείται και από άλλα φύλλα τα οποία μαζί του και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, παραχώρησαν τους εαυτούς τους σε αυτή το «φύσημα».

Πολύτιμη και σπάνια διαθεσιμότητα! Διαθέσιμα στον «άνεμο», συμφωνούν μεταξύ τους: είναι η αρμονία!