Τα συνεχή φαινόμενα βίαιης αντιμετώπισης μαύρων πολιτών στις ΗΠΑ φαντάζουν “αναμενόμενα” για πολλούς κατοίκους της χώρας (ας ρωτήσουμε γνωστούς μας Ελληνοαμερικανούς…) αλλά ανεξήγητα για όσους από εμάς ζούμε εκτός Αμερικής.
Σε κάθε περίπτωση μια παρουσίαση της κατάστασης, από ένα μαύρο Καθολικό Ιερέα, τον π. Bruce Wilkinson, με προσωπική εμπειρία παρόμοιας συμπεριφοράς οργάνου τη τάξης, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.
“Ακούγοντας τη μητέρα του Daunte Wright, να περιγράφει πώς η πρώην αστυνομικός Kim Potter σκότωσε το γιο της, ενώ μιλούσε μαζί του στο κινητό, επειδή “μπέρδεψε” το όπλο με το μηχάνημα taser, που ακινητοποιεί τον ύποπτο, θυμήθηκα μια δική μου εμπειρία.
Ήταν το 1980 στο Warthington του Οχάιο. Το αυτοκίνητό μου είχε πινακίδες του Ιλλινόις. Ένα βράδυ πέρασα δίπλα από ένα αμάξι της τοπικής αστυνομίας. Ο επιβαίνων αστυνομικός με σταμάτησε πιο κάτω και μού ζήτησε να κατέβω, ρωτώντας με τι έκανα τέτοια ώρα. Απάντησα ότι ήμαστε υποψήφιοι Ιερείς (στο αμάξι επέβαιναν άλλου 2 συμμαθητές) και πηγαίναμε σε γειτονικό εστιατόριο, που ήταν ανοιχτό 24ώρες. Είδε ότι οι άλλοι 2 επιβαίνοντες ήταν λευκοί. Μάς ζήτησε να προσέχουμε δίνοντάς μου γραπτή προειδοποίηση “μαύρος οδηγός, μόνος, κινείτο ύποπτα”… οι φίλοι μου δεν είχαν καταλάβει γιατί μας είχαν σταματήσει χωρίς λόγο. Εγώ καταλάβαινα, ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΘΕΟ που είχα δύο λευκούς συνεπιβάτες!
Εδώ και πολλά χρόνια πολλοί Αμερικανοί, άνδρες και γυναίκες, έχοντας γεννηθεί με “λάθος” χρώμα, δεν επιστρέφουν το βράδυ σπίτι, μετά από συνάντησή τους με αστυνομικούς. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν το φόβο όσων μαύρων ζητείται να μείνουν ακίνητοι ή να αποβιβασθούν. Και εγώ ήξερα ότι έκανα κάτι φυσιολογικό, 40 χρόνια πριν, αλλά, λόγω χρώματος, έπρεπε να είμαι ένας μαύρος που κινείτο ύποπτα…
Πρόσφατα στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά “This is Us” μίλησαν χωριστά δύο αδέλφια διαφορετικού χρώματος. Ο Ράνταλ είχε υιοθετηθεί από μια λευκή οικογένεια, που είχε άλλο ένα γιο, τον Κέβιν. Ο Κέβιν επικεντρώθηκε στο πόσο “ειδική αντιμετώπιση” είχε ο αδελφός του, από τη στιγμή που μπήκε στην οικογένειά τους, Ο Ράνταλ εξήγησε πώς όλοι τον έβλεπαν ως το “διαφορετικό” μέλος μιας λευκής οικογένειας. Δεν τον ρώτησε κανείς πόσο πονούσε να είναι διαφορετικός!
Ο Ράνταλ ήθελε να έχει ίδια αντιμετώπιση, όμως και εκείνος, όπως κι εγώ το 1980, έπρεπε να συνεχίσουμε τη ζωή μας, ενώ πενθούσαμε εσωτερικά, για την άδικη αντιμετώπιση κάποιων… Όμως όταν αυτό φθάνει στα άκρα είναι φυσικό να ζητάμε δικαιοσύνη: όπως έγινε με την καταδίκη του Derek Sauvin για την εν ψυχρώ αφαίρεση της ζωής του George Floyd…
Πρέπει όμως να βρούμε τρόπο να μη ζούμε με φόβο, να πετύχουμε την εσωτερική αλλαγή στην κοινωνία μας.
Οι χώροι λατρείας είναι ιδανικοί χώροι για ένα τέτοιο διάλογο. Είναι χώροι του Θεού και της συμφιλίωσης. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στη χάρη του Θεού. Αισθανόμαστε άραγε έτοιμοι ν` ανοίξουμε τις καρδιές μας και ν` αλλάξουμε;”

Άρθρο και φωτογραφία από το περιοδικό των Ιησουιτών “America”

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
μέλος της Συνοδικής Επιτροπής “Δικαιοσύνη και Ειρήνη”