Είχα πάρει τη θέση εκείνου που περνά τις τελευταίες ημέρες της επίγειας ζωής του. Σ’αυτή την κατάσταση χάρης, φύτρωσε στην καρδιάς μου μία ακόμα πιο στενή σχέση με το Θεό, αισθανόμουν μία μεγάλη ηρεμία και στο μυαλό παρουσιαζόταν μια έξοδος φωτός που ήθελαν ατην προσφέρω και σε όποιον θα μεπλησίαζε.
Έλεγα όπως με κάποιο παράπονο και στο Θεό: “ Μα πως, γιατί να πεθάνω; Γιατί δεν μου επιτρέπεις να θεραπευτώ; Άφησε με εδώ, τουλάχιστο για να μπορώ να δίνω και να διηγηθώ στους άλλους για όλο αυτό το φως" Μετά όμως από μόνος μου απαντούσα: "Κύριε, εάν δεν βγω από το νοσοκομείο, εάν δεν καταφέρω να διηγηθώ τα θαυμαστά σου έργα, εγώ σου τα προσφέρω για να μπορέσεις εσύ να κάνεις να πέσουν σαν βροχή όπου, όπως και σε όποιον εσύ ξέρεις". και τότε επέστρεφε και πάλι η ηρεμία.
Μετά ήλθε η θεραπεία. Κάποια μέρα πριν βγω από το νοσοκομείο, ένας από τους χειρούργους, που είχε παρατηρήσει κάτι στο πρόσωπό μου από τη συμπεριφορά μου και που είχε ακούσει κάποια δική μου φράση, μου είπε: “Τα καταφέρατε. Θεραπευτήκατε. Μετά από μερικές μέρες θα βγείτε, ίσως για να μπορέσετε να διηγηθείτε σε όλους τα θαυμάσια που ο Θεός σας πρόσφερε και μέσα από τον πόνο».
Τώρα είμαι ικανοποιημένος που εισακούστηκα, που έχω αυτή την ευκαιρία "να κηρύξω από τα δώματα": μέσω της τεχνολογίας, του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και των δημοσιευμάτων μου μπορώ να διηγηθώ σε όλους τα θαυμάσια του Θεού. Ακόμη και γράφοντας μπορώ να διηγούμαι αυτό που συνέβη σε μένα και σε κάθε άνθρωπο ο οποίος στην Αγάπη επαναλαμβάνει το δικό του "ΝΑΙ".