Να μιλήσει κανείς στα μωρά για τη μητέρα τους  είναι πάντα  ευχάριστο. Αλλά αυτή την ιστορία τη διηγήθηκα  σε έφηβους κατά την εορτή της Παναγίας, της μητέρας που  «πίστεψε»  τυφλά και  μας καλεί  να αφεθούμε και εμείς στην αγκαλιά της, όπως εκείνη αφέθηκε να την οδηγεί ο ίδιος ο Θεός.

«Μια μέρα είδα το Γιώργο που περνούσε στο δρόμο. Ήθελα να τον χαιρετήσω, αλλά είχε κλειστά τα μάτια του και κοιμόταν. Τονακολούθησαγιαναδωπουμένει. Όταν έφθασε στην οδό …… σταμάτησε  στο κόκκινο φανάρι. Μόλις άλλαξε σε πράσινο διέσχισε   το δρόμο και αποφασιστικά  πήρε την άκρη του πεζοδρομίου  στην αντίθετη κατεύθυνση  μέχρι να φθάσει στην οδό ….  Γύρισε δεξιά για να φθάσει στον αριθμό του σπιτιού του στην οδό…. Συνεχίζοντας  να κοιμάται  απολαυστικά μπήκε  στην μεγάλη καγκελόπορτα του παλατιού του  και εξαφανίστηκε από τα μάτια μου».

Αμέσως  άκουσα να κάνουν οι ακροατές την αναμενόμενη  ερώτηση : «Μα πως είναι έγινε και ο Γιώργος είδε την οδό, το φανάρι, το πέρασμα ανάμεσα στο χαώδες κυκλοφοριακό  της πόλης  και έφθασε  στο σπίτι του;  Πως τα κατάφερε αφού είχε τα μάτια του κλειστά»;

 «Απλά» – τους απαντώ – «ο Γιώργος ήταν ένα μωρό  δυο χρονών  που κοιμόταν στην αγκαλιά της μητέρας του-  Εμπιστευόμενος εκείνη, έβλεπε με τα δικά της μάτια!».