ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Η διήγηση των μαθητών της Εμμαούς είναι μία από τις ωραιότερες σελίδες του ευαγγελίου. Είναι η σελίδα που εμπνέει και την προσωπική μου ποιμαντορία.
Οι δύο μαθητές είναι θλιμμένοι. Είδαν να καταρρέουν τα όνειρά τους, να αποτυχαίνουν τα σχέδιά τους. Περίμεναν ένα ένδοξο Μεσσία, ένα δυνατό και ισχυρό Βασιλιά και νικητή και βρέθηκαν μπροστά σε ένα αποτυχημένο προφήτη. Ο δάσκαλοι του Νόμου δίδασκαν πως ο Μεσσίας θα ζούσε χίλια χρόνια και ο Ιησούς πέθανε μόλις στα τριάντα τρία του.
Οι δύο μαθητές της Εμμαούς γνωρίζουν καλά τη ζωή του Ιησού. Κάνουν μια θαυμάσια στον έκτακτο επισκέπτη τους, είναι η περίληψη της κατήχησης που γινόταν στην πρώτη Εκκλησία. (στίχοι 19-20), όμως η παρουσίαση της έχει ένα μεγάλο κενό: σταματά στο θάνατο του Χριστού: “Οι άρχοντές μας – εξηγεί ο Κλεόπας – τον παρέδωσαν για να θανατωθεί και μετά τον σκότωσαν” (στίχος 20).
Γι’ αυτό εγκατέλειψαν την κοινότητα των μαθητών, την ομάδα εκείνων που συνέχισαν να αναζητούν μία απάντηση σε όσα περίεργα είχαν συμβεί. ΟΙ δύο αυτοί μαθητές προτίμησαν να επιστρέψουν και πάλι στο χωριό τους.
Η μαρτυρία των μυροφόρων δεν ήταν γι’ αυτούς ούτε αρκετή ούτε πειστική.
Όμως ο Ιησούς δεν εγκαταλείπει τους ανθρώπους που εγκαταλείπουν την πορεία πίστης, που επιστρέφουν στον εαυτό τους, στο χωριό τους, στη μοναξιά και τον εγωισμό τους. Σε όλους αυτούς γίνεται συνοδοιπόρος.
Η πορεία του αναστημένου Χριστού με τον μαθητή Κλεόπα και τον άλλο τον ανώνυμο μαθητή είναι μία πορεία Πίστης. Είναι ο λόγος του Θεού που αποκαλύπτει το Μυστήριο.
Πριν καταλάβουν τις Γραφές οι δύο μαθητές σκέπτονται ως άνθρωποι, δεν βλέπουν με τα μάτια του Θεού όσα συνέβησαν, γι’ αυτό ο Ιησούς τους παρατηρεί: “Ω ανόητοι και σκληροί στην καρδιά στο να πιστέψετε στο λόγο των προφητών! Όλα αυτά δεν έπρεπε να πάθει ο Μεσσίας για να εισέλθει στη δόξα του»; (στίχοι. 25-26).
Δεν αρκεί να διαβάζουμε το λόγο του Θεού, πρέπει και να τον καταλαβαίνουμε, γι’ αυτό είναι ανάγκη κάποιος να μας εξηγήσει και μάλιστα όχι με βαριές και βαθιές θεολογικές αρχές αλλά καίγοντάς μας τις καρδιές, όπως ο Ιησούς τις καρδιές των μαθητών της Εμμαούς.
Στο περιστατικό του Λουκά με του δύο μαθητές ο ευαγγελιστής αναφέρει το όνομα μόνο του ενός. Ο άλλος ο ανώνυμος είναι επώνυμος σήμερα με το δικό μας όνομα, είναι ο κάθε ένας μας και η κάθε μια.
Η ιστορία των μαθητών της Εμμαούς είναι και δική μας ιστορία. Κι εμείς βρισκόμαστε κάποιες φορές σε παρόμοιες καταστάσεις. Κι εμείς πολλές φορές αισθανόμαστε κουρασμένοι, θλιμμένοι, σκυθρωποί. Δεν μπορούμε να βλέπουμε τους αθώους να σύρονται στο θάνατο, τους αθώους να καταδικάζονται, τους φτωχούς να παραμελούνται, τους πρόσφυγες και μετανάστες να κινιούνται να ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που έχει αντικαταστήσει την αλήθεια με το ψέμα, το δίκαιο με την αδικία, το σεβασμό με το χλευασμό, την αγάπη με το με το μίσος. Όταν και σήμερα αναγκάζονται οι προφήτες να σιωπούν, και όταν μιλούν να οδηγούνται στο θάνατο.
Το ίδιο βράδυ της Ανάστασης οι μαθητές βρίσκονται στο σπίτι τους και ο Ιησούς είναι μαζί τους. Όταν κάθισαν στο τραπέζι «πήρε το ψωμί πρόφερε τα λόγια της ευλογίας , το τεμάχισε και τους το έδωσε» (v. 30). Είναι εύκολο να καταλάβουμε πως ο Λουκάς θέλει να μας διδάξει: πως τα μάτια του χριστιανού ανοίγουν και αναγνωρίζουν τον αναστημένο Ιησού στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία.
Κατά την τέλεση της Ευχαριστίας οι χριστιανοί μπορούν να τον θαυμάσουν μέσω των συμβόλων , αλλά τη στιγμή που τον αναγνωρίζουν εκείνος γίνεται αόρατος, άφαντος. Δεν εξαφανίζεται, αλλά απλώς τα φυσικά μάτια δεν μπορούν να τον βλέπουν.
Ένα άλλο στοιχείο αυτής της διήγησης είναι το γεγονός ότι τη στιγμή που τον αναγνωρίζουν, τρέχουν να αναγγείλουν την ανακάλυψή τους στους αδελφούς τους. Αυτή η αναγγελία συνοδεύεται από μία ομολογία πίστης: “Αληθινά είδαμε τον Κύριο”… Αυτό είναι το αποτέλεσμα της συμμετοχής σε κάθε Θεία Λειτουργία, είναι η ομολογία πίστης που συνοδεύει κάθε μαθητή στη ζωή του και στην αποστολή του.
Αυτή αδελφοί μου είναι η πορεία κάθε χριστιανικής κοινότητας, κάθε τοπικής Εκκλησίας, γι’ αυτό και είκοσι περίπου χρόνια πριν, όταν μαζί αρχίσαμε να αποτελούμε αυτή την τοπική Εκκλησία, εσείς ως ποίμνιο και εγώ ως ποιμένας σας, έθεσα ως παράδειγμα της πορείας πίστης μας την πορεία των μαθητών της Εμμαούς και ως πνευματικό λογότυπο το ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ. Αμήν
