ΠΡΩΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΟΥ Α΄ ΚΥΚΛΟΣ
Τα σημερινά κείμενα, της πρώτης Κυριακής του Ερχομού, μας προσκαλούν να μελετήσουμε το θέμα της αγρυπνίας. «ήλθε η ώρα να σηκωθείτε από τον ύπνο», γράφει ο Απόστολος Παύλος προς τους Ρωμαίους. Και ο Κύριος μας είπε λίγο πριν: «αγρυπνείτε λοιπόν διότι δεν γνωρίζετε σε ποια ημέρα έρχεται ο Κύριος».
Την έννοια της αγρυπνίας την βοηθά η μεγάλη εμπειρία που έχουμε στην οικογενειακή ζωή μας. Αγρυπνεί κανείς περιμένοντας το παιδί του, που αργεί να επιστρέψει το βράδυ. Αγρυπνά κάποιος προ-σφέροντας συντροφιά σε ένα άρρωστο. Αγρυπνούν οι γονείς και μαζί τους όλη οικογένεια όταν περιμένουν ένα παιδί να γεννηθεί. Αγρυ-πνούμε όταν παρηγορούμε κάποιο που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα.
Η αγρυπνία στην οικογένεια φέρνει τον ένα κοντά στα προβλήματα του άλλου, δημιουργεί κοινωνία και επικοινωνία μεταξύ των μελών. Δημιουργεί μια συμπεριφορά κατανόησης.
Η αγρυπνία στην οποία μας καλεί ο Λόγος του Θεού δημιουρ-γείται από την αναμονή της συνάντησής μας με «τον ερχόμενο στο όνομα του Κυρίου». Αυτή η συνάντηση πρέπει να προετοιμαστεί, πρέπει να μας βρει έτοιμους. Ο καιρός της αναμονής περνά γρήγορα, γιατί πρέπει να σκεφθεί κανείς τόσα πράγματα και δεν μένει καιρός για χάσιμο.
Το ευαγγέλιο μας εντοπίζει την προχειρότητα που παρατηρείται στην αναμονή μας. Μας προειδοποιεί πως όταν έλθει ο Κύριος, θα υπάρξει ένας χωρισμός μεταξύ προσώπων που «αρπάζονται» ή «αφήνονται», στη συγκεκριμένη κατάσταση που βρίσκονται, εκεί που εργάζονται.
Η αναμονή μας σε σχέση με τον ερχομό του Κυρίου πρέπει να αποκτήσει σημασία, να μας κάνει να νιώσουμε το επείγον που πρέπει να υπάρχει στην καθημερινότητά μας.
Γιατί:
Αν ο Κύριος δεν μας βρει έτοιμους να τον περιμένουμε;
Αν περάσει μακριά από μας χωρίς να αφήσει τα αχνάρια του στην ανανέωση της ατομικής, οικογενειακής και ενοριακής ζωής μας;
Γιατί να μη δώσουμε στο διάστημα αυτό ιδιαίτερη προσοχή σ’ αυτό που αξίζει στη ζωή μας;
Γιατί να μη διαθέσουμε περισσότερο καιρό στο διάλογο και τη συναλλαγή; Την κατανόηση;
Γιατί να μη βρούμε μέσα στο σπίτι μας μια θέση για κάποιο φτω-χό;
Ο Ησαϊας μιλά για την αναμονή των μεσσιανικών χρόνων, μιλά για ένα καιρό γεμάτο από ελπίδα.
Στη διάρκεια της αναμονής κάνουμε όνειρα, φτιάχνουμε σχέδια, τρέφουμε ελπίδες.
Στην αναμονή καλλιεργούμε τη σιγουριά πως αυτό που περιμένουμε κάποτε θα έλθει και αυτό που ελπίζουμε κάποτε θα γίνει. Τότε αρχίζουν οι συγκινήσεις, τα συναισθήματα, φτιάχνουμε δικές μας ει-κόνες. Κάνουμε συγκρίσεις μ’ αυτό που κατέχουμε και αυτό που περι-μένουμε.
Κατά την αναμονή ετοιμάζουμε ένα μέλλον και αυτό δεν αφορά μόνο τα παιδιά μας, μας αφορά όλους. Ο προφήτης μας παρουσιάζει μια παγκόσμια προοπτική στην αναμονή: « όλα τα έθνη θα συρρέουν σ’ αυτό το όρος».
Η αναμονή δεν είναι οδηγεί στην απομόνωση που οδηγεί στο περιθώριο, αλλά φέρνει μαζί της μια συμμετοχή, γεννά συνάντηση, κοινωνία, μοιρασιά, δημιουργεί μια κοινή πορεία που καταργεί όλες τις εχθρότητες, γεννά ειρήνη.
Αυτό συμβαίνει και στην οικογένεια όταν περιμένει ένα παιδί, ξανασμίγουν τα άτομα που την αποτελούν, μοιράζονται τη χαρά. Η νέα ζωή που έρχεται τους μεταμορφώνει.
Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να μεταστραφούν από τον Κύριο που έρχεται, ας πούμε σήμερα μαζί με την Εκκλησία:
« Δώσε μας, Κύριε, ένα άγρυπνο πνεύμα για να βαδίζουμε στους δρόμους της ελευθερίας και της αγάπης μέχρι να σε απολαύσουμε στην αιώνια δόξα». ( συναπτή δέηση της ημέρας).
