Κατά την ακρόαση των μελών του Δικαστηρίου της Ρωμαϊκής Ρότας, για την έναρξη του νέου δικαστικού έτους, Ο Πάπας Φραγκίσκος επανήλθε στην διδασκαλία της Εκκλησίας για την οικογένεια και προέτρεψε να υπάρχει συνεχής φροντίδα για τις «τραυματισμένες» οικογένειες.
«Δεν πρέπει να υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στην οικογένεια που θέλησε ο Θεός και κάθε άλλη μορφή ένωσης» Είναι μια καυτή επικαιρότητα τα λόγια αυτά – σε μια στιγμή κατά την οποία στην Ιταλική Βουλή συζητείται το νομοσχέδιο για τις πολιτικές μορφές.
Ο Ποντίφικας ξεκίνησε με το να υπενθυμίσει την αποστολή του Δικαστηρίου το οποίο από τη σύσταση του αποτελεί « βοήθεια στον διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, ώστε η Εκκλησία, αδιάλυτα δεμένη με την οικογένεια, να συνεχίσει να αναγγέλλει το σχέδιο του Θεού Δημιουργού και Λυτρωτή πάνω στην ιερότητα και την ενότητα του θεσμού της οικογένειας «Μία αποστολή πάντοτε επίκαιρη, που αποκτά ιδιαίτερη έμφαση στην εποχή μας, πολύ δεσμευτικό τόσο για τις οικογένειες όσο και για μας τους ποιμένες, που καλούμαστε να τις συνοδεύουμε».
Ο Πάπας Πίος ο 12ος όταν μιλούσε για το Δικαστήριo της Ρωμαϊκής Ρότας το ονόμαζε «Δικαστήριο της Εκκλησίας», αλλά αυτό είναι επίσης επισημαίνει ο Πάπας Φραγκίσκος και Δικαστήριο της στήριξης της ιερής ένωσης » Δύο απόψεις που είναι «συμπληρωματικές»., διότι η Εκκλησία ¨μπορεί να δείξει την τέλεια ευσπλαχνική αγάπη του Θεού προς τις οικογένειες και ιδιαίτερα προς εκείνες που έχουν «τραυματιστεί» από την αμαρτία και τις δοκιμασίες της ζωής, και ταυτόχρονα «να αναγγείλει την αμετάκλητη αλήθεια για το Γάμο σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού».
Στην ουσία αυτό που οι επίσκοποι όλου του κόσμου, «με πνεύμα και έμπρακτη συνοδικότητα» επανέλαβαν στις δύο Συνόδους του 2014 και 2015, όπου ολοκληρώθηκε «μία σε βάθος μελέτη σαφής διάκρισης, χάρη στην οποία η Εκκλησία έχει δείξει στον κόσμο, μεταξύ άλλων, ότι δεν μπορεί να υπάρξει σύγχυση μεταξύ της οικογένειας που θέλησε ο Θεός και οποιασδήποτε άλλης ένωσης», σημειώνει ο Πάπας Φραγκίσκος.
«Με αυτή την πνευματική και ποιμαντική στάση, η δραστηριότητα του Εκκλησιαστικού αυτού Δικαστηρίου προστατεύει και προάγει «το έργο της αληθείας, τόσο κρίνοντας όσο και συμβάλλοντας στη συνεχή επιμόρφωση. Μέσω της υπηρεσίας αυτού του Δικαστηρίου , η Εκκλησία προτίθεται να διευκρινίσει την αλήθεια σε κάθε περίπτωση, για το καλό των πιστών. Ταυτόχρονα έχει πάντα υπόψη της ότι όσοι , με δική τους ελεύθερη επιλογή ή από ατυχείς συνθήκες της ζωής, ζουν σε μία αντικειμενική κατάσταση λάθους, συνεχίζουν να είναι αντικείμενο της ευσπλαχνικής αγάπης του Χριστού και επομένως και της ίδιας της Εκκλησίας. Βασισμένη στο αδιάλυτο του η οικογένεια ανήκει στο σχέδιο του Θεού και της Εκκλησίας για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Της Εκκλησίας η οποία όπως έλεγε ο Πάπας Παύλος ο 6ος , «έχει πάντα στρέψει ιδιαίτερα τα μάτια της, γεμάτα από φροντίδα και αγάπη στην οικογένεια και τα προβλήματά της».
«Η Εκκλησία είναι και οφείλει να είναι η οικογένεια του Θεού. Εκείνη είναι επίσης Μητέρα και Δασκάλα, γι’ αυτό και γνωρίζει ότι μεταξύ των χριστιανών, μερικοί έχουν μία δυνατή πίστη, γεννημένη από την αγάπη, ενισχυμένη από τη συνεχή κατήχηση και τροφοδοτημένη από την προσευχή και τη μυστηριακή ζωή, ενώ άλλοι έχουν μία αδύναμη, παραμελημένη, μη διαμορφωμένη , λίγο εκπαιδευμένη ή και λησμονημένη».
Ο Πάπας διασαφηνίζει ωστόσο μία από τις απόψεις της Ιδιοβούλου πάνω στην εκδίκαση των υποθέσεων της ακυρότητας του Γάμου, εξηγώντας ότι «η ποιότητα της πίστης δεν είναι ουσιαστικό στοιχείο στην συγκατάθεση του Γάμου, γι’ αυτό και μπορεί να απειληθεί σε φυσικό επίπεδο».
Πράγματι «η κατάσταση πίστης που αποκτήθηκε στο Βάπτισμα συνεχίζει να έχει μία μυστική επιρροή στην ψυχή, ακόμη και όταν η πίστη δεν αναπτύσσεται και ψυχολογικά φαίνεται απούσα. Δεν είναι σπάνιο οι παντρεμένοι, ωθούμενοι στον αληθινό Γάμο απότο φυσικό ένστικτο, τη στιγμή της τέλεσης του Μυστηρίου να έχουν μία περιορισμένη της πληρότητας του Θεϊκού σχεδίου και μόνο μετά, στη ζωής της οικογένειας, να ανακαλύψουν αυτό που ο Θεός, Δημιουργός και Λυτρωτής καθόρισε γι’ αυτούς».
«Οι ελλείψεις στην εκπαίδευση της πίστης και το λάθος γύρω από την ενότητα, το αδιάλυτο και η ιερότητα του Μυστηρίου του Γάμου βλάπτουν την αμοιβαία υπόσχεση, μόνο όταν επηρεάζουν τη θέληση», συμπληρώνει ο Άγιος Πατέρας, προτρέποντας να εκτιμούν με πολλή προσοχή «τις ελλείψεις που μπορούν να υπάρχουν τη στιγμή της μυστηριακής τέλεσης του Γάμου».
Σ’ αυτή τη γραμμή, η Εκκλησία «συνεχίζει να παρουσιάζει το Μυστήριο του Γάμου , στα ουσιαστικά του στοιχεία – τεκνοποίηση – το καλό των συζύγων , ενότητα – αδιάλυτο – ιερότητα -, όχι ως κάτι το ιδεώδες για μερικούς, αλλά παρά τοις σύγχρονες μορφές που επικεντρώνονται στο εφήμερο και το προσωρινό, ως μία πραγματικότητα, η οποία με τη χάρη του Χριστού, μπορεί να βιωθεί από όλους τους βαπτισμένους πιστούς».
Γι’ αυτό το λόγο υπάρχει ανάγκη μιας «επείγουσας ποιμαντικής» η οποία να εμπλέξει όλους τους θεσμούς της Εκκλησίας και η οποία να «ωθεί και να συγκλίνει προς μία συστηματική προετοιμασία του Μυστηρίου του Γάμου». Ένας είδος νέου «κατηχουμενάτου», αυτό δηλαδή που ευχήθηκαν και οι Συνοδικοί Πατέρες στις δύο τελευταίες Συνόδους για την οικογένεια το έτος 2014 και 2015.
+Ν
