ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 8 Μαΐου 2022

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Το Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας μας μιλάει για τον δεσμό που υπάρχει μεταξύ του Κυρίου και του καθενός μας (βλ. Ιω 10,27-30). Για να το κάνει αυτό, ο Ιησούς χρησιμοποιεί μια τρυφερή εικόνα, μια όμορφη εικόνα, αυτή του βοσκού που είναι με τα πρόβατα. Και το εξηγεί με τρία ρήματα: «Τα πρόβατά μου – λέει ο Ιησούς – ακούνε τη φωνή μου και εγώ τα γνωρίζω και αυτά με ακολουθούν» (στ. 27). Τρία ρήματα: ακούω, γνωρίζω, ακολουθώ. Ας δούμε αυτά τα τρία ρήματα.

Πρώτα απ’ όλα τα πρόβατα ακούνε τη φωνή του βοσκού. Η πρωτοβουλία προέρχεται πάντα από τον Κύριο. Όλα ξεκινούν από τη χάρη του: Αυτός είναι που μας καλεί σε κοινωνία μαζί του. Αλλά αυτή η κοινωνία γεννιέται αν ανοίξουμε τον εαυτό μας στο να ακούσουμε. Αν παραμείνουμε κωφοί δεν μπορεί να μας δώσει αυτή την κοινωνία. Ας ανοιχτούμε στο να ακούμε, διότι ακούω σημαίνει διαθεσιμότητα, σημαίνει υπακοή, σημαίνει χρόνος αφιερωμένος στον διάλογο. Σήμερα παρασυρόμαστε από τα λόγια και από τη βιασύνη να πρέπει πάντα να πούμε και να κάνουμε κάτι, και μάλιστα πόσες φορές δύο άνθρωποι μιλάνε και ο ένας δεν περιμένει να τελειώσει τη σκέψη του ο άλλος, τον κόβει στα μισά, απαντά… Αλλά αν δεν αφήσουμε τον άλλο να μιλήσει, δεν υπάρχει ακρόαση. Αυτό είναι ένα κακό της εποχής μας. Σήμερα μας κυριεύουν τα λόγια και η βιασύνη να πρέπει πάντα να πούμε κάτι, φοβόμαστε τη σιωπή. Πόσο δύσκολο είναι να ακούς! Να ακούει ο ένας τον άλλον μέχρι το τέλος, να αφήνεις τον άλλον να εκφραστεί, να ακούει ο ένας τον άλλον στην οικογένεια, να ακούει ο ένας τον άλλον στο σχολείο, να ακούει ο ένας τον άλλον στη δουλειά, ακόμη και στην Εκκλησία! Αλλά για τον Κύριο πρωτίστως είναι απαραίτητο να ακούς. Αυτός είναι ο Λόγος του Πατέρα και ο Χριστιανός είναι παιδί της ακρόασης, που καλείται να ζήσει με τον Λόγο του Θεού στην πράξη. Ας αναρωτηθούμε σήμερα αν είμαστε παιδιά της ακρόασης, αν βρίσκουμε χρόνο για τον Λόγο του Θεού, αν δίνουμε χώρο και προσοχή στους αδελφούς και τις αδελφές μας. Αν ξέρουμε να ακούμε μέχρι ο άλλος να εκφραστεί ως το τέλος, χωρίς να κόψουμε τον λόγο του. Όποιος ακούει τους άλλους, ξέρει επίσης να ακούει τον Κύριο, και το αντίστροφο. Και βιώνει κάτι πολύ όμορφο, ότι δηλαδή ο ίδιος ο Κύριος ακούει: μας ακούει όταν του προσευχόμαστε, όταν τον εμπιστευόμαστε, όταν τον επικαλούμαστε.

Το να ακούμε τον Ιησού γίνεται έτσι ο τρόπος να ανακαλύψουμε ότι Αυτός μας γνωρίζει. Ιδού το δεύτερο ρήμα, που αφορά τον καλό ποιμένα: Αυτός γνωρίζει τα πρόβατά του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι ξέρει πολλά πράγματα για εμάς: «γνωρίζω» με τη βιβλική έννοια σημαίνει επίσης «αγαπώ». Σημαίνει ότι ο Κύριος, ενώ μας «διαβάζει μέσα», μας αγαπά, δεν μας καταδικάζει. Αν τον ακούμε, ανακαλύπτουμε αυτό, ότι ο Κύριος μας αγαπά. Ο τρόπος για να ανακαλύψεις την αγάπη του Κυρίου είναι να τον ακούς. Τότε η σχέση μαζί του δεν θα είναι πλέον απρόσωπη, ψυχρή ή επιφανειακή. Ο Ιησούς αναζητά μια ζεστή φιλία, μια εμπιστοσύνη, μια οικειότητα. Θέλει να μας δώσει μια νέα και θαυμάσια γνώση: αυτή του να γνωρίζουμε ότι είμαστε πάντα αγαπημένοι από Αυτόν και επομένως δεν είμαστε ποτέ αφημένοι μόνοι μας. Όταν είμαστε μαζί με τον καλό ποιμένα, βιώνουμε την εμπειρία για την οποία μιλάει ο Ψαλμός: «Ακόμη κι αν μπω σε σκοτεινή κοιλάδα, δεν φοβάμαι κακό, γιατί είσαι μαζί μου» (Ψαλ 23,4). Προπάντων στα βάσανα, στις προσπάθειες, στις κρίσεις, στο σκοτάδι: Αυτός μας στηρίζει περνώντας όλα αυτά μαζί μας. Και έτσι, ακριβώς στις δύσκολες καταστάσεις, μπορούμε να ανακαλύψουμε ότι μας γνωρίζει και μας αγαπά ο Κύριος. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: επιτρέπω στον εαυτό μου να με γνωρίσει ο Κύριος; Του κάνω χώρο στη ζωή μου, του φέρνω αυτό που ζω; Και, μετά από τόσες φορές που έχω βιώσει την εγγύτητά του, τη συμπόνια του, την τρυφερότητά του, τι ιδέα έχω για τον Κύριο; Ο Κύριος είναι κοντά, ο Κύριος είναι καλός ποιμένας.

Τέλος, το τρίτο ρήμα: τα πρόβατα που ακούνε και ανακαλύπτουν ότι τα γνωρίζει ο Κύριος, τον ακολουθούν: ακούνε, νιώθουν ότι τα γνωρίζει ο Κύριος και ακολουθούν τον Κύριο, που είναι ο ποιμένας τους. Και όποιος ακολουθεί τον Χριστό, τι κάνει; Πηγαίνει όπου πηγαίνει Αυτός, στον ίδιο δρόμο, στην ίδια κατεύθυνση. Πάει να αναζητήσει τους χαμένους (βλ. Λκ 15,4), ενδιαφέρεται για τους μακρινούς, παίρνει στην καρδιά του την κατάσταση αυτών που υποφέρουν, ξέρει να κλαίει με αυτούς που κλαίνε, απλώνει το χέρι του στον πλησίον, τον βάζει στους ώμους του. Και εγώ; Αφήνω τον Ιησού να με αγαπήσει, και επιτρέποντάς του να με αγαπήσει, περνάω από το να τον αγαπώ στο να τον μιμούμαι;

Είθε η Αγία Παρθένος να μας βοηθήσει να ακούμε τον Χριστό, να τον γνωρίσουμε όλο και περισσότερο και να τον ακολουθούμε στον δρόμο της διακονίας. Να τον ακούμε, να τον γνωρίσουμε και να τον ακολουθούμε.

———————–

Μετάφραση: π.Λ