ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕ Ο ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΚΤΙΚΑΔΟΥ
ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ
Με τη συμμετοχή πολλών ευλαβών του Τιμίου Σταυρού, τόσο στην τέλεση του πανηγυρικού Εσπερινού την παραμονή όσο και στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, πανηγύρισε ο Ενοριακός Ναός του Τιμίου Σταυρού στο Κτικάδο Τήνου.
Ο πανηγυρικός Εσπερινός τελέστηκε από τον εφημέριο του Ναού π. Γεώργιο Ανδριώτη και συμπροσευχήθηκαν μαζί του οι ιερείς π. Δημήτριος Δαλέζιος και ο π. Νικόλαος Ψάλτης. Η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία τελέστηκε από τον Αρχιεπίσκοπό μας π. Νικόλαο και συλλειτούργησαν μαζί του ο εφημέριος π. Γεώργιος Ανδριώτης, ο εφημέριος Καρδιανής και Κρόκου π. Αντώνιος Φόνσος, ο εφημέριος Πόλεως Τήνου και Σμαρδακίτου π. Μάρκος Φώσκολος και ο εφημέριος της Ποιμαντικής Ενότητας Στενής – Μυρσίνης, Κέχρου και Ποταμιάς π. Ιωάννης Σκλάβος. Τα ασματικά μέρη της Θείας Λειτουργίας συνόδευε στο αρμόνιο ο π. Νικόλαος Ψάλτης.
Μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου ο Αρχιεπίσκοπος είπε στην Εκκλησία:
Στη σημερινή μας εποχή συχνά προσπαθούμε να αφαιρέσουμε από τη ζωή μας τον Τίμιο Σταυρό. Αυτό γίνεται διότι δεν θέλουμε να μας υπενθυμίζει αυτό που συμβολίζει. Ο Σταυρός συμβολίζει τον πόνο, τη θυσία, που προσφέρονται από την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, του ανθρώπου προς το Θεό και του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του.
Χωρίς τον πόνο δεν είναι δυνατόν να καταλάβουμε ούτε την αγάπη του Θεού και ακόμη πιο λίγο μπορούμε να καταλάβουμε για πιο λόγο υπάρχει ο πόνος και τα βάσανα σ’ αυτή τη ζωή.
Η υπόθεση του πόνου είναι ένα μεγάλο μυστήριο.
Γνωρίζουμε ότι για τον Χριστιανισμό ο πόνος δεν έχει από μόνος του μία αξία. Αξία έχει το κάθε τι που δημιουργήθηκε από το Θεό και ο πόνος δεν είναι δημιούργημα του Θεού αλλά εισήλθε στον κόσμο εξ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος.
Αλλά ο πόνος ενώ δεν έχει μία αξία από μόνος του, μετά την προπατορική αμαρτία έγινε η μοναδική οδός για τη σωτηρία.
Ο Κύριος θα μπορούσε να μας σώσει χωρίς να υποφέρει ο ίδιος, εφόσον αθώος και όμως υπέφερε τον πόνο, το μαρτύριο, το θάνατο.
Μετά από αυτή την πραγματικότητα διερωτόμαστε: Μπορεί να υπάρξει Χριστιανισμός χωρίς το Σταυρό; Μπορεί να υπάρξει χριστιανός χωρίς να δεχθεί το δικό του σταυρό; Χωρίς να παραδεχθεί το μερίδιο το δικό του που πρόσθεσε και προσθέτει με τη ζωή του στο Σταυρό του Χριστού;
Αυτή η διπλή ερώτηση δεν είναι κάτι το αφηρημένο. Δεν είναι σπάνιο το γεγονός ότι συχνά ή και πάντοτε ο άνθρωπος στη ζωή του προσπαθεί να απαλλαγεί από κάθε τι που του προκαλεί πόνο, δηλαδή από το σταυρό του. Οι πρακτικές του παρελθόντος που έδιναν ιδιαίτερη σημασία στον πόνο και τη λυτρωτική του σημασία σήμερα όλο και περισσότερο περιορίζονται.
Η προσπάθεια να αφαιρέσουμε το Σταυρό από το χριστιανικό μήνυμα ξεκινά από μία περίεργη σκέψη: να αποφύγουμε στο να παρουσιάσουμε το Θεό ως μία ύπαρξη γεμάτη από αίμα και πόνο. Νομίζει κανείς πως το να υπογραμμίζουμε τη σημασία του πόνου σημαίνει να παρουσιάζουμε το Θεό ως εκδικητικό. Αμαρτήσαμε και μας τιμώρησε. Στην πραγματικότητα όμως αμαρτήσαμε και αυτοτιμωρηθήκαμε. Είναι ο ίδιος ο Θεός που πήρε πάνω του το δικό μας πόνο. Δεν είναι ο Θεός που δημιούργησε το πόνο.
Συχνά διερωτόμαστε: Γιατί ο πόνος ενός μωρού; γιατί ο πόλεμος; Γιατί οι φυσικές καταστροφές; Γιατί ο Θεός τα επιτρέπει όλα αυτά; Τα επιτρέπει διότι σέβεται την ελευθερία μας και τα επιτρέπει για να μας δείξει ποιά αξία μπορούν να έχουν για τη ζωή μας. Δεν τα επιτρέπει μόνο για μας αλλά και για τον ίδιο τον Μονογενή του Υιό τον Ιησού Χριστό. Ο οποίος δεχόμενος το Σταυρό που κατασκεύασαν οι αμαρτίες μας, μάς υπέδειξε πως μπορεί να μετατραπεί σε Ανάσταση.
Ο Σταυρός δεν είναι ο σκοπός του Χριστιανισμού, ο σκοπός του χριστιανισμού είναι η Ανάσταση, τόσο που ο Άγιος Παύλος λέει ότι εάν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί η πίστη μας θα ήταν μάταιη. Και συνεχίζει αλλά αναμφισβήτητα ο Σταυρός είναι η πιο αντιπροσωπευτική στιγμή του ίδιου του χριστιανισμού, διότι δείχνει την άπειρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Όλα αυτά βέβαια εξ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος. Εάν δεν είχε υπάρξει προπατορικό αμάρτημα τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Υπάρχει όμως και μια άλλη αιτία για την οποία σήμερα ο άνθρωπος τείνει να παραμερίσει την αναγκαιότητα του πόνου. Αυτή η προσπάθεια τείνει να παρουσιάσει το χριστιανικό μήνυμα, ως ένα κοινωνικό έργο για την επίγεια ζωή. Για την αιώνια ζωή συνηθίζεται να μιλάμε λίγο και για την κόλαση ίσως και καθόλου. Είναι φανερό πως αν η επίγεια ζωή μας γίνεται η πιο σημαντική φροντίδα της ζωής μας, εάν η κόλαση δεν υπάρχει και ο παράδεισος παρουσιάζεται ως ένα είδος μεγάλου καταστήματος που μπαίνουμε και βγαίνουμε οπότε θέλουμε, τότε βεβαίως και τίθεται το ερώτημα γιατί να υποφέρουμε; Γιατί να υπογραμμίζουμε τα βάσανα του Ιησού; Ο οποίος υπέφερε με τον τρόπο που γνωρίζουμε για να μας προφυλάξει από την κόλαση! * (γιαγιά)
Αδελφοί μου και αδελφές μου, χωρίς την εκτίμηση του πόνου, η ζωή δεν γίνεται πιο όμορφη αλλά πιο μελαγχολική
Γιατί όμως πρέπει να πονώ;
Την απάντηση μας την δίνει ο ίδιος ο Ιησούς: «όποιος θέλει να είναι μαθητής μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας πάρει το Σταυρό του και ας με ακολουθήσει. Που πήγε ο Ιησούς και εμείς αν θέλουμε μπορούμε να τον ακολουθήσουμε; Νίκησε το θάνατο και κάθεται στα δεξιά του Θεού Πατέρα μέσα στη δόξα του ουρανού. Αυτή είναι η ανταμοιβή του πόνου και του Σταυρού.
Μετά τη Θεία Λειτουργία έγινε η λιτάνευση του Τιμίου Σταυρού μέσα στον οικισμό και στην κεντρική πλατεία αναπέμφθηκε δέηση για την Εκκλησία, τους κυβερνώντες τα έθνη, τους ασθενείς και όλους τους παρόντες. Όταν η λιτάνευση επανήλθε στο Ναό δόθηκε η ευλογία με τον Τίμιο σταυρό και οι πιστοί τον ασπάστηκαν παίρνοντας ένα κλαδί βασιλικού όπως συνηθίζεται την ημέρα αυτή.
Στην Ιερά Πανήγυρη έλαβαν μέρος όλοι οι ενορίτες και πολλοί φιλέορτοι. Η παρουσία του εφημέριου της Αδελφής Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Κτικάδο και η σεμνότητά του έδωσε την ευκαιρία τον Αρχιεπίσκοπο να συγχαρεί τον Καθολικό και Ορθόδοξο Εφημέριο του Κτικάδου για το όμορφο παράδειγμα συνεργασίας και αδελφοσύνης που είναι ένα όμορφο και δυνατό ζωντανό χριστιανικό κήρυγμα.
[module-485]
