Παλέτες του ζωγράφου

Συμβαίνει συχνά να παρευρισκόμαστε σε σκηνές κατά τις οποίες εάν δεν είμαστε προσεκτικοί, μας διαφεύγει το μήνυμα και δεν καταφέρνουμε να διακρίνουμε τη διδασκαλία που κρύβεται εκεί.

Σήμερα το πρωί, κατά τον καθημερινό μου «περίπατο», για αρκετά χιλιόμετρα κατά μήκος του δρόμου, συνοδευόμουν από δέντρα, κυρίως χαρουπιές, που μου πρόσφεραν την ομορφιά των κλαδιών τους που ακόμη είναι φορτωμένα με λουλούδια. Κλαδιά που καθ’ όλη τη διάρκεια, βοηθούμενα και από την πρωινή αύρα, εύφραιναν το πέρασμά μου, με τα πεσμένα λουλούδια τους. «Αυτό το λευκό πέταλο, για να με τιμήσει και να πέσει επάνω στον ώμο μου τώρα, κατά τη διάρκεια όλης της εποχής περίμενε πάνω στο  κλαδί τη διέλευσή μου.

Ακόμη και τα πεσμένα και συσσωρευμένα λουλούδια κατά μήκος του πεζοδρομίου, προσελκύανε την προσοχή μου όχι μόνο και όχι τόσο πολύ για την πολύχρωμη παρουσία τους, αλλά και για την παράξενη και περίεργη σύνθεση η διαμόρφωση της οποίας οφειλόταν στη συνεργασία του ανέμου. Γωνιές του δρόμου, αληθινές παλέτες Ζωγράφου.

Αλλά ποιος είναι ο ευαίσθητος ερωτευμένος με τα λουλούδια του, γοητευμένος αλλά εξίσου και διακριτικός, ο τόσο ξετρελαμένος μαζί μου που δεν ξέρει πια τι να εφεύρει για να προσελκύσει την προσοχή μου, για να κερδίσει το βλέμμα μου, για να αρπάξει την ίδια μου την καρδιά που τείνει να απομακρυνθεί από την αγάπη του!;!

Μα δεν ξέρεις ποιος είμαι; – τον ρώτησα προτάσσοντας προς αυτόν τη δυστυχία μου. Μου απάντησε: δεν είσαι για μένα αυτός που νομίζεις, ούτε αυτός που οι άλλοι ξέρουν ότι είσαι, είσαι αυτός με τον οποίο ο Θεός είναι τρελά ερωτευμένος.

Ιδού το όνομά σου, ιδού η ταυτότητά σου.