Πέντε άρτοι και δύο ψάρια

Αυτές οι γραμμές με θεραπεύουν από το φόβο ότι έχω πολύ λίγα να προσφέρω. Με διαβεβαιώνουν ότι ο Ιησούς, για να θρέψει τον κόσμο, θέλει να τους προσφέρει με αγάπη το δικό μου … λίγο ή τίποτα.

Το θαύμα γεννήθηκε από ένα «τίποτα» – πέντε άρτοι και δύο ψάρια –  παραδομένα σε καλά χέρια, με εμπιστοσύνη.

Μου φαίνεται πολύ σημαντικό να φανταστώ και να επισημάνω τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στο μυαλό, στην καρδιά αυτού του νέου που, πεινασμένος, με άδειο το στομάχι, είχε το θάρρος να παραδώσει στους αποστόλους αυτή τη μοναδική «μπουκιά» που του ζητήθηκε.

Όταν μιλάμε για το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ψαριών έχουμε την τάση να υπογραμμίζουμε μόνο τη δύναμη του Ιησού, το θαύμα που έθρεψε πέντε χιλιάδες και περισσότερους ανθρώπους… Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό έγινε κατανοητό, αν αντιλήφθηκε πού και σε ποια χέρια επρόκειτο να τελειώσει το γεύμα του.

Πιθανώς στον πρωταγωνιστή νέο θα είχαν κάνει κατανοητό ότι ήταν ο ίδιος ο Ιησούς, που ήθελε, με αυτό το λίγο, να χορτάσει αυτό το στρατό των πεινασμένων. Τυχερός ο νέος ο οποίος μετά τη διαπίστωση ότι αυτοί οι άρτοι θα πήγαιναν στα χέρια του Ιησού, τα παρέδωσε, ίσως με την ψυχή στο στόμα για την πείνα που και ο ίδιος, όπως όλοι οι άλλοι, αισθανόταν.

Μου έρχεται στο μυαλό το επεισόδιο που έλαβε χώρα, έτσι εξιστορείται, σε ένα κάστρο που από τότε λεγόταν: «το κάστρο του χοίρου». Στο κάστρο που για καιρό είχε πολιορκηθεί από εχθρούς μια ομάδα ανθρώπων κατάφερναν να επιβιώσουν χάρη στην άφθονη διάθεση τροφίμων.

Αλλά μια μέρα παρατήρησαν ότι οι προμήθειες επρόκειτο να τελειώσουν. Δεν παρέμενε παρά ένας χοίρος που εκτρεφόταν με ζήλο για να τον κάνουν, εν ευθέτω χρόνω, νόστιμα σαλάμια.

Βλέποντας ότι η πολιορκία γινόταν όλο και πιο ισχυρή, πραγματοποίησαν συμβούλιο για να αποφασίσουν αν θα φάνε το  χοίρο και μετά θα παραδοθούν ή αν θα δώριζαν στον εχθρό το χοίρο για να σωθούν δηλώνοντας έτσι αφθονία αγαθών. Πεινασμένοι αλλά με αυτοπεποίθηση, αποφάσισαν να υιοθετήσουν τη δεύτερη πρόταση: «Ο εχθρός – κατέληξε ο επικεφαλής – θα ηττηθεί  μόλις εκπλαγεί με την απροσδόκητη αφθονία μας».

Και σωστά μάντεψε. Ο χοίρος, το μοναδικό αγαθό που απέμεινε, αφέθηκε να τρέξει έξω από τα πολιορκημένα τείχη και δόθηκε ως τροφή στο εχθρό. Και αυτό έφερε τη νίκη. Οι επιτιθέμενοι υποχώρησαν και οι άνθρωποι του κάστρου απελευθερώθηκαν.

Σίγουρα ήταν ένα ρίσκο να προσφέρουν στον εχθρό τη μοναδική τροφή που τους είχε απομείνει. Αλλά είναι σίγουρα θαυματουργή απάντηση, είναι βέβαιη ευλογία να προσφέρουμε στον Ιησού που είναι παρόν στον πλησίον  ακόμα και τα απαραίτητα προς το ζην.

Έτσι συμβαίνει με τη χήρα που στον ναό πρόσφερε ότι είχε για να ζήσει, έτσι συνέβη με τον νέο που προσφέροντας στον Ιησού την τελευταία του μπουκιά, θα μπορούσε να απολαύσει την όλα τα αγαθά.

Αυτό συμβαίνει και σήμερα – και γίνεται μπροστά στα μάτια όλων – όταν κάποιος εμπιστεύεται τη Θεία Πρόνοια!