Ο χορός των καρδιών
Μια μέρα δύο νέοι μοναχοί, που πρόσφατα είχαν μπει στο μοναστήρι, βρέθηκαν μαζί στο πρωινό.
Μόλις είχαν ανέβει από την εκκλησία μετά την πρωινή προσευχή. Ο ένας είχε ψάλει στην χορωδία, με την κοινότητα, ο άλλος στο ιερό, λίγα μέτρα απόσταση, είχε τελέσει τη θεία λειτουργία.
Στην τραπεζαρία, τρώγοντας μαζί, αντάλλασαν τα συναισθήματά τους. Ο ένας λέει: Σίγουρα είναι δύσκολο για εμένα να τελώ τη Θεία Λειτουργία, με τη δέουσα περισυλλογή, ενώ ακούγεται ο ήχος της απαγγελίας των ψαλμών. Και ο άλλος αμέσως απαντά ότι και γι αυτόν είναι δύσκολο να απαγγέλει τους ψαλμούς, χωρίς να αποσπάται, ενώ από το διπλανό ιερό, ακούγεται η θορυβώδης φωνή εκείνου που τελεί τη θεία λειτουργία.
Εγώ, σε μικρή απόσταση από τους δύο συνομιλητές, μπορούσα να ακούσω αυτή την ανταλλαγή λέξεων, και κατάλαβα από τον μάλλον αυστηρό τόνο, ότι καθένας από τους δύο ήταν βέβαιος ότι είχε αδικηθεί από τον άλλο.
«Κατά τη γνώμη μου, παρέβηκα, κανένας από εσάς δεν θα μπορούσε να ενοχλήσει αφού και οι δύο προσευχόσασταν. Και εκείνος που προσεύχεται βρίσκεται σε συνομιλία με το Θεό, δοξάζει το Θεό, ευχαριστεί το Θεό. Αλλά θα ήθελα να ρωτήσω: τι είναι αυτός ο θόρυβος;»
Για εμένα ο θόρυβος είναι κάθε ήχος που θα με πλήξει με δυσάρεστο τρόπο. Δεν είναι πάντα δυσάρεστος ο ήχος από μόνος τους, αλλά μπορεί να γίνει δυσάρεστος όταν ο ακροατής δεν επιθυμεί να τον ακούσει.
Εμείς, μαζί σε χορωδία, ενώ ψέλναμε, εναλλάσσοντας ψαλμούς και στίχους, απολαμβάναμε να απαντάμε ο ένας στον άλλο και αισθανόμασταν ότι είναι όμορφο και χαρούμενο οι αδελφοί να είναι μαζί και να προσεύχονται, να τραγουδούν, να ψέλνουν, να μελετούν, ή ακόμη … να παίζουν, να τρώνε όπως κάνουμε τώρα μαζί.
«Είναι παράξενο, αλλά αληθινό ότι ακόμη και οι ψαλμοί, οι προσευχές, οι λειτουργίες, η λατρεία μπορούν να καταλήξουν ως μια ενόχληση, και ακόμη και στιγμές… «Γροθιάς και φιλονικίας». Αλλά αποτελούν ενόχληση μόνο για εκείνους που όταν προσεύχονται δεν βρίσκονται σε χορωδία με τους άλλους. Ίσως τότε θα έπρεπε όλοι μαζί να απαγγέλουμε τους ψαλμούς και όλοι μαζί να συλλειτουργούμε, όλοι μαζί να παίρνουμε πρωινό, να γευματίζουμε ή να δειπνούμε, όλοι μαζί – σύμφωνοι – να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε και να εργαζόμαστε… Σύμφωνοι και ομόφωνοι στο να κάνουμε τα ίδια ή ακόμη και διαφορετικά πράγματα
Με μια δεύτερη σκέψη, είναι αλήθεια ότι πάτε στη χορωδία για να προσευχηθείτε, αλλά πάνω από όλα είναι αληθές ότι στο Θεό όλα φτάνουν ως προσευχή, εάν ότι κάνουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα ξεκινούν από μια χορωδία καρδιών που αγαπούν. Η πραγματική χορωδία που φτάνει στο Θεό με ευχάριστο τρόπο είναι η ομοφωνία, η χορωδία των καρδιών. Δεν φτάνει η δική μου ή η δική σου προσευχή, η δική μου ή η δική σου φωνή, η δική μου ή η δική σου λειτουργία περισσότερο ή λιγότερο λειτουργικά τελεσμένη. Στο Θεό φτάνουν οι χίλιες φωνές ως μία.
«Πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό», ύστερα έλα στην εκκλησία και θα ακούσω μια χορωδία καρδιών που σε συμφωνία, ψέλνουν ανά πάσα στιγμή και σε κάθε πράξη. Σε μια χορωδία καρδιών κάθε ψαλμός αποτελεί αίνο, κάθε ανάσα γίνεται ψαλμός.