Ο Λεονάρδος κάθε Κυριακή συνόδευε τα ασματικά μέρη της Θείας Λειτουργίας. Από καιρό ήθελε να μου κάνει μια έκπληξη με ένα πολυφωνικό ύμνο.
Την περασμένη Κυριακή του δόθηκε η ευκαιρία…
Τη στιγμή της προσφοράς, είδα με την άκρη του ματιού μου, μερικά άτομα, να τρέχουν κοντά στο Ιερό και να χαιρετιόνται θορυβωδώς και κάπως δυνατές φωνές.
Μπήκα στον πειρασμό να τους πω να ησυχάσουν, αλλά πριν καν προλάβω, προς μεγάλη μου έκπληξη άρχισαν ένα πολυφωνικό ύμνο που πάντα τον προτιμούσα χωρίς όμως να τον έχω προγραμματίσει γι’ αυτή τη συγκεκριμένη Κυριακή.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, όταν επέστρεψα στο σκευοφυλάκιο, τους κάλεσα για να τους συγχαρώ για την όμορφη έκπληξη.
Ικανοποιημένοι, μου εξηγούσαν, ότι από πολλές Κυριακές έψαχναν την ευκαιρία, να ψάλουν με αυτό τον τρόπο, αλλά πάντα έλειπε κάποιος να τους συντονίσει. Αυτή όμως την Κυριακή διαπίστωσαν πως έρχονται στο Ναό, ποιος πριν, ποιος μετά, χωρίς όμως ο ένας να γνωρίζει την παρουσία του άλλου.
Ήταν όμως αρκετή μια ματιά και ένα νεύμα του Σταύρου από το Αναλόγιο, για να ενημερώσει τον καθένα για την παρουσία των άλλων. Ξεκίνησε τότε ένα άμεσο τρέξιμο προς το εκκλησιαστικό όργανο. Ένα γερό σφίξιμο των χεριών, ένα «διαπασών» για να δώσει τον τόνο …. και….. «Οι ουρανοί διηγούνται, τη δόξα του Κυρίου».
Πραγματικά είναι πολύ ωραίο να δημιουργείς εκκλησία, αφού πρώτα συμφιλιωθείς με τους αδελφούς, αλλά είναι υπέροχο να δημιουργείς κοινότητα, που συνάζεται ως χορός του Θεού, που μπορούν να συνεννοούνται, να συντονίζονται και να στηρίζουν την εκκλησία με τον ύμνο της κοινωνίας.