Υπάρχουν Εκκλησίες που δεν κλείνουν ποτέ ούτε καν τη νύκτα.
Κυρίως σε μεγάλες πόλεις, όπου η ζωή και η κίνηση συνεχίζονται και μετά τη δύση του ηλίου μέχρι την επόμενη ανατολή. Στους ναούς αυτούς συνήθως εκτίθεται σε προσκύνηση το Πανάχραντο Μυστήριο του Σώματος του Κυρίου, ενώ προγραμματίζονται βάρδιες προσευχής ομάδων ή μεμονωμένων πιστών, που ονομάζονται νυχτερινοί προσκυνητές, ώστε το Πανάχραντο Μυστήριο να μην παραμένει ποτέ “μόνο”.
Σε μια επιστολή γραμμένη στα Ισπανικά, απεσταλμένη στο εβδομαδιαίο Καθολικό περιοδικό “Alfa y Omega”, ο Πάπας θυμάται την εμπειρία του από τις νύχτες προσευχής μαζί με τον αδελφό του κατά τη δεκαετία του ‘50 – ‘60, στην Βασιλική του Παναχράντου Μυστηρίου του Μπουένος Άιρες.
“Συγκινήθηκα” δήλωσε ο Πάπας όταν έλαβε το αντίγραφο του βιβλίου με τα ονόματα των όσων συμμετείχαν στις μεσονύχτιες προσευχές, το οποίο φυλάσσεται στο αρχείο της Βασιλικής.
Ανάμεσα στα ονόματα εμφανίζεται κι εκείνο του Jorge Mario Bergoglio και του αδελφού του Oscar οι οποίοι μεταξύ των ετών 1954 – 1955 μοιράστηκαν αυτή την εμπειρία.
“Venite adoremus” ήταν η φράση-σύνθημα των προσκυνητών για να ειδοποιήσουν όσους κάλυπταν την επόμενη βάρδια προσευχής.
Η προσκύνηση ξεκινούσε το βράδυ στις 21:00 μετά το κήρυγμα του πατρός Aristi, ενός Κληρικού, που με το παράδειγμά του έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ωρίμανση της κλήσεως του Μπεργκόλιο.
Ο Ποντίφικας θυμάται πως όταν παραμονή του Πάσχα του 1996 πέθανε ο πατήρ Aristi, εκείνος – βοηθός Επίσκοπος του Μπουένος Άιρες – κατέβηκε στην κρύπτη της Βασιλικής όπου βρισκόταν το σκήνωμα και πήρε τον σταυρό του Ροδαρίου που βρισκόταν στα χέρια του νεκρού. «Εκείνη τη στιγμή κοίταξα τον Ιερέα και είπα: «δώσε μου τη μισή από την ευσπλαχνία σου» δήλωσε ο Φραγκίσκος και συνέχισε λέγοντας: «αισθάνομαι τη χάρη! Το παράδειγμα ενός ελεήμονα Ιερέα, ενός Ιερέα που προσεγγίζει τα τραύματα κάνει πολύ καλό».

(πηγή:vaticannews.va)

πγπ