Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΛΑΤΕΡΑΝΟΥ

Σε όλο  τον κόσμο σήμερα εμείς οι καθολικοί εορτάζομε τα εγκαίνια της Βασιλικής του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού, που είναι ο Καθεδρικός Ναός του Επισκόπου Ρώμης, σαν να ήταν  ο Ναός μας και η ρίζα της ενότητας μας από τη μια γωνιά της γης στην άλλη.

Δεν εορτάζουμε λοιπόν μία εκκλησία από πέτρες αλλά τον μεγάλο οίκο του μόνου  Θεού που έχει διαλέξει για κατοικία του και είναι ο άνθρωπος, την μοναδική Εκκλησία που είναι όλη Γη.

Σήμερα ο Ιησούς στο Ευαγγέλιο παρουσιάζεται με ένα μαστίγιο στο χέρι. Είναι ο  Ιησούς που κανείς δεν περίμενε να δει. Ο Ιησούς ποτέ δεν παραδίνεται στα πράγματα, όπως εμείς τα έχουμε καταντήσει. Θέλει ν’ αλλάξει τον τρόπο εκδήλωσης της πίστης μας  και με την σωστή πίστη να αλλάξει τον κόσμο.  Και αυτό το κάνει με λόγια και έργα, με έργα προφητικά, όχι με μια γενική καλοσυνάτη συμπεριφορά.

Ίσως μετά που ο Ιησούς έφυγε από το Ναό οι έμποροι ξαναπήραν το εμπόρευμά τους και τις θέσεις τους και άρχισαν και πάλι την ίδια τακτική.

 Όλα δηλαδή συνέχισαν όπως πριν; 

Όχι αυτή η συμπεριφορά του Ιησού έφθασε ως εμάς, ήταν μια προφητική συμπεριφορά που σίγουρα ταρακούνησε τους υπεύθυνους του Ναού και όλους τους σημερινούς χριστιανούς που  ενδεχομένως εμπορευόμαστε την πίστη. Κάνουμε την πίστη εμπόριο. 

Ο Ιησούς διώχνει τους εμπόρους,  διότι η πίστη τιμολογήθηκε, το Θεό τον έκαναν αντικείμενο αγοροπωλησίας. Οι πονηροί τον χρησιμοποιούν για να κερδίσουν, οι ευσεβείς  και οι ευλαβείς για να τον εξευμενίσουν: εγώ σου δίνω προσευχές και εσύ σε αντάλλαγμα μου δίνει τη χάρη. Εγώ σου προσφέρω θυσία και εσύ σωτηρία. 

Διώχνει τα ζώα των προσφορών προαναγγέλλοντας το βασικό αναποδογύρισμα  που φέρει όταν έλθει η ώρα της μοναδικής θυσίας πάνω στο Σταυρό. Τότε η Εκκλησία θα γίνει ωραία και αγία,  δεν θα αυξηθεί η περιουσία της και τα οικονομικά της μέσα, αλλά πραγματοποιώντας όλα αυτά ο Ιησούς στο περιστύλιο του Ναού και στο εσωτερικό του Ναού, είναι σαν να δηλώνει: έξω από το Ναό οι έμποροι και μέσα στο Ναό οι φτωχοί.

Εκείνος βέβαια μιλούσε  για το Ναό του σώματός του. Το ναό του σώματος. Ναός του Θεού είμαστε εμείς, είναι το σώμα του ανθρώπου, όλα τα  άλλα είναι στολίδια.

Άγιος Ναός του Θεού είναι ο φτωχός, ενώπιον του οποίου πρέπει να βγάζουμε τα παπούτσια μας, όπως ο Μωυσής μπροστά στην καιόμενη βάτο, διότι είναι άγιος τόπος, κατοικία του Θεού.

Από τους σημερινούς μεγαλοπρεπείς Ναούς μας, δεν θα μείνει πέτρα πάνω σε πέτρα, αλλά εμείς θα παραμείνουμε κατοικία του Θεού για πάντα. Σε κάθε ύπαρξη υπάρχει η χάρη του Θεού. Πρέπει να περάσουμε από τη χάρη των τοίχων  στη χάρη των προσώπων, στην αγιότητα των προσώπων.

Αν μπορούσαμε πράγματι να μάθουμε να βαδίζουμε στη ζωή μας, στους δρόμους των πόλεων μας, και των χωριών μας, μέσα στο σπίτι μας  με λεπτότητα στη ζωή των άλλων, με σεβασμό για τη ζωή ως κατοικία του Θεού, τότε σίγουρα θα νιώθαμε ότι  περπατάμε  μέσα σε μία μοναδική τεράστια Βασιλική. Ότι όλος ο κόσμος  ένας Ναός, ο μοναδικός Ναός του μόνου.